สวัสดีค่ะ คือหนูเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นแอสเพอร์เกอร์ค่ะ
พอไปดูอาการมาตามในเน็ตต่างๆบอกว่าถ้ามีอาการดังนี้ต่างๆ
แสดงว่าเข้าข่ายโรคแอสเพอร์เกอร์ โรคของเด็กเก่ง ซึ้งมันก็ใช่ค่ะและพ่อหนูก็เป็นด้วยค่ะ
แต่แม่กับน้องไม่เป็นค่ะ และหนูก็สงสัยมานานแล้วว่าทำไมหนูไม่ค่อยมีเพื่อน
ทำไมคนอื่นบอกว่าหนูชอบชักช้า,ไม่ค่อยรู้เรื่อง, ออกสมาธิสั้น แต่เก่งด้านตนเองที่ถนัดที่ชอบ
บางที่มีคนบอกอย่างนี้ก็ชอบเก็บไปคิดมาก
แต่มองอีกมุมหนึ่งทางด้านภาษาอังกฤษหนูกลับเรียนรู้ไวกว่าคนอื่น คิดพวกหลักไวยากรณ์เก่ง
การจำคำศัพท์ได้ไว แต่การพูดนี่ยังไม่ค่อยเท่าไหรค่ะงูๆปลาๆ
ส่วนตัวแล้วหนูชอบหรือเรียกว่าหมกหมุ่นเลย
ก็พวกk-popค่ะ วงเกาหลี  เพลงเกาหลี ติดทวิตเตอร์ อันนี้คลั่งไคล้พอสมควรค่ะ
เพราะเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับมันทั้งวันบางที่เสาร์อาทิตย์
หนูก็อยู่กับพวกนี้ทั้งวันบางครั้งทั้งวันทั้งคืน
จนลืมว่าในวันหนึ่งต้องทำไรบ้าง ตอนอยู่บ้านหนูก็เป็นตัวของตัวเองน่ะค่ะ
พอมาอยู่โรงเรียนหนูจะเงียบมากกับคนอื่นๆและคุยเฉพาะคนสนิทค่ะ
เพราะมีเรื่องไม่ค่อยดีในวัยประถมมาก่อนมันเป็นป้มด้อย
หนูเลยค่อนข้างปิดกั้นตนเองจากหลายคนๆ
จึงคิดที่จะไม่อยากมีเพื่อนอีกเลย ไม่อยากมีบาดแผลในใจอีก
มาส่วนทางด้านพ่อหนูมั้งดีค่ะ พ่อหนทำงานทำงานเป็นชั่งซ่อมจักรเกี่ยวกับจักรโรงสีข้าว
พ่อหนูก็คล้ายๆกับหนู นั้นและค่ะค่อนข้างช้า,ไม่ค่อยทันคน,ไม่ค่อยมีเพื่อน,ชอบอยู่กับสิ่งที่ชอบ(หมกหมุ่น)
แต่ปัญหาคือพ่อหนูไม่ค่อยมีปฎิสัมพันธ์กับหนูและน้องสักเท่าไหรค่ะ
พอเขาเสร็จจากงานเขาจะมาอยู่ในโซเชียลทันที่
ไม่ค่อยสนใจคนในครอบครัวเท่าไหรค่ะโดนแม่บ่นบ่อยอยู่ค่ะ ว่าไม่ค่อยสนใจลูก
ไม่สนใจบ้านช่องสักเท่าไหร หนูเลยโตมาเหมือนแม่เลี้ยงหนูคนเดียวค่ะ
แต่เขาเป็นคนขยันทำงานมากๆน่ะค่ะ
ทำงานหาเลี้ยงให้ครอบครัวมาโดยตลอด บางทีหนูก็สงสารเขาน่ะค่ะ
ว่าทำงานหนักอยูคนเดียว ในจะปัญหาทางการเงินในครอบครัวอีก
และเขาก็เก่งคณิตศาสตร์มากๆ เรียนก็เก่งและไวกว่าคนอื่นค่ะ
บางที่หนูก็อยากหายเป็นแอสเพอร์เกอรมั้งอ่ะค่ะ บางที่ก็ด่าตัวเองว่าทำไมต้องมาเป็นโรคนี้ด้วย
เป็นแบบคนปกติทั่วไปไม่ด้หรอรู้นะว่าโรคนี้มันเป็นโรคของคนอัจฉริยะ
แตก็อยากมีเพื่อนมีสังคม อยากให้คนยอมรับตัวตนหนูบ้าง
อยากมีคนเข้าใจตัวหนูและยอมรับตัวตนหนูมากๆ บางที่ก็เศร้าน่ะอยู่ในโลกโดดเดี่ยว
แม่ก็จะชอบพูดว่าทำนองแบบแกไม่ได้เรื่องหรอก,แกมันช้า,แกไม่เก่งหรอก,แกเงอะง่ะ
ไม่ทันได้ปฏิบัติทำอะไรเลยแม่ก็พูดอย่างงี้มาแล้วอ่ะ ซึ้งมันไม่มีกำลังใจในการทำอะไรเลย
หนูก็กลายเป็นขาดความมั่นใจไปโดยปริยายเลย และหนูก็คิดว่าตัวเองไม่มีค่า
ที่กับน้องชื่นชมเป็นพิเศษ ว่าน้องต้องทำได้ น้องเก่งอยู่แล้ว น้องมันฉลาด  
ซึ้งหนูได้ยินอย่างนีมันเจ็บอ่ะก็จะเก็บไปคิดมากคิดต่างๆนาๆอย่างแย่
และเคยคิดน่ะว่าถ้าตัวเองไม่มีค่าทำไมไม่ไปตายดีกว่าล่ะ
โรคนี้มันมีวิธีหายไหมค่ะ เพราะหนูก็อยากหายจากโรคนี้มากๆค่ะ