สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกของผม เเละต่อๆไปก็คงจะมีอีกหลายกระทู้
หลายคนคงเคยรู้จักคำว่า โชคชะตา สำหรับผม โชคชะตามันเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตตั้งเเต่ผม อายุ 25 ปี
ผมเป็นผู้ชาย เรียนจบวิศวกรรมศาสตร์ในสาขาวิชาที่เป็นที่ต้องการของตลาด ผมเรียนจบเเค่ สามปีครึ่ง จบได้ 1 สัปดาห์ ผมก็ได้งานทำ ผมเข้าทำงานใน โรงงานเเห่งหนึ่งในภาคกลาง เมื่อผมทำงานได้ 7 เดือน ผมตัดสินใจหาทรัพย์สิน ที่เป็นมูลค่าให้กับตัวเองโดยเริ่มซื้อบ้านในราคา 2 ล้านปลายๆ พร้อมกับรถยนต์อีก 1 คัน สำหรับ รถยนต์ต้องบอกก่อนว่า ผมขับรถไม่เก่ง พ่อจึงกลายเป็นคนใช้รถคันนี้ประจำ การทำงานของผมไปเป็นเเบบก้าวกระโดด ผมก้าวหน้าในหน้าที่การงานเป็นอย่างมากจนมีคนเริ่มจับจ้อง จนวันนึง วันที่ อีกหนึ่งวันอายุผมจะได้ 24 ปีเต็ม ผมต้องถูกทางบ้านหามส่งโรงพยาบาล ใครจะคิดว่าชีวิตที่ดีมาตลอดต้องเข้าไปฉลองวันเกิดในโรงพยาบาล พร้อมกับรับรู้ว่าตัวเองเป็นโรคปอดติดเชื้อ ผมใช้วิธีการรักษาตามที่คุณหมอเเนะนำ จนเวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือน ผมหายดี เเละกลับเข้าไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิม
พอก้าวเท้าลงจากรถ ก็ได้รับข่าวร้ายว่า ผมโดน ผู้จัดการใหญ่ ซึ่งผมไม่ใช่ลูกรักของเค้าให้ไปดูเเล อีก ไลน์การผลิต ในโรงานของผมทุกคนจะรู้ดีว่าถ้าใครถูกส่งไปที่นี้ เเสดงว่าคุณกำลังโดนบีบ ให้ออก ผมทำงานไปสักระยะ นึง ก็ใช้วันลาอีก 2 สัปดาห์ เพื่อเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ช่วงรับปริญญาเหมือนผมได้ ของขวัญชิ้นใหญ่จากฟ้า คือ ผมได้พบผู้ชายคนนึง เค้าเป็นหมอ ผ่านทางเฟสบุ๊คของเพื่อนเค้าโดยผมไปถ่ายรูปแสดงความยินดี กับเพื่อนเค้า เค้าจึงเข้ามาเเอดเฟส เเละพูดคุยกัน เค้าเป็นห่วงในสุขภาพ เค้าดูเเลผม เราคุยกันสักระยะหนึ่ง เเล้วก็ตกลงคบกันเป็นเเฟน
หลังจากงานรับปริญญาเสร็จ ผมกลับมาทำงานดังเดิม ที่นี้การทำงานเริ่มมีสีสัน ผมมีกำลังใจจากคนรัก ครอบครัว แต่ก็ยังไม่วายจะเจอเรื่องร้ายๆผมโดนสั่งย้ายไลน์ไป 3 ครั้ง จนครั้งสุดท้าย ครั้งที่ 4 ผมเห็นคำสั่งผมลาออกทันที ด้วยเหตุผลที่ผู้จัดการใหญ่ตอบกลับผมว่า ทำไมหรอ ผมเป็นผู้จัดการโรงงานนี้ ผมจะสั่งย้ายคุณไปที่ไหนก็ได้ไม่ใช่หรอ หลายคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงได้โดนเล่นงานเยอะขนาดนี้ เหตุผลก็คือ แผนกของผมมีการเปลี่ยนผู้จัดการคนใหม่ โดยผู้จัดการเก่าของผมเเกดีมาก เเต่ดีสู้พวกเลวไม่ได้เลยต้องออกไป ผมเป็นคนตรงฉิน ไม่คดโกง จึงเป็นกระดาง กระเดือง ไม่สวามิภักดิ์ต่อผู้จัดการเเผนกซึ่งเป็นรุ่นน้องของผู้จัดการใหญ่ ผู้ซึ่งกินรวบทุกอย่าง และด้วยที่ผมมีผลงานมากเกินไปเป็นที่จับจ้องของคนหลายๆคน ผมจึงมีคนไม่ชอบขี้หน้าเยอะมาก พวกนี้รวมตัวกันกลั่นเเกล้ง รื้อโต๊ะ ทำงาน ยกเลิกใบลา จนผมตัดสินใจบอกแฟนว่าผมจะลาออก เเฟนผมเข้าใจผมดี เเละก็ให้กำลังใจผมเสมอมา ผมตัดสินใจลาออกเมื่อสิ้นเดือนเมษา ที่ผ่านมา ทั้งๆที่ยังไม่ได้งาน....ช่วงหางานใหม่ผมไม่ได้พักที่บ้านเลย ผมไปพักกับเเฟน ที่คอนโด ใจกลางเมือง และแล้วผมก็ได้งาน
วัยเบญจเพศ ที่ 25 เต็มพอดี ผมได้งานที่ใหม่เป็น บริษัท มหาชน ยักษ์ใหญ่ เเห่งหนึ่งใน มาบตราพุด ระยอง งานโอเคร เเละมั่นคงเป็นงานในฝัน ที่ผมฝันว่าจะเรียนจบเเล้วก็ออกมาทำงานเเบบนี้ แต่การไปอยู่ที่ภาคตะวันออก ในครั้งนี้ ผมต้องห่างกับเเฟน ซึ่ง ณ ตอนนี้เเฟนได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของผมเป็นที่เรียบร้อย เพราะเเฟนสอบได้เป็นข้าราชการ ในโรงพยาบาล ใกล้บ้านผม แต่ผมกับเป็นคนต้องจากเธอไป ครั้งนี้ผมทำผิดกับเธอเพราะผมคุยกับ อีกคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียน ซึ่งทำงานที่ระยอง ผมคิดเเต่เพียงว่าการคุยครั้งนี้เป็นการสอบถามความเป็นอยู่เเละการปฏิบัติตัวในระยอง เเต่บางครั้งก็มีการเกินเลยไปบ้าง ผมลบข้อความทุกครั้งที่คุยกัน จนผ่านไป 1 สัปดาห์ แฟนผมรู้ ผมเลิกติดต่อกับเค้าอีกเลย ผมเสียใจมากที่ทำให้เเฟนผิดหวังในตัวผม เข้าเรื่องงานต่อนะครับ.........
งานที่ ใหม่เป็นไปได้อย่างดีผมทำงานอย่างเต็มความสามารถ เเต่เเล้วก็มีบริษัท อีก เเห่งหนึ่งในระยอง ติดต่อมา อันที่จริงบริษัทนี้ผมสมัครไปนานมาก เพราะ มีความชอบอยู่เเล้ว การลังเลก็เกิดขึ้น จุดของทางเเยกก็เกิดขึ้น เวลาที่โชคชะตาจะได้เล่นตลกกับผมก็กลับมา.....
ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เเล้วจะมาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ
โชคชะตา
หลายคนคงเคยรู้จักคำว่า โชคชะตา สำหรับผม โชคชะตามันเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตตั้งเเต่ผม อายุ 25 ปี
ผมเป็นผู้ชาย เรียนจบวิศวกรรมศาสตร์ในสาขาวิชาที่เป็นที่ต้องการของตลาด ผมเรียนจบเเค่ สามปีครึ่ง จบได้ 1 สัปดาห์ ผมก็ได้งานทำ ผมเข้าทำงานใน โรงงานเเห่งหนึ่งในภาคกลาง เมื่อผมทำงานได้ 7 เดือน ผมตัดสินใจหาทรัพย์สิน ที่เป็นมูลค่าให้กับตัวเองโดยเริ่มซื้อบ้านในราคา 2 ล้านปลายๆ พร้อมกับรถยนต์อีก 1 คัน สำหรับ รถยนต์ต้องบอกก่อนว่า ผมขับรถไม่เก่ง พ่อจึงกลายเป็นคนใช้รถคันนี้ประจำ การทำงานของผมไปเป็นเเบบก้าวกระโดด ผมก้าวหน้าในหน้าที่การงานเป็นอย่างมากจนมีคนเริ่มจับจ้อง จนวันนึง วันที่ อีกหนึ่งวันอายุผมจะได้ 24 ปีเต็ม ผมต้องถูกทางบ้านหามส่งโรงพยาบาล ใครจะคิดว่าชีวิตที่ดีมาตลอดต้องเข้าไปฉลองวันเกิดในโรงพยาบาล พร้อมกับรับรู้ว่าตัวเองเป็นโรคปอดติดเชื้อ ผมใช้วิธีการรักษาตามที่คุณหมอเเนะนำ จนเวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือน ผมหายดี เเละกลับเข้าไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิม
พอก้าวเท้าลงจากรถ ก็ได้รับข่าวร้ายว่า ผมโดน ผู้จัดการใหญ่ ซึ่งผมไม่ใช่ลูกรักของเค้าให้ไปดูเเล อีก ไลน์การผลิต ในโรงานของผมทุกคนจะรู้ดีว่าถ้าใครถูกส่งไปที่นี้ เเสดงว่าคุณกำลังโดนบีบ ให้ออก ผมทำงานไปสักระยะ นึง ก็ใช้วันลาอีก 2 สัปดาห์ เพื่อเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ช่วงรับปริญญาเหมือนผมได้ ของขวัญชิ้นใหญ่จากฟ้า คือ ผมได้พบผู้ชายคนนึง เค้าเป็นหมอ ผ่านทางเฟสบุ๊คของเพื่อนเค้าโดยผมไปถ่ายรูปแสดงความยินดี กับเพื่อนเค้า เค้าจึงเข้ามาเเอดเฟส เเละพูดคุยกัน เค้าเป็นห่วงในสุขภาพ เค้าดูเเลผม เราคุยกันสักระยะหนึ่ง เเล้วก็ตกลงคบกันเป็นเเฟน
หลังจากงานรับปริญญาเสร็จ ผมกลับมาทำงานดังเดิม ที่นี้การทำงานเริ่มมีสีสัน ผมมีกำลังใจจากคนรัก ครอบครัว แต่ก็ยังไม่วายจะเจอเรื่องร้ายๆผมโดนสั่งย้ายไลน์ไป 3 ครั้ง จนครั้งสุดท้าย ครั้งที่ 4 ผมเห็นคำสั่งผมลาออกทันที ด้วยเหตุผลที่ผู้จัดการใหญ่ตอบกลับผมว่า ทำไมหรอ ผมเป็นผู้จัดการโรงงานนี้ ผมจะสั่งย้ายคุณไปที่ไหนก็ได้ไม่ใช่หรอ หลายคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงได้โดนเล่นงานเยอะขนาดนี้ เหตุผลก็คือ แผนกของผมมีการเปลี่ยนผู้จัดการคนใหม่ โดยผู้จัดการเก่าของผมเเกดีมาก เเต่ดีสู้พวกเลวไม่ได้เลยต้องออกไป ผมเป็นคนตรงฉิน ไม่คดโกง จึงเป็นกระดาง กระเดือง ไม่สวามิภักดิ์ต่อผู้จัดการเเผนกซึ่งเป็นรุ่นน้องของผู้จัดการใหญ่ ผู้ซึ่งกินรวบทุกอย่าง และด้วยที่ผมมีผลงานมากเกินไปเป็นที่จับจ้องของคนหลายๆคน ผมจึงมีคนไม่ชอบขี้หน้าเยอะมาก พวกนี้รวมตัวกันกลั่นเเกล้ง รื้อโต๊ะ ทำงาน ยกเลิกใบลา จนผมตัดสินใจบอกแฟนว่าผมจะลาออก เเฟนผมเข้าใจผมดี เเละก็ให้กำลังใจผมเสมอมา ผมตัดสินใจลาออกเมื่อสิ้นเดือนเมษา ที่ผ่านมา ทั้งๆที่ยังไม่ได้งาน....ช่วงหางานใหม่ผมไม่ได้พักที่บ้านเลย ผมไปพักกับเเฟน ที่คอนโด ใจกลางเมือง และแล้วผมก็ได้งาน
วัยเบญจเพศ ที่ 25 เต็มพอดี ผมได้งานที่ใหม่เป็น บริษัท มหาชน ยักษ์ใหญ่ เเห่งหนึ่งใน มาบตราพุด ระยอง งานโอเคร เเละมั่นคงเป็นงานในฝัน ที่ผมฝันว่าจะเรียนจบเเล้วก็ออกมาทำงานเเบบนี้ แต่การไปอยู่ที่ภาคตะวันออก ในครั้งนี้ ผมต้องห่างกับเเฟน ซึ่ง ณ ตอนนี้เเฟนได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของผมเป็นที่เรียบร้อย เพราะเเฟนสอบได้เป็นข้าราชการ ในโรงพยาบาล ใกล้บ้านผม แต่ผมกับเป็นคนต้องจากเธอไป ครั้งนี้ผมทำผิดกับเธอเพราะผมคุยกับ อีกคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียน ซึ่งทำงานที่ระยอง ผมคิดเเต่เพียงว่าการคุยครั้งนี้เป็นการสอบถามความเป็นอยู่เเละการปฏิบัติตัวในระยอง เเต่บางครั้งก็มีการเกินเลยไปบ้าง ผมลบข้อความทุกครั้งที่คุยกัน จนผ่านไป 1 สัปดาห์ แฟนผมรู้ ผมเลิกติดต่อกับเค้าอีกเลย ผมเสียใจมากที่ทำให้เเฟนผิดหวังในตัวผม เข้าเรื่องงานต่อนะครับ.........
งานที่ ใหม่เป็นไปได้อย่างดีผมทำงานอย่างเต็มความสามารถ เเต่เเล้วก็มีบริษัท อีก เเห่งหนึ่งในระยอง ติดต่อมา อันที่จริงบริษัทนี้ผมสมัครไปนานมาก เพราะ มีความชอบอยู่เเล้ว การลังเลก็เกิดขึ้น จุดของทางเเยกก็เกิดขึ้น เวลาที่โชคชะตาจะได้เล่นตลกกับผมก็กลับมา.....
ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เเล้วจะมาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ