22/7/2017
มาต่อจากกระทู้แรก (ก็แค่อยากบันทึกเรื่องราวเอาไว้ในความทรงจำ) กระทู้แรกอยู่ในวัยรุ่น วัยปวช. ส่วนกระทู้นี้จะเป็นช่วงเวลาเข้าสู่มหาลัยจนถึงปัจจุบัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

1.
หลังจากที่เอ เรียนจบปวช. เอก็ได้มาเรียนมหาวิทยาลัยในใจกลางกรุงเทพระแวกห้าแยกลาดพร้าวซึ่งแสนจะรถติด ไฟแดงงามเด่นระโหฐานเรียกว่าชีวิตวุ่นวายกันเลยทีเดียวเชียว เอยังคงคอนเซปเดิมคือเลือกเรียนบริหารธุรกิจ สาขาเอกการบัญชี (จริงๆเอก็ไม่ได้ชอบบัญชีเลยแต่ไม่รู้อะไรฝังจิตฝังใจทางบ้านว่าจะต้องให้มาเรียนบัญชี555+)
ตอนนั้นเอรู่สึกปีกวิเวกวังเวงมาก เพราะเอเป็นคนที่ไม่ค่อยทำอะไรเอง ทำอะไรเองไม่ป็นจะมีบีหรือเพื่อนคอยช่วยคอยบอกอยู่เสมอ ส่วนเพื่อนๆที่เรียน ปวช.ด้วยกันมาต่างก็แยกกันไปเรียนที่อื่นแต่ก็ยังติดต่อกันอยู่บ้าง
เอ ใช้ชีวิตลำพังปกติสุขอยู่สักพักก็มีเพื่อนใหม่ต่างสาขาส่วนใหญ่ก็จะเป็นสาขาการบินพลเรือน (ก็ไม่รู้แต่หน่อไปอยู่กับเขาได้อย่างไร) พอเริ่มได้เข้าคลาสเรียนของเอกวิชาก็ได้เพื่อนในสาขามาเพิ่มรู้จักกันจนสนิทก็จะมี ปอย บัว การ และน้ำ (นามสมมุติ) เอเริ่มโอเคขึ้นเรื่อยๆจนได้ไปคุยกับเด็กมัธยมคนนึงผ่านทางบีๆ(ช่วงนั้นกำลังบูม) ชื่อ แตงโม (นามสมมุติ) คุยกันอยู่สักพักก็ตกลงคบกันอีกท่าไหนไม่รู้ น้องเขาก็เป็นคนน่ารักดี
จากนั้นก็คุยกันเรื่อยมา นัดเจอกันบ้าง ไปอยู่ด้วยกันบ้างตามประสา
เอก็ไปเรียนปกติ (ห้องเรียนก็จะเป็นห้องกว้างๆมีโต๊ะเลคเชอร์เรียงกันจากหน้าห้องไปหลังห้อง) มีวันนึงนั่งเรียนกันอยู่วันนั้น เอรู้สึกหิวอยากกินอะไรไม่รู้ เอนั่งอยู่แถวสองกับพวก ปอย บัว การ น้ำ
มี กาย แอร์ เสา และเพื่อนคนอื่นนั่งแถวหน้า ระหว่างนั่งอยู่นั่นเอก็สกิดกาย
เอ : ๆ มีลูกอมปะวะ
กาย : ไม่มีวะ !!
(คิด แต่รู้สึกเหมือนมันอมอะไรอยู่ เลยถามต่อไป)
เอ : แล้วอมอะไร
กาย : กูเป็นร้อนใน เนี้ย! (เอาให้ดู) จะอมมั้ย
*O*แล้วเพื่อนทุกคนก็ขำกัน!!
55555+
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

เอเป็นเด็กกิจกรรม จึงได้ทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัยหลายอย่าง ทั้งเล่นกีฬา จัดขบวนพาเหรดวันกีฬาสี นู้นนี่นั้น ผ่านไปสักพักเอคบกับแตงโมอยู่ได้ไม่ถึงปีก็ได้เลิกกัน(โดนทิ้งอีกแล้ว) สงสัยเวรกรรมติดจรวด!!!
พอช่วงปี2 เอก็เริ่มเปิดใจคุยกับใครหลายๆคนแต่ยังไม่ได้คบใครไม่นานนักก็มี ผญ ทักมา ชื่อ รัน (นามสมมุติ) ก็คุยกันไม่ได้คิดอะไรในตอนนั้น สักพักก็ตกลงคบกันแต่ก็ไม่ได้คบแบบหวือหวาอะไร(ไม่ค่อยออกสื่อ555+)
ผ่านไปจนขึ้นปีที่3 ระหว่างเรียนวิชาจิตวิทยาอยู่นั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา รู้มั้ยว่าปลายสายเป็นใคร ให้ตายเถอะโรบินสันเดอะวันนายพระรามเก้า!! บี บีโทรมา!! ตอนนั้นคิดหลายอย่างในหัว เอาเบอร์มาจากไหน? โทรมาทำไม? มีอะไร? และลึกๆในใจคือเอยไม่เคยลืมบีเลยมันเลยทำให้ความคิดถึงมาบังเกิด แค่บีเอ่ยปากบอกว่าคิดถึงอยากเจอให้ไปหาที่สามย่าน
(กูคิดสามย่านไหนวะไปยังไง? ออกจากห้าแยกลาดพร้าวคือกูก็หลงแล้ว)
แต่ก็หาวิธีไปจนไป ออกจากห้องเรียนประเดี๋ยวนั้น แม้อาจารย์จะเรียกตามหลังมาว่า
อาจารย์ : เอ (อาจารย์เรียกเราด้วยชื่อเล่น) จะไปไหนหนะ
เอ : เอิ้ม!! ไปธุระกับที่บ้านคะ
แล้วเราก็ออกมาเลย ซึ่งปอย กับบัวมันห้ามแล้วแต่ไม่ฟัง
พอไปถึงเอได้เจอบีจริงๆ ได้ใจมาก ตื่นเต้น ตกใจ ทักอย่างมันปริ่มมาก ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกหายกันไป 3 ปี ไม่ได้ติดต่ออะไรกันแต่อย่างใด ไม่เคยคิดโกรธแค้นอะไรเลย หวังอย่างเดียวว่าสักวันมันจะกลับมาเหมือนเดิมจนวันนี้ได้เจอกับบีอีกครั้ง เอกับบีนั่งกินข้าวนั่งคุยกันสักพักบีก็ขอตัวจะกลับ
เอเลยขอกอดบีก่อนจะจากกันและร้องไห้
เอ : จะหายไปอีกมั้ย ติดต่อมาบ้างก็ได้นะ
บี : อื้ม ไม่หาย เดี๋ยวจะแอบโทรมา (บียังไม่เลิกกับคนที่คบอยู่)
เราก็ยิ้ม ก็ขำกัน
หลังจากนั้นเราก็รอ พยามติดต่อหาบีอีก สุดท้ายบรก็หายสาบสูญไปอีกครั้งนึง
เพื่อนๆก็พากันปลอบประโรมอยู่หลายวันกว่าจะกลับมาร่าเริงอย่างเดิมผ่านไปนานวันจนปี4 ตอนนั้นเรากลับไปคุยอยู่กับรัน มีปัญหาบ้างแต่ก็ยังอยู่กับนางและเพื่อนๆต่างก็พากันจบไปในช่วง 3ปีครึ่ง(หลักสูตรป.ตรีของเราคือจบภายใน3ปีครึ่ง) แต่ก็ยังเหลือเอ กับ น้ำที่ยังไม่จบเอติดอยู่สองวิชาส่วนน้ำน่าจะประมาณสาม
ไม่นานนักบรก็ปรากฏตัวอีกครั้งแต่ครั้งนี้มาพร้อมกับเพื่อนของบีอีกหนึ่งคนคือซอล (นามสมมุติ) นางโทรมาหาเอ ตอนนั้นเออยู่กับรัน (ตอนนั้นบอกเลยว่าเลิกหวังแล้วเพราะกลัว ไม่อยากเสียใจอีกแล้วมันใจหายแต่ลึกก็ยังมีคิดบ้าง)
คราวนี้บีพูดเหมือนว่าอยากจะกลับมาจริงๆ จนเอก็เริ่มใจอ่อนแต่ติดตรงที่เอยังมีรันอยู่และช่วงนั้นเอกับรันกำลังมีปัญหากันอยู่
ไม่นานนักเอก็ตัดสินใจที่จะกลับมาหาบี
แต่!!!! บียังไม่ได้เลิกกับคยนั้นเด็ดขาด บีบอกว่าบีจะเลิกถ้าเอกลับมาและจะพูดต่อหน้าเอ
แล้ววันนั้นก็มาถึงเอไปหาบีที่บ้านของซอล ฮิปยังคอยโทรหาบีเรื่อยๆ (ซึ่งเอก็ไม่รู้ว่าเขามีปัญหาอะไรกันถึงอยากจะเลิกตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรมีแต่คิดถึง)
แล้วบีก็คุยกับฮิปบอกเลิกฮิป ฮิปมันก็เสียใจมาก (ตอนนั้นก็สงสารแต่ก็นึกไปถึงตอนที่เอาบีไป มันก็เจ็บแบบนี้แหละ แต่ครั้งนี้เราไม่ได้แย่งมา บีเลือกที่จะมาหาเราเอง) หลังจากนั้นเอกับบีก็ตกลงกลับมาคบกัน ซึ่งไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ เราเลิกกันไป 3-4 ปีได้ และไม่เคยได้คุยได้ติดต่อกัน ถามว่าดีใจมั้ย ดีใจมาก และเพื่อนๆที่โรงเรียนเก่ารู้ข่างว่า เอบีกลับมาคบกัน ต่างก็ตกใจไปตามๆกันและก็มีเสียงตอบรับจากเพื่อนๆว่สดีใจที่ได้กลับมาคบกัน ชอบคู่เราเชียร์และมาให้กำลังใจอยู่เสมอๆ มันทำให้เราทั้งคู่ต่างก็ยิ้มยินดีปลื้มปริม แม้ว่ามันจะผ่านมาเนิ่นนานแค่ไหน แต่มันเหมือนว่าเราไม่เคยจากกันไปไหนเลย มันเหมือนว่าความรู้สึกทุกอย่างมันยังอยู่ตลอดเอไม่รู้ว่าบีคิดยังไง แต่นี้คือความรู้สึกของเอจริงๆ เอไม่เคยเลิกรักบีเลยแม้ว่าจะพบเจอใครใหม่ๆ ข้างในมันยังคงหวังและรอบีอยู่เสมอ และอยากจะให้มันเป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยๆไป ดีใจที่กลับมารักกัน ทุกครั้งเราจะสัญญาเสมอว่าจะไม่จากไปไหนอีก ซึ่งบีก็รับปากว่าจะไม่ทิ้งเอไปไหนและจะไม่หายไปอีกแล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
https://youtu.be/3ewOgLksHBE
อะไรที่ไม่ดีเราจะลืมเหลือไว้เพียงให้นึกถึง
อะไรที่แย่เราจะจำเก็บไว้เพียงให้แก้ไข
อะไรที่ร้ายเราจะมองเอาไว้ฟ่าฟันไปด้วยกัน
อะไรที่ดีเราจะแชร์ไว้ให้กันไม่ห่างหาย
อะไรอะไรที่ผ่านมาล้วนเกิดขึ้นในความทรงจำของกันและกัน รัก!!! [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้



                                     *** ใกล้จะจบแล้วแต่ก็ยังไม่จบ ***
                                      ปล.มือใหม่หัดเขียน ^^'