เรามีลูกเลี้ยง เลี้ยงมาตั้งแต่สามขวบ แต่ก่อนหน้านั้น ลูกเรามีแม่อีกคนนึงเช่นกัน เลี้ยงตั้งแต่คลอดจนสามขวบ(สามีเค้าแต่เป็นสามีเรา ณ ปัจจุบัน   ในตอนนั้นเค้าไปมีเมียน้อย แต่เพื่อจะเอาลูก)
เรื่องมันเพิ่งเกิดเมื่อสองสามวันก่อน เราเป็นแม่ที่ค่อนข้างผิดเป็นผิด ถูกเป็นถูก ส่วนแม่เลี้ยงอีกคนเป็นประเภทตามใจ ทำให้ทุกอย่าง
เช่น สมัยก่อน ตอนมีการบ้าน ลูกไม่ชอบทำ แม่เลี้ยงคนนั้น จะเป็นคนทำให้ ไม่เคยสอน ไม่เคยบังคับ
       แต่เรา ลูกมีการบ้าน เราจะเรียกมาถามไถ่ทุกวัน สอนทุกวัน ให้ทำเอง
ในช่วงแรกๆที่เลิกกัน ก็ยังมีติดต่อกัน แต่ได้สักปีนึงเราและครอบครัวย้ายไปอยู่ที่อื่น จนสิบสามปี เราย้ายกลับมา จังหวัดเดิม แล้วเค้าคงไปเจอกัน และติดต่อกัน เค้ามีครอบครัวใหม่ มีสามีใหม่ มีลูกเลี้ยงใหม่ ปัญหาคือ เค้าเข้ามาซื้อนู่นนี่ให้ลูก มาสอนลูกให้โกหกเรา (ตรงนี้เรามองแบบเข้าใจ เพราะกลัวเราจะโกรธ) เรารู้แต่ก็ทำใจได้ในระดับนึง แต่เราไม่อยากมีปัญหาเราไม่อยากปล่อยให้เยื่อใยมาทำลายครอบครัว เราจึงเลือกโทรไปบอกว่า(พูดดีที่สุด)ว่าขอนะ พอเถอะ อย่าเข้ามาทำแบบนี้เลย เด็กจะสับสน  เราเป็นแม่ที่เลี้ยงเข้มงวด(ไม่ได้เข้มงวดมากนะ ผิดคือผิด ถูกคือถูก) ลูกเราเป็นเด็กหนักทางขี้เกียจ เราพยายามให้เค้าช่วยงาน เป็นเด็กไม่รู้ค่าของเงินเราก็จะสอนให้รู้จักออม แต่แม่อีกคนตามใจทุกอย่าง พยายามเอาใจ ทำผิดก็ช่วยกันปกปิดให้ท้าย ไม่ยอมสอนว่าดีหรือไม่ดี ตรงนี้มันสำคัญ เรากลายเป็นแม่ใจยักษ์ที่ไม่ตามใจ(แต่ใจเราทุกอย่างคืออยากให้ลูกได้ดี เป็นคนดี) สวนอีกคนเป็นแม่พระ(คือเรามองว่าเค้าอาจจะรักลูก แต่ว่าการให้ของเค้ามันไม่ถูกต้อง) ใครๆก็คงชอบคนตามใจ เอาใจ เราเองเวลามีเงิน เราก็ให้ลูกได้เหมือนกัน แต่ตอนนี้เรามีแต่หนี้สิน อีกฝ่ายเค้าเลยเอาของมาให้   คือปัญหาครอบครัวเรามันเยอะอยู่แล้ว  สามีเราจริงๆเค้าคงอยากกบับไปคืนดีกัน แต่ติดตรงที่ว่า สามีใหม่ยังคาอยู่   
  สิ่งที่เราต้องการ คือ ตอนนี้ เราสับสน เรากำลังจะลุกขึ้นใหม่ในเรื่องงาน แต่ว่าแม่เลี้ยงเก่าของเด็กพยายามเข้ามาแทรกแซง (ที่เราเริ่มรู้ เพราะว่าเด็กค่อนข้างแข็งขึ้น เตือนอะไรก็ทำเป็นไม่ได้ยิน) เราไม่อยากให้เค้ามีเยื่อใยกัน มันดูเหมือนเราใจร้ายเนอะ แต่เราต้องทำ เพื่อกันปัญหาที่อาจเกิดในภายภาคหน้า เพราะเรารู้ตัวเราดีว่าสามีเราอยู่กับเราเพราะอะไร ถ้ามีที่ไปที่ดีกว่า เค้าสามารถทิ้งเราไปได้เลยโดยไม่ใยดี   แต่ถ้าจะไปคือไปเลย เราก็คงไม่รั้ง แต่ว่าจะมาค้างๆคาๆรอเวลาเค้าเลิกกันเพื่อจะกลับไป เราเครียดมาก     คือเป็นผู้หญิงเหมือนกันไม่น่าทำกันเลย แบบนี้ อีกทั้งพอไปพูดดีๆว่าขอให้เลิกติดต่อ กลับมาด่าว่าเราใจแคบ คิดต่ำๆ(คือเราไม่มีทางรู้ใจใครได้หรอกว่ามาดีมาร้าย สิ่งที่เราต้องทำคือการหยุด เราคิดแค่นั้น) เริ่มโยนความผิดให้เราที่ไม่ให้เจอลูก คิดถึงแต่ตัวเอง ทำไมไม่นึกถึงใจเราบ้างล่ะ
    ป่านนี้ก็ยังดื้อดึง เราก็ไม่อยากบังคับลูก เราอยากให้ลูกทำให้เองจากความคิดว่ามันควรหรือไม่ สามีเราก็คอยเปิดทาง เราก็ให้ทิ้งเราไปแล้วไปคืนดีกันก็ไม่เอา(แต่ที่ไม่เอาเพราะ สามีใหม่ยังอยู่)   เรารู้ทั้งรู้ว่าทรมานตัวเองอยู่ แต่ให้เราเป็นฝ่ายทิ้งเราทำไม่ได้ เพราะเค้าและลูกจะต้องไปเช่าบ้านอยู่ มันกลายเป็นเรารู้สึกผิด ที่เค้าจะต้องไปลำบาก
   เราทำถูกไหมที่ต้องตัดเยื่อใยทิ้ง(เค้าก็เป็นแม่เลี้ยง ไม่ใช่แม่แท้ๆ)   หรือ เราควรปล่อยให้เค้าเข้ามาในชีวิต เพื่อตัดสินชีวิตเรา (และถ้าจะถามถึงแม่แท้ๆ สองคนผัวเมีนนี้สมัยก่อนใจร้ายมาก ไปหลอกให้ทำคนอื่นท้อง เอาเค้าเข้าบ้าน พอได้ลูก ก็ไม่ให้สามียุ่งด้วย จนต้องมีชู้ไปอยู่ข้างนอก ลูกก็ไม่ให้เค้า แต่ปากถือศีล กับเราก็เหมือนกัน ให้สามีตัวเองมาหลอกเพื่อเอาเงิน เรามันก็โง่รักจริงๆไม่ระวังอะไรเลย จริงๆก็พูดกับแม่เลี้ยงเก่าเค้าไปนะ แต่เค้าไม่ยอมรับอะไรเลย เอาดีเข้าตัวอย่างเดียว โยนความผิดให้เรา ไม่ด่าสามีตัวเองด้วยนะ  เราไม่รู้จะจัดการยังไงดี ช่วยแนะนำเราหน่อย