แต่ละคนเริ่มทำงานหาเงินใช้เอง โดยเลิกขอเงินพ่อแม่ใช้ ตั้งแต่อายุเท่าไหร่กันบ้างคะ ช่วยเล่าประสบการณ์ ให้ฟังหน่อยค่ะ
สำหรับจขกท.นั้น เริ่มทำงานหาเงินใช้เองตั้งแต่เรียนจบม.3 ตอนนั้นอายุย่าง16ปี เพราะพ่อแม่บอกว่าไม่มีตังค์ส่งเรียนแล้วนะ แต่จขกท.บอกว่าขอเรียนต่อได้ไหมแต่จะขอหาเงินเรียนเอง จากนั้นก็เลยไปหางานทำที่ตจว.ทำงานจันทร์-เสาร์ ตอนนั้นค่าแรงวันละ150บ.ที่พักค่านำ้ค่าไฟฟรี เสียแต่ค่ากินแค่นั้นก็ประหยัดเอา ส่วนวันอาทิตย์ก็เรียนกศน.ม.ปลาย ค่าเทอมฟรี เรียน2ปี ก็จบม.6 จากนั้นก็กลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ประมาณ1ปี ก็ไปหางานทำใหม่เพื่อจะส่งตัวเองเรียนต่อปวส. เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยแต่ละอาทิตย์ไม่ได้หยุดพักเลย ถามว่าเหนื่อยไหมตอบเลยว่าเหนื่อยนะ มากด้วยแต่ทำไงได้ในเมื่อต้นทุนเรามีน้อยกว่าคนอื่น เราก็ต้องดิ้นรนมากกว่าคนอื่นเพื่ออนาคตข้างหน้าจะได้ดีกว่าตอนนี้ อีกอย่างพ่อแม่ก็แก่มากแล้วถ้ามัวแต่เรียน อาจจะไม่ได้ตอบแทนบุญคุณท่านเลยพอจบปวส.ก็เลิกเรียนเพื่อที่จะได้ทำงานอย่างเดียวจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเกินไป และยังมีเงินส่งให้ท่านใช้ด้วย ถ้าถามว่าน้อยใจในโชคชะตาไหมมันก็มีบ้างนะ แต่คิดอีกทีว่าดีแค่ไหนแล้วที่เราเกิดมาครบ32 จะลำบากกว่าคนอื่นก็ช่างประไร อย่างน้อยเราก็สามารถช่วยพ่อแม่แบ่งเบาภาระทางครอบครัวได้บ้าง และไม่เคยทำเรื่องเดือดร้อนให้ท่านเลยสักครั้ง
อยากได้อะไรก็ทำงานหาเงินซื้อเอง ซึ่งแน่นอนว่าเราย่อมต้องเห็นคุณค่าของมันแน่นอน เพราะกว่าจะเก็บเงินมาซื้อแต่ละอย่างมาได้มันไม่ใช่ง่ายๆเลย
สำหรับใครที่ท้อแท้หรือน้อยใจในโชคชะตา ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ สู้ๆค่ะ
แต่ละคนเริ่มทำงานหาเงินใช้เอง โดยเลิกขอเงินพ่อแม่ใช้ ตั้งแต่อายุเท่าไหร่กันบ้างคะ
สำหรับจขกท.นั้น เริ่มทำงานหาเงินใช้เองตั้งแต่เรียนจบม.3 ตอนนั้นอายุย่าง16ปี เพราะพ่อแม่บอกว่าไม่มีตังค์ส่งเรียนแล้วนะ แต่จขกท.บอกว่าขอเรียนต่อได้ไหมแต่จะขอหาเงินเรียนเอง จากนั้นก็เลยไปหางานทำที่ตจว.ทำงานจันทร์-เสาร์ ตอนนั้นค่าแรงวันละ150บ.ที่พักค่านำ้ค่าไฟฟรี เสียแต่ค่ากินแค่นั้นก็ประหยัดเอา ส่วนวันอาทิตย์ก็เรียนกศน.ม.ปลาย ค่าเทอมฟรี เรียน2ปี ก็จบม.6 จากนั้นก็กลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ประมาณ1ปี ก็ไปหางานทำใหม่เพื่อจะส่งตัวเองเรียนต่อปวส. เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยแต่ละอาทิตย์ไม่ได้หยุดพักเลย ถามว่าเหนื่อยไหมตอบเลยว่าเหนื่อยนะ มากด้วยแต่ทำไงได้ในเมื่อต้นทุนเรามีน้อยกว่าคนอื่น เราก็ต้องดิ้นรนมากกว่าคนอื่นเพื่ออนาคตข้างหน้าจะได้ดีกว่าตอนนี้ อีกอย่างพ่อแม่ก็แก่มากแล้วถ้ามัวแต่เรียน อาจจะไม่ได้ตอบแทนบุญคุณท่านเลยพอจบปวส.ก็เลิกเรียนเพื่อที่จะได้ทำงานอย่างเดียวจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเกินไป และยังมีเงินส่งให้ท่านใช้ด้วย ถ้าถามว่าน้อยใจในโชคชะตาไหมมันก็มีบ้างนะ แต่คิดอีกทีว่าดีแค่ไหนแล้วที่เราเกิดมาครบ32 จะลำบากกว่าคนอื่นก็ช่างประไร อย่างน้อยเราก็สามารถช่วยพ่อแม่แบ่งเบาภาระทางครอบครัวได้บ้าง และไม่เคยทำเรื่องเดือดร้อนให้ท่านเลยสักครั้ง
อยากได้อะไรก็ทำงานหาเงินซื้อเอง ซึ่งแน่นอนว่าเราย่อมต้องเห็นคุณค่าของมันแน่นอน เพราะกว่าจะเก็บเงินมาซื้อแต่ละอย่างมาได้มันไม่ใช่ง่ายๆเลย
สำหรับใครที่ท้อแท้หรือน้อยใจในโชคชะตา ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ สู้ๆค่ะ