สมัยยังสาว มีความรักกับเพื่อนที่รู้จักกันมานาน 10 ปี จนเหมือนจะเป็นแฟนกัน คุยโทรศัพท์ด้วยกันทุกวัน เจอและกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ มีกิจกรรมด้วยกันไม่เคยขาด แล้ววันนึงด้วยความไว้ใจ หลังแฟนทานสังสรรค์กับเพื่อนมึนๆได้ที่ ก็พากันกลับ โดยแฟนบอกพรุ่งนี้จะไปทำธุระอยากให้ไปเป็นเพื่อน

คืนนี้ไปนอนค้างบ้านเค้านะ เราไม่คิดไรมากก็ไป แต่เค้าไม่ได้ต้องการแค่นอน แต่เราไม่ได้ต้องการแบบนั้น ยังดีที่เค้าไม่บังคับ เลยใช้น้ำเย็นเข้าลูบ จนเค้าหลับไป เช้ามาก็นัวเนียเล็กน้อย แล้วออกไปข้างนอก แต่เค้าบอกไม่ต้องทำธุระแล้ว หลังจากนั้นเค้าก็ดูเงียบ ๆ ติดต่อไปก็คุยพอประมาณ ดูเปลี่ยนไปได้ชัด ถามว่าคิดยังไง เค้าก็ว่ารักนะ แต่... จำไม่ได้แล้วตอบว่าอะไร ยื้อกันไม่นาน เลิก

เราก็ตัดใจ เสียใจมาก เพราะเป็นแฟนคนแรกในชีวิต ฟูมฟายแอบร้องไห้ ไม่มีคนที่บ้านรู้เลย ใช้วิธีเขียนลงสมุดเป็นเล่ม ๆ อ่านหนังสือ ฟังเพลง วนไปๆๆๆ ไม่หาย แทบคลั่ง คิดอยากฆ่าตัวตาย  แต่ก็คิดว่า เราเกิดมาไม่ใช่เจ้าของชีวิตตัวเองทั้งหมด พ่อและแม่คือเจ้าของชีวิตเราอีกครั้งนึง ถ้าเราตายไปเค้าจะเป็นยังไง ส่งเราเรียนจนจบ ป. โท จะมาตายเพราะผิดหวังจากผู้ชาย ดูไม่น่าจะเป็นการกตัญญู

จนวันนึง คุยปรึกษากับเพื่อนสนิท เพื่อนแนะนำให้ไปหาแม่พราหม์ดูดวงให้ ก่อนดูแม่บอกว่าสัญญาก่อน ถ้าดูให้แล้ว จะมาถือศีลที่วัด 7 วัน ตอบตกลงทันที ในชีวิตไม่เคยเข้าวัดถือศีลมาก่อน แต่ตอนนั้นเหมือนคนจะจมน้ำ มีไม้ลอยมาก็คว้าไว้ก่อน

เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดในชีวิต จากการไปปฏิบัติธรรมครั้งนั้น ได้รับการแนะนำ ขัดเกลา ช่วยเหลือจากหลวงพ่อเป็นอย่างมาก ตอบทุกข้อขัดข้อง ทุกข้อสงสัย ช่วยคลายความทุกข์ทรมานลงอย่างมหาศาล และซึ้งในรสพระธรรมของพระพุทธเจ้าว่าชุ่มเย็นแค่ไหน

จากนั้นมานับถือพระพุทธเจ้าเป็นสรณะ เรายังคงวนเวียนปฎิบัติธรรมกับหลวงพ่ออีกหลายปี ชีวิตเปลี่ยน ความคิดเปลี่ยน อุปนิสัยเปลี่ยน แต่กิเลสยังหนานะ แค่ติดนิสัยดูจิตใจตัวเองตลอดเวลา เลยทำให้รู้ว่าสุข ทุกข์ แค่ไหนยังไง รู้จักตัวเองชัดและเร็วขึ้น

ผลบุญก็ส่งให้ชีวิตเจอโอกาสดีๆ ทำสิ่งใดมักสำเร็จ ถึงปัจจุบันยังคงทุกข์เป็นปกติ ก็หาต้นเหตุของทุกข์ หาหนทางแก้กันไป แก้ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง หรือบางทีก็ขี้เกียจบ้าง แต่ก็ยังดียังเห็นเหตุแห่งทุกข์

ปัจจุบันนึกขอบคุณแฟนคนนี้มากกกกกก เพราะเค้าเลยทำให้ชีวิตเราเปลี่ยน ยังไม่เคยได้เจอกันอีกเลยนานกว่า 20 ปีแล้ว อยากบอกเค้าว่า "ขอบคุณ"