คุยกับเพื่อนอยู่คนหนึ่งมา 3 ปีละค่ะ ตอนแรกก็ที่คุยกันก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พอนานไปทุกวัน ความรู้สึกที่เคยมีมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆรู้สึกพิเศษมากขึ้น จนวันหนึ่งเขามาบอกว่าให้เลิกคุยกับเขาเถอะ เพราะเขาชอบเรา ตอนนั้นก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมมาบอกชอบแล้วจะให้เลิกคุยกัน(คิดว่าคงกลัวเจ็บละมั้ง) แต่ตอนนั้นเราก็ตอบไปนะว่าที่จริงแล้ว เราก็ชอบเขาเหมือนกัน ตั้งแต่นั้นมาเราก็คุยกันเรื่อยๆหยอดคำหวานใส่กัน เขาเคยบอกเราว่าสถานะที่เป็นอยู่นี่แหละดีละเนอะ ถ้าเป็นแฟนกันเดี๋ยวเลิกกันจะเจ็บเปล่าๆ เราก็เข้าใจนะ เพราะเราเองก็กลัวเหมือนกันแต่เราก็คิดว่าถ้าเป็นแบบนี้เรามีสิทธิ์อะไรในตัวเขาบ้างเลยลองถามออกไป เขาตอบมาว่าก็มีสิทธิ์ทุกๆอย่าง มีเหตุการณ์หนึ่ง ช่วงนั้นกำลังติวอ่านหนังสือกัน แล้วเขาก็พูดคุยกับเพื่อนคนหนึ่งบ่อยๆคุยกันเรื่องการเรียนปนๆเรื่องส่วนตัว แต่ด้วยข้อความสนทนาที่เขาคุยกันมันดูสนิทสนมเกินไป มีหยอดมุกต่างๆ มันทำให้เราคิดเยอะหรือหึงนั่นเอง แต่เราก็ไม่รู้จะบอกเขายังไงเพราะถ้าหึงก็ไม่รู้ว่าจะหึงในฐานะอะไร แต่ท้ายสุดเราก็บอกเขาไปนะ เขาก็บอกโอเคจะไม่คุยด้วยแล้ว ให้เชื่อใจเขาบ้าง ตั้งแต่นั้นมาเราก็เลยพยายามไม่คิดอะไรมาก ก็เชื่อใจกัน
    มีหลายครั้งนะที่เราคิดว่าตกลงสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันเรียกว่าอะไรแต่เราก็ไม่กล้าถามเขาหรอก
    ตอนนี้เราทั้งคู่ได้เข้ามหาลัยแล้วแต่คนละที่กันเขาเรียนอยู่กทม. ส่วนเราเรียนที่ต่างจังหวัด ตอนแรกที่รู้ว่าจะได้อยู่ไกลกันขนาดนี้ก็หวิวๆนะ ไม่อยากให้ไปเลย กลัว..กลัวว่าบางสิ่งบางอย่างอาจจะเปลี่ยนไป กลัวว่าจะไปรู้สึกหวั่นไหวกับใคร ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อใจเขานะเราเชื่อแต่เราแค่กลัว ด้วยความที่เขาเป็นคนเฟรนลี่ เข้ากับคนง่าย แต่เราก็เชื่อใจเขามากๆนะ ถ้าวันข้างหน้ามีอาจมีคนที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนที่รู้สึกต่อเรา เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไง ก็ขอภาวนาไม่ให้มันเกิดขึ้นละกัน
.
.
.
เราควรทำยังไงกับความสัมพันธ์นี้ดี
(ลืมบอกไปเขาเป็นผญนะ)