สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกของเรา เราไม่เคยคิดจะตั้งกระทู้อะไรแบบนี้หรอก จนไล่เราถามเพื่อนว่ามีใครนิสัยแบบเรามั้ย คือเราเองเป็นคนที่งี่เง่ามาก ชอบคิดมากจนเราก็แอบคิดว่ากลัวแฟนเราจะทนไม่ไหวขึ้นสักวัน จริงๆเขาก็จะทิ้งเราหลายรอบแล้วแหละ เราก็ง้อตลอดเขาก็กลับมาตลอดเหมือนกัน ที่เขาทำแบบนั้นเพราะเขาอยากจะดัดนิสัยเราด้วยในเหตุผลนึงเพราะกลับมาดีกันเขาก็จะบอกตกลงกันแล้วนะอย่าทำแบบนี้อีกมันไม่มีอะไรมีแต่เราเองที่จะเหนื่อย แต่เราเป็นคนที่เวลาสงสัยอะไรจะบุกไปถึงที่แล้วพอเขาจับได้เราก็จะโดนบอกเลิก แล้วก็กลับมาดีกัน เขาให้เหตุผลกับเราว่าเขาอึดอัดที่เราทำแบบนี้ เราก็เข้าใจเขาทุกอย่างแต่เราเลิกนิสัยของเราไม่ได้ มันเคยมีช่วงนึงมีผญคนนึงเข้ามายุ่งกับเขา แล้วเราก็เดือดร้อนมาก ครั้งนั้นมั้งคะที่เป็นจุดเปลี่ยนของเราเหมือนนิสัยนี้มันฝังอยู่ในตัวเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่เราไม่รู้จนวันนึงเหมือนถึงเวลาที่มันจะปรากฏออกมา ตอนนี้มันก็กลายเป็นนิสัยที่เราพยายามจะเลิกแต่ก็เลิกไม่ได้ ตอนนั้นที่เรารู้เราไปถามผญคนนั้น แล้วเขาไปเห็นเขาก็มาถามเราทำไมทำแบบนั้นไปด่าเขาทำไม ไม่ได้ด่าอ่ะแต่เราเถียงอะไรไม่ได้  เราก็จะเป็นคนพูดแรงนิดนึง เขาก็บอกอย่าทำนิสัยแบบนี้อีกเขาไม่ชอบ มันไม่ได้มีอะไรจริงๆ คือผญคนนั้นไปบอกเขาแหละเอาง่ายๆตอนแรกๆก็เงี้ยแหละค่ะไม่มีอะไรพอหลังๆเริ่มมี  เราก็เลยไม่ไปยุ่งกับผญคนนั้นมาก แต่สมองนี่คิดไม่หยุด เราก็สงสัยก็ระแวงตลอด เราก็จะขับรถไปดูถึงที่อย่างบอกอยู่บ้านเราก็ไปถึงบ้านแล้วก็แกล้งๆเนียนแบบซื้อนู้นนี้ไป แต่เขาก็รู้ทันทะเลาะกันตลอด เคยมีครั้งนึงเขาไปร้านเกมแล้วตอนเย็นไปธุระ เขาไปตั้งแต่9โมง10โมงแล้วทุกทีเวลาราอยู่กับเขาบางครั้งเราก็ไปนั่งเล่นเกมที่ร้านเกมด้วยกันเราเลยกลัวเขาจะเอาคนอื่นไปด้วยรึป่าวเพราะอยู่นานมาก ตั้งแต่9โมงมีธุระ5โมง เรารู้สึกตะหงิดใจเลยโทรไปหาเพื่อนแล้วไปรับเพื่อนไปดูด้วยกัน คืออารมตอนนั้นกลัวมากเลยกลัวเขาจับได้ว่าเราไม่ไว้ใจ เราออกบ้านเราไม่บอกเขา เขาเป็นคนที่ชอบถ่ายรูปส่งมา ตอนนั้นเราไปประมาณ3โมงมันต้องออกร้านประมาณ4โมงครึ่งเพราะต้องเผื่อเวลารถติดตอนนั้นเราไปในสภาพ ใส่หมวกใส่เสื้อแขนยาวมิดชิดมากเหมือนโรคจิตซุ้มมองอ่ะ แล้วเราก็ไปดูที่จอดรถร้านตกใจไม่มีรถมันคือตอนนั้นจะทรุดแล้วอ่ะโกหกหรอ โกหกทำไมมันมีแต่คำถามพวกนี้วนไปวนมาในหัวแล้วก็คิดได้อีกทีมันเอารถอีกคันมารึป่าว มันก็ใช่จริงๆเขาเอารถอีกคันนึงมา แล้วก็มีพี่คนนึงออกมาข้างนอกพอดีเราก็เอารูปให้พี่เขาก็บอกพี่เขาว่าช่วยเข้าไปดูให้หนูหน่อยว่าคนที่นั่งข้างๆเขาเป็นผญรึป่าว ถ้าใช่ช่วยถ่ายรูปมาด้วย แล้วพี่เขาก็เดินออกมาบอกเขานั่งคนเดียว ตอนนั้นเพื่อนก็แอบอยู่หลังกล่องอะไรไม่รู้ คือกลายเป็นกลัวเหมือนกันหมดตอนนั้นโล่งมากแล้วจะขับรถกลับแต่ก็วนไปดูที่รถอีกทีที่เหยียบคนซ้อนเอาลง เราก็เริ่มคิดอีกว่าพี่ที่ขอให้ไปดูนั้นโกหก เราเลยตัดสินใจนั้งร้านกาแฟข้างๆเพื่อที่จะรอดูมันขี่รถผ่าน 4โมงแล้วก็ยังไม่ออกมาเราเลยแกล้งโทรไปถามว่าอยู่ไหนแล้วจะออกมากี่โมงระวังรถติดนะ มันก็บอกใกล้จบเกมนี้แล้วเดี๋ยวออกไปแล้ว แต่ก็ผ่านไป4โมงครึ่งก็ยังไม่ออกมา พอมันออกมาก็ไม่มีใครซ้อนจริงๆค่ะ ตอนนั้นก็ใจดีขึ้นมาเยอะเลย เพราะตอนนั่งรอนี่หูอื้อพูดกับเพื่อนแทบไม่รู้เรื่อง มันก็จะเป็นแบบนี้ตลอดค่ะเราจะเป็นคนคิดมากแบบสุดๆแล้วบางทีเขาก็อึดอัดที่จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรแต่เราก็ไม่เคยเชื่อใจ มีใครที่เคยทำขนาดนี้มั้ยคะ แล้วอีกอย่างเรางี่เง่ามาก มีหลายอย่างมากที่เราอึดอัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เคยลองเลิกกันหลายรอบแล้วค่ะมันตัดไม่ได้สักทีเราเลยคิดว่าจะจัดการกับนิสัยเรายังไง ถามเพื่อนเพื่อนก็บอกคิดมากเกินไป น่ากลัวอ่ะ บลาๆ แล้วเราก็อึดอัดที่ไม่รู้จะพูดกับใครทั้งหาอะไรทำเพื่อระบายทั้งเขียนไดอารี่ทั้งหาวิธีจากอินเตอร์เน็ตมันก็ทำตามไม่ได้อีก มีใครที่เป็นแบบเราบ้างมั้ย นอกจากจะคิดมากก็จะดูเป็นคนงี่เง่าในสายตาเขาอีก ใครสนใจกทนี้แปะรอนะคะ หรือใครมีคำแนะนำอะไรก็ขอบคุณล่วงหน้าด้วยค่ะ