อุบลบ้านผมวันนี้น่าเสียดายยิ่งนัก...
สิ่งสวยงามที่ธรรมชาติให้มาถูกทำลายไปทีละอย่างสองอย่าง...
จนแทบไม่เหลืออะไรให้ลูกหลานในอนาคตได้เห็นได้ใช้ประโยชน์...
เริ่มต้นจากหาดวัดใต้ซึ่งเป็นเกาะกลางแม่น้ำมูลกลางเมืองอุบลวาริน...
เป็นเกาะที่ในอดีตชาวอุบลนิยมไปพักผ่อนยามว่างมีหาดทรายขาวให้เด็กเล่นก่อกองทรายมีน้ำใสแจ๋วบริสุทธเพราะอยู่กลางน้ำมูล...
ร้านค้าเดิมทีอยู่บนฝั่งปล่อยชายหาดให้เป็นที่เล่นน้ำ...
นานๆไปได้ทีไปทำแพให้คนไปนั่งเล่นในน้ำจนสุดท้ายยึดชายหาดไปเลย...
จากนั้นมาผมก็เลิกไปหาดวัดใต้เพราะไม่สนับสนุนให้แพลงไปอยู่ในน้ำ...
ส่วนที่อำเภอพิบูลมังสาหารในอดีตโด่งดังแก่งสะพือที่มีโขดหินระเกะระกะอยู่กลางแม่น้ำมูล...
ทำให้เกิดน้ำไหลกระทบหินและน้ำตกเล็กๆมากมาย...
และหินที่มีมากมายนั้นทำให้สามารถเดินข้ามแม่น้ำมูลได้อย่างสนุกสนาน...
นอกจากแก่งสะพือยังมีแก่งตะนะที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าต้องดั้นด้นเข้าไปจึงสัมผัสความงามของธรรมชาติอันมีน้ำเกาะแก่งและป่าไม้ได้...
และอยู่ดีๆวันหนึ่งรัฐก็มาสร้างเขื่อนปากมูล และมาสร้างตรงจุดที่น้ำมูลจะไหลลงแม่น้ำโขง...
นอกจากทำให้น้ำท่วมเกาะแก่งเหนือเขื่อน ผลคือแก่งสะพือแก่งตะนะหายไป...
ยังทำให้ปลาจากแม่น้ำโขงที่มาวางไข่ในแม่น้ำมูลไม่สามารถมาได้...
วิถีชีวิตของชาวบ้านริมแม่น้ำมูลหายไปเพราะอยากได้ไฟฟ้าจากเขื่อนปากมูล...
จะคุ้มค่าไม๊กับการทำลายธรรมชาติที่สวยงามและชีวิตชาวบ้านนับหมื่นนับแสนคน....
เพื่อความเจริญเราจึงทำลายธรรมชาติที่มีอยู่จนสิ่งดีๆหายไป...
(จนถึงวันนี้ผ่านมากว่า20ปีชาวบ้านยังต่อสู้เพื่อเปิดเขื่อนปากมูลให้ธรรมชาติกลับมา)

คนอุบล

แก้คำผิด…