ต้องขอเกริ่นไว้ก่อนเลยนะว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นกับเรา และเราอยากมาแชร์ประสบการณ์ความรักรูปแบบนี้ให้เพื่อนๆได้อ่าน แล้วก็ขอบอกไว้ก่อนอีกเหมือนกัน ว่าถ้าอ่านไม่เข้าใจตรงไหนถามได้ เพราะเราเป็นคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ถถถถถถถ มา เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

มันเริ่มมาจากที่เราเป็นคนที่ไม่เคยมีเพื่อนสนิทมาก่อนเลย คือเป็นคนมีเพื่อนเยอะมากนะ เป็นคนเฟรนลี่ พูดมาก เฮฮา ร่าเริง แต่เวลาเขาให้จับคู่กันไรงี้ เราจะเป็นคนเดียวที่ไม่มีคู่เสมออ่ะ เราก็เลยอยากมีเพื่อนสนิทมาโดยตลอด อยากมีคนที่เขารักเราจริงๆ แคร์เรา เป็นห่วงเรา เห็นเราสำคัญ เห็นเราเป็นเพื่อนสนิท แล้วเราก็เลยมาเจอตอนม.2 แต่เราขอไม่ลงรายละเอียดอะไรมากล่ะกันเนอะเพราะเดี๋ยวมันจะยาว แต่เอาเป็นว่า เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เพื่อนหลายคนไม่ชอบเรา แล้วเพื่อนที่เรารักมากคนนั้น ที่เราคิดว่าสนิทกัน ก็ไปเข้าข้างอีกฝ่ายนึง ทำให้เราแบบโคตรจะเสียใจอ่ะ เราเลยปิดใจเลยนับตั้งแต่นั้น แบบไม่ทำตัวเฟรนลี่แระ ไม่มีเพื่อนเราก็อยู่ได้ เรื่องมันเกิดขึ้นตอนปลายๆม.2พอดี พอมาม.3 เราได้ย้ายห้อง เลยมาเข้ากลุ่มใหม่ ทำให้ได้เจอกับเพื่อนคนนี้ เราขอแทนชื่อเขาว่า แบร์ ล่ะกันนะ คืออีแบร์เนี่ยเคยรู้จักกับเราตอนม.1 และเราก็เคยแอบชอบมัน แต่มันไม่รู้หรอก พอตอนม.3 มันก็จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกัน อีแบร์มันเป็นคนตัวเล็กๆ ชอบทำตัวดุ้กดิ้ก ปัญญาอ่อน เหมือนเด็กไรงี้ แต่เป็นคนที่อารมณ์เสียง่าย คือเวลามันอารมณ์เสียนี่คือพาลคนอื่นเขาไปทั่ว โวยวาย ทุบโต๊ะ ปิดประตูดังปั้ง! คือแบบน่ากลัวมาาากกกก ผิดกะอีแบร์ตอนอารมณ์ดีไปเลย แล้วนี่คือเป็นเด็กใหม่พึ่งเข้ามาคืองงมาก แบบนี่อีแบร์มีสองร่างไรงี้ป่าว เพื่อนคนอื่นๆก็บอกว่า มันก็เป็นงี้แหละ ใช้แต่อารมณ์ ไม่ค่อยมีใครชอบมันหรอก เราก็แบบ อ๋อๆ

แล้วพอเราอยู่ห้องนี้ไปสักพักก็แบบเออ สนุกดีนะ แต่คือก็แค่สนุกอ่ะ เราก็ยังไม่เปิดใจให้ใคร ในที่นี้นี่หมายถึง แล้วก็แค่หัวเราะไปงั้นๆ แบบไม่แคร์ใคร ไม่สนใจ ไม่อยากรู้จักกับใครแบบลึกซึ้ง แค่เป็นเพื่อนร่วมห้องก็พอ ทีนี้เรามาชอบคนนึงเว้ย เราขอแทนชื่อคนนี้ว่ามิน คือมินอ่ะเป็นคนที่แบบน่ารักมากอ่ะ แบบทำตัวน่ารัก คำพูดคำจาน่ารัก รอยยิ้มน่ารัก คือทุกอย่างดูน่ารักไปหมดเลย ในโรงเรียนนี่มินก็ฮอตพอสมควรเลยอ่ะ มีคนคุยด้วยเยอะ แต่เรื่องที่พีคคือมินมันเคยคบกับอีแบร์นี่ดิ ซึ่งเรื่องที่สองคนนี้คบกันคือดังมาก มันคบกันตอนม.2 คือเรายังรู้เลยอ่ะ เพื่อนล้อกันทั้งรุ่นได้มั้ง แต่คือก็ไม่รู้ว่ามันเป็นไงกันเพราะก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น มารู้อีกทีก็ตอนม.3นี่แหละว่ามันเลิกกันแล้ว แต่ก็เห็นเป็นเพื่อนกันปกติ กลับเข้ามาเรื่องที่เราชอบมิน คือเพื่อนเราหลายคนรู้อ่ะ แล้วก็จะมีเพื่อนส่วนนึงก็รู้เหมือนกันว่าเราก็แอบหวั่นไหวกับแบร์ ป็อปปี้เลิฟไปอีก แล้วคือเราก็สนิทกับแบร์หน่อยๆมั้ง มั้งนะ อยู่วันนึงมันก็เดินมาบอกเรา ให้ไปหลอกมินให้หน่อยว่าชอบมัน
"เห้ยแก ไปหลอกมินให้หน่อยว่าชอบเรา คือเราอยากรู้ว่ามันยังคิดอะไรกับเราอยู่ไหม ดูปฏิกิริยาให้เราหน่อยสิ" ไอ้เราก็คิดในใจ จะให้กูหลอกทำไม กูชอบอยู่แล้วเด้อ แล้วนี่ก็ยอมทำให้ ปฏิกิริยาของมินคือมันดูเซอร์ไพรซ์หน่อยๆ แล้วก็บอกว่า
"เราไม่คิดว่าแกจะชอบคนอย่างมันเลยอ่ะ เออ ก็สู้ๆนะเว้ย มีอะไรก็มาปรึกษาเราได้" ในใจเรานี่ก็กำลังฟินกับการได้คุยกับมินสองต่อสองอยู่ ถถถถถ แล้วก็เดินกลับไปหาอีคุณแบร์แบบงงๆพร้อมเล่าคำตอบให้ฟัง มันก็แบบ แบบนี้หมายความว่าไง ยังชอบเราอยู่ป่าวว่ะ แล้วต่อจากนี้เราก็จำอะไรไม่ค่อยได้ละว่าเรื่องมันเป็นไง จำได้อีกทีคืออีคุณแบร์เนี่ยมันลากฉันไปนั่งดูพวกมันสองคนร้องไห้ถึงความหลัง แล้วอีแบร์ก็ขอมินคบอีกครั้ง แต่มินปฏิเสธไป แล้วคือพอฉันจะลุกก็ไม่ให้ไปด้วยนะ คือทุกคนเก็ทฟีลป่ะคือเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องกู กูไม่รู้เรื่องไรเล๊ย ไมต้องมาเป็นตัวกลาง แล้วคือกูชอบทั้งสองคน กูต้องมาดูไรแบบนี้หรอ พอสักพักคือทนไม่ได้ เดินร้องไห้ออกมาเลย เพื่อนเลยรู้เรื่องนี้กันทั้งห้องเลยครับท่านผู้ชม แต่หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยไรมาก เราจะออกแนวเพื่อนกับอีแบร์มากกว่า ส่วนมินเราจะออกแนวชอบๆ แต่คือเรารู้สึกว่าเราสนใจในตัวแบร์มาก แบบอยากเข้าไปในโลกของแบร์ อยากสนิทกับแบร์ อยากรู้ว่าความรู้จริงๆของแบร์เป็นไง อยากทำความเข้าใจในตัวแบร์ เพราะเพื่อนๆไม่ค่อยชอบแบร์ แต่เราเห็นความอ่อนโยน ความเอาใจใส่ที่แบร์มีให้กับเพื่อน เราเลยคิดว่าแบร์คงไม่แย่เหมือนที่เราเห็นหรอก แบร์ชอบหงุดหงิดแล้วหนีไปร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ แล้วทุกๆครั้งเรารู้สึกเป็นห่วง เรารู้สึกอยากปลอบ แต่ก็ทำไรไม่ได้ เพราะเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น

พอมาม.3เทอม2 เราได้ย้ายที่นั่งมานั่งข้างแบร์ แต่ก็ไม่เชิงนั้นหรอก คือตรงนั้นมันมีที่นั่ง4ที่ แต่มันมีคนนั่ง3 คน คือมีเรา มีแบร์ แล้วก็อีกตัวละครนึง ที่เราขอแทนชื่อว่าซัน เราก็สลับไปสลับมาระหว่างนั่งข้างซันกับแบร์ แต่จะนั่งข้างซันบ่อยกว่า เพราะแบร์ขี้รำคาญ แล้วคือเราเป็นคนที่น่ารำคาญอยู่หน่อยๆไง ถึงความจริงจะอยากนั่งข้างแบร์มากกว่ามาก แต่คือแคร์แบร์ไง ไม่อยากให้แบร์หงุดหงิดอารมณ์เสีย เลยมานั่งข้างซันก็ได้ แล้วคือความจริงซันก็นิสัยคล้ายแบร์อ่ะแหละ แบบขี้หงุดหงิด ขี้รำคาญ อารมณ์เสียง่าย แต่ซันไม่ค่อยได้เป็นกับเราหรอก เราเลยโอเค แต่ถ้าช่วงไหนแบร์กับซันอารมณ์ดีนี่ ก็จะมีความสุขมากอ่ะ เราสามคนก็เข้ากันได้ดีเลย นี่ก็ไม่รู้ว่าคิดไปคนเดียวรึป่าวนะ แต่เราเล่าเรื่องส่วนตัวให้ซันฟังเยอะมาก แบบไม่เคยมีใครรู้จักเราเท่านี้เลย แต่คนที่เราสนใจแล้วก็อยากสนิทด้วยอยู่ก็ยังเป็นแบร์อยู่ดี ส่วนแบร์นี่ไม่ค่อยรู้เรื่องส่วนตัวเราหรอก เพราะเราคิดว่าแบร์คงไม่อยากรู้ แบร์เป็นคนที่แบบเข้าถึงยากอ่ะ โลกส่วนตัวสูง ถึงจะดูเป็นคนเฮฮา คุยไปทั่ว มีเพื่อนเยอะ แต่แบร์ก็เหมือนมีกำแพงใสๆกันตัวเองออกจากทุกคน เราเลยดีใจมากทุกครั้งเวลาที่รู้สึกว่าเรากับแบร์เริ่มสนิทขึ้นมาอีกหน่อยนึงแล้ว แบร์เริ่มเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง เริ่มระบายเรื่องนู้นนี้ เริ่มร้องไห้ให้เราเห็น ให้เราปลอบ เริ่มรู้สึกว่าแบร์ไว้ใจเรา

กลับมาเรื่องมิน เราก็ยังชอบมินอยู๋เรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ชอบมากขนาดนั้น แบร์ยังคงเป็นคนที่เราให้ความสนใจมากสุด จนมินมีแฟนใหม่ ซึ่งเราก็เป็นแม่สื่ออยู๋หน่อยๆ แล้วก็แอบเสียใจอยู่น้อยๆ แต่สื่งที่เรากังวลมากสุดคือแบร์จะรู้สึกยังไงบ้าง จะเศร้ารึป่าว จะร้องไห้รึป่าว แบร์ก็ยังไม่ไว้ใจเราถึงขนาดเล่าทุกอย่างให้เราฟัง บางเรื่องคนอื่นรู้ แต่เราไม่รู้ เราก็เข้าใจ เพราะเรายังไม่สนิทกันขนาดนั้น เรารู้แค่ว่าเราชอบใช้เวลาอยู่กับแบร์มาก ถึงบางครั้งแบร์จะอารมณ์เสียใส่ เราก็ยอมแบร์ได้ตลอด จนซัมเมอร์ขึ้นม.4 เราเลยย้ายมานั่งกับซันสองคน อยู่ไกลจากแบร์ เพราะเราคิดว่า ถ้าเราอยู่ใกล้ๆแบร์ แบร์คงรำคาญ ให้แบร์อยู่กับคนอื่นดีกว่า จะได้ผลการเรียนดีๆ ถึงใจจริงเราจะอยากนั่งกับแบร์มากก็เถอะ แต่เราก็รู้ว่าไม่ควรเห็นแก่ตัว ช่วงนั้นเราก็สนิทกับซันมาก เรารู้เรื่องของซันเยอะมาก ซันก็รู้เรื่องของเราเยอะมาก ซันแคร์เรา เป็นห่วงเรา ให้เราสำคัญที่สุด เหมือนเพื่อนสนิทที่เราอยากได้ แต่ไม่รู้ทำไม เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราอยากให้เป็นแบร์ ตลอดเวลาที่เรานั่งกับซัน เราก็คอยมองแบร์ตลอดว่าแบร์เป็นไงบ้าง ทุกครั้งที่แบร์ร้องไห้ ก็อยากเข้าไปปลอบตลอดเลย รู้สึกจะร้องไห้ตาม รู้สึกอยากปกป้องแบร์ทุกครั้ง แต่เราก็ทำไรไม่ได้ จบซัมเมอร์โรงเรียนก็พาเราไปสวนสนุก และทั้งเราและแบร์กลัวความสูง คือพอเพื่อนจะเล่นอะไรที่มันเสียวๆ เราก็จะแบบกลัวมาก แล้วแบร์ก็จับมือเรา แล้วบอกว่า
"เห้ยย ไม่เป็นไรนะ มันไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอก จับมือเราไว้ นั่งข้างๆเรานะ ไม่ต้องกลัว มันไม่เห็นมีไรเลย" แล้วคือเราสัมผัสได้จากแววตาและน้ำเสียงอ่ะ ว่าแบร์เป็นห่วงเรา แล้วทีนี้ แบร์กับเราก็กลัวผีกันทั้งคู่ แล้วอีแบร์นี่ก็อยากลองเข้าบ้านผีสิง คือตอนแรกจะเข้าพร้อมเพื่อนคนอื่นๆ แต่นี่เดินไปช้าไง เลยได้ไปรอบเดียวกับชาวต่างชาติ ที่ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษด้วยนะ นี่ก็คิดในใจ แล้วไงสาาาสสสสส อีแบร์นี่ก็เริ่มงอแงแระ
"งงงงงง กูไม่อยากเข้าแล้วอ่ะ ออกกันเถอะ" นี่ก็กลัวไม่แพ้กันไง กำลังจะเลี้ยวกลับ พี่พนักงานนี่ก็ปิดประตูปั้ง เป็นสัญญาณว่า กูหมดทางหนีแล้วฮอลลลล นี่เลยคว้ามืออีแบร์
"แค่บ้านผีสิงเอง ไม่มีผีจริง ไม่ตายหรอกหน่า ก้มหน้าไปตลอดทางนะ จับมือกูไว้ ก้าวตามกูมา" ทำเก่งไปงั้นแหละ ความจริงคือเยี่ยวจะแตกละเด้อออ แล้วอีแบร์นี่ก็กรี๊ดตลอดทาง ส่วนเรานี่ก็ย้ำประโยคเมื่อกี่ไปราวๆยี่สิบรอบได้ ถถถถถ กว่าจะออกมาได้ แล้วมันก็เป็นฟีลๆนี้ไปทั้งวัน สลับกันปกป้องกันอยู่อย่างงั้น มันเป็นวันสุดท้ายของซัมเมอร์พอดี เลยกลับมาคิดว่าสรุปชอบอีแบร์หรอ คือก็รู้สึกว่าไม่ได้ชอบมันนะ ก็รู้สึกคนละแบบกับที่รู้สึกกับมิน แต่รู้สึกว่าแคร์มันมากกกกก

พอขึ้นม.4นี่คือทะเลาะกับซันบ่อยมาก แบบมันหงุดหงิดไรก็มาลงที่เราหมด ไม่ชอบอ่ะ แบบอยู่กับซันแทบไม่มีความสุขเลย แล้วคือที่นั่งหน้าเรากับซันมันว่างอยู่ตัวนึงไง วันนึงแบร์เลยบอกว่า ขอมานั่งข้างหน้าได้ไหม สบายใจที่จะอยู่กับแกมากกว่า นี่คือดีใจมาาากกกก แบบแบร์สบายใจเวลาอยู่กับเราอ่ะ งื้ออ ดีดี ก็แบบเอาดิๆ แล้วคือช่วงนั้นไม่ชอบซันพอดี บวกด้วยกับสนใจในตัวแบร์มาก อยากสนิทกับแบร์ เลยหาเรื่องที่โคตรไร้สาระมาทะเลาะกับซัน เพื่อจะได้นั่งข้างแบร์ และก็เป็นไปตามหวังนะคะ ณ จุดนั้นคือไม่สนใจเลยว่าซันจะรู้สึกยังไง คิดแค่ว่าถ้านั่งข้างแบร์ต้องได้สนิทกับแบร์มากกว่านี้แน่ แล้วพอสักพักแบร์ก็เล่าให้ฟัง ว่าแบร์อ่ะมีคนคุยนะ เป็นคนที่แบร์เคยชอบก่อนมาชอบมิน พอเลิกกับมินเลยกลับมาคุย แต่ตั้งแต่เลิกกับมิน ก็ไม่เคยลืมมินได้เลย ยังเสียใจอยู่ตลอด ซึ่งเรื่องนี้เราก็รู้ ใครๆก็รู้ เราเลยมีความรู้สึกว่า ไม่อยากให้แบร์เสียใจเรื่องมินอีกแล้ว เราไม่ชอบห็นแบร์เศร้าหรือร้องไห้ เห็นแล้วรู้สึกเศร้าไปด้วย เวลาที่เราอยู่กับแบร์ เราเลยพยายามให้แบร์มีแต่ความสุข เราไม่เคยทะเลาะกับแบร์เลย ถึงแบร์จะขี้หงุดหงิด จะอะไรก็ช่าง เรายอมแบร์ได้หมด เราสนิทกับแบร์มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่กล้าเรียกแบร์ว่าเพื่อนสนิทอยู่ดี เพราะไม่รู้ว่าแบร์เห็นเราว่าเพื่อนสนิทรึป่าว แต่เราก็ยังไลน์ไปหาซันอยู่เรื่อยๆ ซันยังคงเป็นเพื่อนที่รู้เรื่องราวในชีวิตของเรามากที่สุดอยู๋ดี ส่วนแบร์ก็มีเพื่อนอีกคนนึงที่เคยอยู๋โรงเรียนแต่ออกไปแล้ว เราก็เห็นว่าแบร์ดูสนิทกับคนนั้นมากกว่าเราเยอะ เราก็เลยยังไม่กล้ายืนยันอะไร นับวันผ่านไปเรายิ่งรู้สึกว่าเรารักแบร์มาก ชอบแบร์มาก อยู่กับแบร์แล้วมีความสุขมาก รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย แค่มีแบร์เราก็ไม่ต้องการอะไรอีก ไม่ว่าชีวิตเราจะต้องเจอกับอะไร ขอแค่มีแบร์อยู่ข้างๆเราก็พอแล้ว แบร์อบอุ่น อ่อนโยนกับเรามาก คอยเป็นห่วงคอยตักเตือนเราตลอด เราคงผิดเองก็ได้มั้งที่รู้สึกมากไป คือเราชอบคนที่เขาดุเขาบ่นเขาว่า เพราะเขาเป็นห่วงเรา และแบร์ก็เป็นแบบนั้น เหมือนแบร์มาเติมเต็มทุกสิ่งที่เราต้องการ เรามีความสุขกับการใช้ชีวิต ได้นั่งข้างๆแบร์ ได้หัวเราะ ได้ยิ้ม ได้ถกเถียงเรื่องไร้สาระ ได้มองหน้า  ได้เป็นห่วงแบร์ไปวันๆ โดยไม่อยากจะคิดว่าที่รู้สึกอยู่นี่มันเกินเพื่อนรึป่าว จนเรารู้สึกว่าอยู่ๆเราก็กลับมาชอบมินอีกครั้ง เพราะมีโอกาสได้เจอได้คุยกัน และรู้สึกผิดต่อแบร์อย่างบอกไม่ถูก เพราะครั้งนี้เราชอบมินมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เราคุยกับมินบ่อย พูดถึงเรื่องแบร์ให้มินฟัง มินก็เหมือนว่าจะยังไม่ลืมแบร์ แบร์ก็ยังไม่หายเศร้าเรื่องมิน ณ ตอนนั้นคือไม่รู้จะรู้สึกยังไง ความรู้สึกที่มีให้แบร์มันมากกว่าทุกคน คือหันไปทางไหนก็เจอแต่ทางตัน ก็เจอแต่ความเสียใจ ไหนจะคนคุยแบร์ ที่แบร์ก็เหมือนจะชอบเขา เราไม่เคยรู้ และไม่เคยถามหรอกว่าจริงๆแล้วแบร์รู้สึกยังไงกันแน่ เราอาจจะคิดเข้าข้างตัวเอง แต่เพื่อนกัน เขาคงไม่จับมือ เอาหัวมาซบไหล่ตอนที่ดูหนังน่ากลัว คงไม่นวดเท้าให้ตอนตะคริวกิน คงไม่ตะโกนด่าเพื่อนอีกคน ว่าดูแลเราไม่ดี แล้วทำเราป่วย แต่เอาจริงๆแล้วมันก็อาจจะเป็นเราคนเดียวที่รู้สึกไปเองตั้งแต่แรกก็ได้  วันนึงเราเลยรู้สึกทนไม่ไหวกับเรื่องราวทั้งหมดแล้ว แล้วบอกแบร์ว่า "เลิกสนิทกันเถอะ กูไม่โอเคหว่ะ"