สวัสดีครับ ผมกับแฟนคบกันมาได้สักพัก อีกสองปีแพลนว่าจะแต่งงาน
มีอะไรขาดเหลืออะไรผมหาให้ทุกอย่าง ยกเว้นบางเรื่องที่ให้ไม่ได้จริงๆ ซึ่งผมก็พาแฟนไปเที่ยวเกือบทุกเดือน
แล้วเงินเดือนก็ไม่แน่ไม่นอนบางเดือนก็ ได้หมื่นกว่าๆ บางเดือนก็สองหมื่น ซึ่งตัวผมก็รู้สึกว่าโอเคกับการทำงานในครอบครัว
ผมประกอบธุรกิจส่วนตัวขายของกับที่บ้านครับ
ตอนนี้ผมเก็บเงินได้พอสมควร เรื่องมันเริ่มคือเมื่อวานผมเอาเงินไปลงทุนทำโรงเห็ดนางฟ้ากับพี่ชายสองคน ทำหลังบ้านผมเองครับ
ซึ่งก็เหลือเงิน แสนกว่าบาท และผมก็เล่าให้เธอฟัง
อยู่ๆแฟนผมก็มาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดว่า "จะดูแลเขาได้ไหม จะฝากชีวิตไว้ได้ไหมเนี่ย ทำอะไรไม่ถามจะมีเงินแต่งงานไหมเหลืออีกแค่สองปี"
แต่ผมก็จัดการบริหารเงินไว้ก่อนทุกครั้งก่อนที่จะคบกับเธอแล้ว ว่าเดือนนี้จะฝากเท่าไหร่ใช้อะไรบางเผื่อกรณีฉุกเฉิน
และมีคำเดียวที่ผมจำมาถึงตอนนี้ที่ฝังในใจ ตั้งแต่เมื่อวาน
คือ เธอเอาคนอื่นมาพูดเปรียบเทียบ "บ้านนั้นเขาให้ผู้หญิงอยู่บ้านสบายคอยแต่กินเงินผัว ผัวเขาไปทำงานต่างประเทศหน่ะเห็นไหม" ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปยังไง พูดไปเพียงแค่ว่า "อย่างน้อยเราก็ได้อยู่ด้วยกัน แล้วเราก็ช่วยกันทำมาหากินได้ไม่ใช่หรอ  อยากหยุดวันไหนก็หยุดได้ อยากไปเที่ยวไหนเราก็ได้ไป " และแฟนผมก็ทำเสียงไม่พอใจแล้วตัดสายผมทิ้ง ซึ่งผมก็งงมากขึ้นไปอีก

ผมผิดหรือไม่ครับที่ผมเอาใจใส่แฟน ดูแลแฟน พาเธอไปเที่ยว ซื้อของให้เธอใช้ แต่ผมคงเอาใจใส่เธอไม่มากพอใช่ไหมครับ
ผมกับแฟนอยู่ไกลกันมาก ผมอยู่กาญฯ แฟนอยู่อุดรฯ นานๆจะได้เจอกันครับ เพราะไปแต่ละครั้งก็ต้องใช้เงินพอสมควร

ขออภัยนะครับ หากขาดตกบกพร่องหรือพิมพ์ไม่ได้ใจความสักเท่าไหร่