เราเป็นคนกรุงเทพ แล้วต้องไปจัดงานออกบูธที่ภูเก็ต วันนั้นก็จะเงียบๆหน่อยลูกค้ายังไม่เยอะ เราก็กำลังช่วยเชฟทำอาหารอยู่ดีๆ ก็มีลูกค้าคนนึงเดินเข้ามา เห้ยยไม่รู้ทำไม เรารู้สึกแปลกมาก เขาดูเป็นคนที่โดดเด่นมาก ทั้งๆที่หน้าตาก็เฉยๆ และไม่รู้ทำไม เราก็รู้สึกอย่างกับสนิทกับเขามาก่อน รู้สึกถูกชะตา เขาทิ้งนามบัตรเอาไว้เหมือนลูกค้าคนอื่นๆ เราก็ทำการสืบหาประวัติเขาจากอินเตอเน็ต ก็ได้รู้ประวัติคร่าวๆมานิดหน่อย ไอเราก็รู้อยู่แล้วว่าแบบเราคงไม่ได้เจอกันอีก ก็คิดซะว่าเป็นบุคคลนึงที่ผ่านเข้ามาให้เราได้รู้จักแล้วจากไป

วันต่อมาก็นั้งเล่นโทรศัพท์อยู่ในบูธ อยู่ดีๆ เขาก็แวะมาหา ไอเราก็ตกใจมาก คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว วันนั้นก็เหมือนเขาจะอยู่ที่งานทั้งวันเลย ก็บังเอิญเดินเจอกันข้างนอกบูธบ่อยมาก เช่นไปห้องน้ำ เรากำลังเดินเข้า เขากำลังออกมา ก็เห็นกันผ่านกระจก ต่างก็มองกัน เราว่าตอนนั้นในใจคงแบบ มองไรว้ะนั่น เพราะเราก็คิดแบบนั้นอยู่ เหมือนภาพมันโคตรสโลว5555 ก็ได้ขอถ่ายรูปไว้ด้วย เพราะก็รู้อยู่แล้วว่าแบบ เดี๋ยวกลับมากรุงเทพก็ไม่ได้เจอแล้วแน่นอน เพราะอยู่กันคนละจังหวัด วันสุดท้ายที่ได้เจอกัน คือบอกไว้ก่อนว่า พี่ๆคนอื่นๆเขาบอกผชคนนั้นไปว่า เราจะมีจัดงานอีกที่กรุงเทพ ในงานtrafs เขาก็ได้แต่อ๋อกลับไป ไม่ได้พูดอะไรมาก เหมือนแค่มีคนมาบอกเฉยๆ พอตอนนั้นใกล้ถึงเวลาที่เราจะกลับ ในใจคือแบบ จะไปแล้วนะ คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ตอนนั้นเองเขาก็พูดขึ้นมาว่า เอาไว้เจอกัน เดี๋ยวไปหาที่งานTrafsนะ เราอึ้งเพราะคิดไว้ตลอดว่าจะไม่ได้เจอ ตอนนี้อารมณ์เป็นแบบว่า รอว่าเขาจะมาจริงมั้ย หรือวันนั้นจะเป็นสุดท้าย แต่ถึงยังไง ถ้าเราได้เจอกันในงานถัดไป หมดงานนั้นแล้วก็คงไม่ได้เจอกันอีก เศร้าจุง

ปกติจะชอบใครที่เจอกันไม่กี่วันเราจะเพ้อไม่นานก็หาย แต่นี่คือนานแล้วอะ ยังไม่หายเลย ได้แต่หวังว่า ถ้าเรามีดวงจะได้เจอกันอยู่ไปเฉยๆเรื่อยๆสักวันก้คงได้เจอกันอีก  เหมือนที่เราได้ไปเจอเขาที่ภูเก็ต