สวัสดีครับทุกคน กระทู้นี้ เป็นกระทู้เกี่ยวกับ ความรักสมัยวัยรุ่น ช่วงมหา'ลัยของผม ซึ่งพิมพ์ทิ้งไว้นานแล้ว เพื่อระบายสิ่งที่ค้างในใจที่เก็บไว้ในตอนนั้น
...จนตอนนี้เปิดเฟซบุ๊ค ลองเข้าไปในดูกรุ๊ปที่ตั้งไว้ เพื่อระบายความรู้สึก ของตัวเองในช่วงนั้น ก็มาเจอกับบทความดังต่อไปนี้ ทำให้ความทรงจำในตอนนั้น มันหวนกลับมาอีกครั้ง (แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว) ถึงแม้ความจริง ปัจจุบันหรือสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิม แล้วก็ตาม... แค่อยากแชร์ให้เพื่อนๆทุกคนได้ลองมา อ่านกันครับ ผมเชื่อว่า ช่วงชีวิตในตอนนั้น ทุกคนยังมีความทรงจำหรือเหตุการณ์แบบนี้คล้ายๆกัน...
คือผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ทุกๆคน ที่ผมรู้สึกดี หรือเค้ารู้สึกดี แล้วผมก็รู้สึกดีกับเขาด้วย เธอเข้ามาในชีวิตผม บางคนผมชอบเค้าก่อน บางคนเค้าอาจจะชอบผมแต่ผมก็อยากลองเปิดใจคุยกับเค้า แต่ผมก็เคยมีแฟน คบกันมานานสุดแค่ 5- 6 เดือน แต่ที่ผมจะพูดถึงต่อไปนี้ จะเป็นส่วนมาก คือทุกคนเข้ามาในระยะเวลาสั้นๆ แล้วก็หายไปด้วยเหตุผลต่างๆไม่ว่าจะเป็น อยากอยู่คนเดียว ช่วงนี้งานเยอะ ซึ่งเหตุผลต่างๆเหล่านี้ ผมก็เข้าใจได้ แต่ไม่ถึงกับเข้าใจมาก เพราะถ้ามาบอกเหตุผลแบบนี้ แล้วที่ผ่านมา ที่คุยกัน ที่หวานกัน เค้าจะทำไปทำไม ถ้าเค้าไม่รู้สึกดี เค้าหลอกผมหรอ... มันก็ไม่น่าจะใช่ เค้าแค่หลงผมหรอ... หรือเค้าแค่เหงา ไม่มีใคร แล้วช่วงนั้น ผมเข้าไปในชีวิตเค้าพอดี เค้าก็เลยคุยกับผมเพื่อแก้เหงาแบบนี้หรอ ผมไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ว่าผู้หญิงเหล่านั้นเค้าคิดยังไงกัน แต่ไม่ว่าเค้าจะคิดแบบไหน ผมก็เชื่อ ผมก็เคารพให้การตัดสินใจของพวกเธอเสมอ เหตุผลที่เธอบอกมาผมรับได้ ซึ่งมันก็เป็นคำพูดที่ค่อนข้างแคร์ผมอยู่เหมือนกัน แต่... ที่ผมเซง ที่ผมเศร้า ที่ผมรู้สึกน้อยใจ มากที่สุด คือการหายไปแบบไม่ได้บอกอะไรผมเลย ทั้งๆที่ยังคุยกันปกติ แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่า "ผมไม่เคยโกรธ ไม่เคยรู้สึกเกลียดเขาเลย เพราะผมเชื่อว่า เค้าน่าจะมีเหตุผล น่าจะแคร์ความรู้สึกผม จนไม่กล้าอธิบายเรื่องเหล่านั้นให้ผมฟัง ก็ได้..."
ผมรู้จักกับเธอคนนี้ โดยบังเอิญครับ คือช่วงนั้นผมกำลังหางานทำ และมันเป็นสองเดือนสุดท้ายที่ผมต้องออกจากหอ เพื่อไปทำงาน แล้วก็คงจะต้องหาที่อยู่ใหม่ ใกล้ๆที่ทำงาน ซึ่งคงอยู่ในกรุงเทพฯที่ใดที่หนึ่ง เหตุก็คือ ช่วงนั้น เมทผมที่ยังอยู่ที่มหา'ลัย ชวนผมไปช่วยทำงานกิจกรรม เนื่องในงานวันสำคัญวันนึงของมหา'ลัย เพราะไม่มีใครไปช่วยเลย ซึ่งมันก็ต้องมีการจองสถานที่ จองโต๊ะ จองพื้นที่ในตอนกลางคืน ก่อนงานเริ่ม วันนั้น ผมกับเมทผมก็นัดแนะกัน ว่าถ้าเตะบอลเสร็จ ก็จะไปเตรียมสถานที่กัน และเมื่อผมไปสถานที่จัดงาน เมทก็บอกต้องไปขอยืมโต๊ะหรือลงทะเบียนไรไม่รู้กับ ทางเจ้าหน้าที่ ซึ่งนักศึกษาเค้าก็ดูแลอยู่ ก็นั่นล่ะครับ ผมพบกับเธอที่นั่น แต่ผมยังไม่ได้เห็นหน้า หรือสังเกตุหน้าเธอโดยตรง ผมให้เพื่อนเข้าไปคุยว่าจะยังไง แต่ผมรอหน้าประตู สักพักเพื่อนหันหลังมาบอกว่า ต้องใช้บัตรนศ เพื่อแลกโต๊ะหรือไรสักอย่าง เผอิญผมหยิบติดมาในกระเป๋า ก็เอาไปยื่นให้เค้า ซึ่งเป็นบัตรนักศึกษาตอนปี 1 ซึ่งรุ่นน้องๆรุ่นหลังๆอาจจะไม่ค่อยคุ้น นั่นแหละครับ ไฮไลท์มันอยู่ตรงนั่น เชื่อไหม พอผมยืนบัตรไป เธอและกลุ่มของพวกเธอ ก็เดินเข้ามาดูบัตรของผมเหมือนกับตื่นเต้นมาก และหลังจากนนั้น คำที่พวกเธอพูดออกมาคือ ทำไมตัวจริงไม่เหมือนในรูป ในรูปหน้าเหมือนโจรมาก หน้าเ..ย มาก แล้วคือผมนี่อึ้งเลย เพราะอยู่ดีๆไม่นึกว่าจะมาแซว จะมาวิจารณอะไรอย่างนี้ ด้วยความที่ผมเป็นคนกวนทีนอยู่แล้ว จึงเล่นด้วย โดยตอนนี้ ผมเห็นเธอชัดเจนแล้ว เธอเป็นคนเฮฮา ดูโก๊ะๆ เล่นกับเพื่อน และหัวเราะรูปผมกับเพื่อนๆของเธอ หลังจากนั้นเมื่อผมได้ของและจัดสถานที่กับเพื่อนเสร็จ ผมก็นึกถึงเธอ เลยหาเรื่องไปเจอเธอ โดยเอาเรื่องบัตรของผมมาอ้าง ว่าเอาคืนได้ยัง จะได้คืนเมื่อไหร่ ตอนนั้น เธอก็สงสัยว่าทำไม มีปัญหากับบัตรจัง แต่จริงๆคือ ผมไม่มีปัญหาอะไรหรอก แค่อยากหาเรื่องไปเจอเธอมากกว่า...
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเขียนระบายและเกิดขึ้นจริงกับผมช่วงนั้นนะครับ ถ้าไม่ชอบก็ขอโทษและขอบคุณที่อ่านครับ
เรื่องที่เกิด เมื่อนานมาแล้ว...
...จนตอนนี้เปิดเฟซบุ๊ค ลองเข้าไปในดูกรุ๊ปที่ตั้งไว้ เพื่อระบายความรู้สึก ของตัวเองในช่วงนั้น ก็มาเจอกับบทความดังต่อไปนี้ ทำให้ความทรงจำในตอนนั้น มันหวนกลับมาอีกครั้ง (แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว) ถึงแม้ความจริง ปัจจุบันหรือสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิม แล้วก็ตาม... แค่อยากแชร์ให้เพื่อนๆทุกคนได้ลองมา อ่านกันครับ ผมเชื่อว่า ช่วงชีวิตในตอนนั้น ทุกคนยังมีความทรงจำหรือเหตุการณ์แบบนี้คล้ายๆกัน...
คือผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ทุกๆคน ที่ผมรู้สึกดี หรือเค้ารู้สึกดี แล้วผมก็รู้สึกดีกับเขาด้วย เธอเข้ามาในชีวิตผม บางคนผมชอบเค้าก่อน บางคนเค้าอาจจะชอบผมแต่ผมก็อยากลองเปิดใจคุยกับเค้า แต่ผมก็เคยมีแฟน คบกันมานานสุดแค่ 5- 6 เดือน แต่ที่ผมจะพูดถึงต่อไปนี้ จะเป็นส่วนมาก คือทุกคนเข้ามาในระยะเวลาสั้นๆ แล้วก็หายไปด้วยเหตุผลต่างๆไม่ว่าจะเป็น อยากอยู่คนเดียว ช่วงนี้งานเยอะ ซึ่งเหตุผลต่างๆเหล่านี้ ผมก็เข้าใจได้ แต่ไม่ถึงกับเข้าใจมาก เพราะถ้ามาบอกเหตุผลแบบนี้ แล้วที่ผ่านมา ที่คุยกัน ที่หวานกัน เค้าจะทำไปทำไม ถ้าเค้าไม่รู้สึกดี เค้าหลอกผมหรอ... มันก็ไม่น่าจะใช่ เค้าแค่หลงผมหรอ... หรือเค้าแค่เหงา ไม่มีใคร แล้วช่วงนั้น ผมเข้าไปในชีวิตเค้าพอดี เค้าก็เลยคุยกับผมเพื่อแก้เหงาแบบนี้หรอ ผมไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ว่าผู้หญิงเหล่านั้นเค้าคิดยังไงกัน แต่ไม่ว่าเค้าจะคิดแบบไหน ผมก็เชื่อ ผมก็เคารพให้การตัดสินใจของพวกเธอเสมอ เหตุผลที่เธอบอกมาผมรับได้ ซึ่งมันก็เป็นคำพูดที่ค่อนข้างแคร์ผมอยู่เหมือนกัน แต่... ที่ผมเซง ที่ผมเศร้า ที่ผมรู้สึกน้อยใจ มากที่สุด คือการหายไปแบบไม่ได้บอกอะไรผมเลย ทั้งๆที่ยังคุยกันปกติ แต่ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่า "ผมไม่เคยโกรธ ไม่เคยรู้สึกเกลียดเขาเลย เพราะผมเชื่อว่า เค้าน่าจะมีเหตุผล น่าจะแคร์ความรู้สึกผม จนไม่กล้าอธิบายเรื่องเหล่านั้นให้ผมฟัง ก็ได้..."
ผมรู้จักกับเธอคนนี้ โดยบังเอิญครับ คือช่วงนั้นผมกำลังหางานทำ และมันเป็นสองเดือนสุดท้ายที่ผมต้องออกจากหอ เพื่อไปทำงาน แล้วก็คงจะต้องหาที่อยู่ใหม่ ใกล้ๆที่ทำงาน ซึ่งคงอยู่ในกรุงเทพฯที่ใดที่หนึ่ง เหตุก็คือ ช่วงนั้น เมทผมที่ยังอยู่ที่มหา'ลัย ชวนผมไปช่วยทำงานกิจกรรม เนื่องในงานวันสำคัญวันนึงของมหา'ลัย เพราะไม่มีใครไปช่วยเลย ซึ่งมันก็ต้องมีการจองสถานที่ จองโต๊ะ จองพื้นที่ในตอนกลางคืน ก่อนงานเริ่ม วันนั้น ผมกับเมทผมก็นัดแนะกัน ว่าถ้าเตะบอลเสร็จ ก็จะไปเตรียมสถานที่กัน และเมื่อผมไปสถานที่จัดงาน เมทก็บอกต้องไปขอยืมโต๊ะหรือลงทะเบียนไรไม่รู้กับ ทางเจ้าหน้าที่ ซึ่งนักศึกษาเค้าก็ดูแลอยู่ ก็นั่นล่ะครับ ผมพบกับเธอที่นั่น แต่ผมยังไม่ได้เห็นหน้า หรือสังเกตุหน้าเธอโดยตรง ผมให้เพื่อนเข้าไปคุยว่าจะยังไง แต่ผมรอหน้าประตู สักพักเพื่อนหันหลังมาบอกว่า ต้องใช้บัตรนศ เพื่อแลกโต๊ะหรือไรสักอย่าง เผอิญผมหยิบติดมาในกระเป๋า ก็เอาไปยื่นให้เค้า ซึ่งเป็นบัตรนักศึกษาตอนปี 1 ซึ่งรุ่นน้องๆรุ่นหลังๆอาจจะไม่ค่อยคุ้น นั่นแหละครับ ไฮไลท์มันอยู่ตรงนั่น เชื่อไหม พอผมยืนบัตรไป เธอและกลุ่มของพวกเธอ ก็เดินเข้ามาดูบัตรของผมเหมือนกับตื่นเต้นมาก และหลังจากนนั้น คำที่พวกเธอพูดออกมาคือ ทำไมตัวจริงไม่เหมือนในรูป ในรูปหน้าเหมือนโจรมาก หน้าเ..ย มาก แล้วคือผมนี่อึ้งเลย เพราะอยู่ดีๆไม่นึกว่าจะมาแซว จะมาวิจารณอะไรอย่างนี้ ด้วยความที่ผมเป็นคนกวนทีนอยู่แล้ว จึงเล่นด้วย โดยตอนนี้ ผมเห็นเธอชัดเจนแล้ว เธอเป็นคนเฮฮา ดูโก๊ะๆ เล่นกับเพื่อน และหัวเราะรูปผมกับเพื่อนๆของเธอ หลังจากนั้นเมื่อผมได้ของและจัดสถานที่กับเพื่อนเสร็จ ผมก็นึกถึงเธอ เลยหาเรื่องไปเจอเธอ โดยเอาเรื่องบัตรของผมมาอ้าง ว่าเอาคืนได้ยัง จะได้คืนเมื่อไหร่ ตอนนั้น เธอก็สงสัยว่าทำไม มีปัญหากับบัตรจัง แต่จริงๆคือ ผมไม่มีปัญหาอะไรหรอก แค่อยากหาเรื่องไปเจอเธอมากกว่า...
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเขียนระบายและเกิดขึ้นจริงกับผมช่วงนั้นนะครับ ถ้าไม่ชอบก็ขอโทษและขอบคุณที่อ่านครับ