สวัสดีค่ะ อยากมาระบายสิ่งที่อยู่ในใจเฉยๆค่ะ ช่วงนี้เรามีอาการแปลกๆรู้สึกหน่วงๆภายในจิตใจ อธิบายไม่ถูกเหมือนมันเป็นอาการเบื่อสิ่งรอบข้าง ต้องการใครสักคนที่คุยด้วยแต่ก็ไม่มี พอลองทักเพื่อนๆไปในเเชทกลุ่มก็ไม่มีใครตอบ พอเป็นเเบบนี้ยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่ คำถามต่างๆเริ่มเข้ามาในหัวว่าทำไม? ทำไมมากมายไปหมด ทำไมไม่ตอบ ทำไมเราไม่สำคัญหรอ ทำไมถึงคุยกับคนอื่นได้ ทำไมเรายังรับฟังปัญหาของเธอได้เเล้วทำไมเธอถึงฟังเราบ้างไม่ได้ เมื่อก่อนเราไม่ใช่คนอย่างนี้หรอกค่ะ เมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริง เป็นตัวของตัวเอง มีเพื่อนฝูกมากมายที่คอยเอาอกเอาใจเรา ให้ความสำคัญในตัวเรา พอมาถึงจุดเปลี่ยนที่เราต้องโตขึ้นเเล้วรู้จักสังคมที่กว้างขึ้นมันก็ทำให้เรารู้ว่าเราไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้เนื่องจากคนที่มาจากร้อยพ่อพันเเม่นั้นนิสัยหรือการกระทำของบุคคลนั้นๆก็จะต่างกัน อันนี้เป็นสิ่งที่เรารู้กันดีอยู่เเล้ว เเต่การที่เราจะเข้ากันได้เราต้องปรับตัวโดยการนำสิ่งดีๆ สิ่งที่เข้ากันได้นั้นเผยออกมา เก็บสิ่งที่เเย่ไว้ภายใน เเต่!! คนบางคนมันเก็บสิ่งเหล่านั้นไว้ได้ไม่หมดจึงเป็นเหตุว่าพอเวลาผ่านไปสิ่งที่ถูกเก็บไว้มันก็ปะทุออกมาก เราจึงเป็นผู้เสียสละยอมทนเพื่อที่จะอยู่ด้วยกันโดยไม่มีปัญหา ตั้งเเต่นั้นมาเราก็เปลี่ยนไป (จากคนร่าเริงก็เหมือนเก็บกด จากคนที่ตลกก็ไม่สดใส จากคนที่เคยเป็นตัวของตัวเองก็เปลี่ยนไป จากคนที่เคยห่วงใยก็เฉยชา แฮร่ ไม่ใช่แหละ อย่าเครียดนะ ) เหมือนเราจะไบโพล่าด้วยเเหละ เดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวอะไรก็ไม่รู้ เราเเค่ต้องการระบายเฉยๆนะ ใจความสำคัญอยู่ตรงที่เราทักเเชทเพื่อนไปเเล้วเพื่อนไม่ยอมคุยกับเรา เราจึงรู้สึกเฟลที่ว่า กูไม่สำคัญพอที่จะตอบใช่ไหม (ขอโทษในคำหยาบคายค่ะ) และอยากย้อนกลับไปให้ความสำคัญกับตัวเองในตอนนั้นให้มาก ถ้าย้อนกลับไปได้อยากจะบอกตัวเองว่า ไม่ต้องทนหรอกนะ อยากทำอะไรก็ทำที่มันไม่เดือนร้อนคนอื่น อยากพูดอะไรก็พูดออกไปและอย่าไปเเคร์พวกคนที่เขาไม่สนใจความรู้สึกของเรา และก็บอกตัวเองในตอนนี้ว่าสู้ๆน้าาาาา สักวันมันต้องมีวันของเรา (มีความให้กำลังใจตัวเอง) #คนเหงา2017 #ขอพื้นที่ระบาย