พ่อแม่ติดลูกมากค่ะ ไม่อยากให้ไปทำงานไกล ๆ แต่เราก็สมัครไป สัมภาษณ์เรียบร้อย รอเขาเรียกตัวไปทำงาน ตอนนี้ต้องอยู่บ้าน
ปกติตอนเรียนอยู่หอ กลับบ้านบ้างบางอาทิตย์ ส่วนมากก็จะกลับค่ะ มีแค่ช่วงที่ติดงานติดเรียนถึงจะไม่กลับ
ประเด็นอยู่ที่ว่า ตอนเราเรียน เวลากลับบ้านมา บรรยากาศมันดูโอเคกว่าตอนนี้ที่อยู่บ้านทุกวัน
แม่ด่าเราเหมือนเรายังเป็นเด็กเล็ก ๆ เราบอกตรง ๆว่าเบื่อค่ะ เรื่องบางเรื่องพูดกันดี ๆ ก็ได้ บางเรื่องแทบไม่น่าหงุดหงิดเลย พ่อเราก็เหวี่ยงบ่อยในบ้าน ใครค้านอะไรไม่ได้ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่ค่อยเป็นกัน
เวลาเขาทะเลาะกันในบ้านบรรยากาศน่าเบื่อมาก แต่ไปไหนก็ไม่ได้ ขับรถไม่ได้ไม่ให้ขับ
พ่อเราเป็นคนพูดไม่ค่อยคิด แม่จะมาบ่นมาด่าระบายกับเราเสมอ เราเคยบอกให้แม่พูดกับพ่อตรงๆแล้วว่าให้ปรับปรุงตัว แต่แกไม่พูด แกให้เหตุผลว่าไม่อยากมีปัญหา แต่แกก็มาพาลกับเรา
บ้านเราเป็นกึ่ง ๆ เบบี้บูมเมอร์ค่ะ คนเป็นลูกต้องดูแลครอบครัว เรามีแฟนแกก็พูดกรอกหูตลอดว่าอย่าแต่ง แต่งละลำบาก (ซึ่งที่จริงเราก็ไม่ได้คิดจะแต่งตอนนี้)
เราเหนื่อยค่ะจะขอไปหาแฟนก็ไม่ได้ แฟนเราทำงานครบปีแล้ว เรายังไม่เคยไปหาเขาซักครั้ง จนทะเลาะกันบ้างเวลาที่เขาอยากให้มาหาแต่เราไปไม่ได้จริง ๆ
บางครั้งเราแสดงท่าทีกระฟัดกระเฟียดใส่พ่อเวลาแกพูดไม่เข้าหูเรา แม่ก็จะเรียกเราไปแล้วพูดว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อ เราเป็นลูก เราทำแบบนั้นไม่ได้ ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ ทุกวันนี้เหมือนรอออกจากรัง เราอยากบินไปให้ไกลแสนไกล
เราแค่มาระบายและขอคำแนะนำนะคะ อย่าว่าเราเอาเรื่องในครอบครัวมาประจานเลยค่ะ ขอร้องเถอะ
เราไม่รู้จะพูดกับใครจริง ๆ เรื่องแบบนี้