ตอนเด็ก ๆ ก็ไม่คิดว่าจะยากแบบนี้ เล่นๆบ้าบอไปเรื่อย
โตมาหน่อยเข้าเรียนมัธยมก็เรียนตามหน้าที่ สนุกกับเพื่อน มีความสุข เรียน ๆ เล่น ๆ เฮฮาปาจิงโกะกับไปเรื่อย
พอเข้ามหา'ลัยก็ยังเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าอยากทำหรือเป็นอะไรในอนาคต ขอเรียนในสิ่งที่ชอบไว้ก่อน (ตะตะตะแต๊ ไม่อยากจะพูด พอได้เรียนเท่านั้นแหละ แค่สิ่งที่ชอบก็ยังไม่พอจ้านาย ทุลักทุเลพอควร = =") แต่ก็จบมาได้ (แบบถลอก ๆ) สนุกสนานกับการเรียน กับเพื่อน กิจกรรม เต็มที่ ทำงานพาร์ทไทม์บ้าง เที่ยวกับเพื่อน ทุกอย่าง smooth แต่บ่นบ่อยมากว่า 'อยากจบเร็ว ๆ ตอนไหนวิจัยจะเสร็จจ อยากทำงาน อยากมีเงินนน อยากมีอิสระ ไม่อยากอยู่บ้านน'
ส่วนคนทำงาน/อาจารย์ทั้งหลายก็บอกว่า 'พวกเธอรีบเก็บเกี่ยวความสนุกสนานไว้ตอนที่ยังมีเวลา ถ้าทำงานแล้วจะรู้ว่าตอนเรียนสนุกที่สุด' แต่ก็ไม่ได้สนใจ ช่างปะไรคะ ทำงานแล้วได้เงินนะจ๊ะนายยยย เงินนนน *O* มีเงินจะได้เริ่มละเลงกับกิเกสของหนนนูววว์ ตอนนั้นก็หางานพาร์ทไทม์ทำไปเรื่อย ไม่กลัวเรื่องการทำงาน สนุก ชอบ ได้เงิน เหนื่อยหน่อยก็ไม่ได้แย่
พอเริ่มวัยทำงาน (ที่จริงก็ไม่ถือว่า 'วัย' ทำงานเท่าไหร่นัก) เริ่มเคว้ง ทุกอย่างกลับทิศ อยากกลับไปเรียนเหมือนเดิม กลับไปหาเพื่อน หาครอบครัว หาหมา แมว โหยหาชีวิตแบบเดิม ชีวิตที่เคยไม่ต้องคิดเรื่องเงินว่าจะอยู่ถึงสิ้นเดือนมั้ย เรื่องหนี้ เรื่องกิน เรื่องการทำงาน ค่านั่นนี่ จิปาถะ ใคร ๆ ก็บอก ทำงานมันเหนื่อยนะ ต้องสู้และอดทน
ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบนี้ เชื่อว่าตัวเองมั่นหน้ามั่นโหนกตลอด ไปไหนได้ไม่กลัว กล้าลอง กล้าเสี่ยง ไม่คิดว่าจะ homesick (5555 ดูเหมือนอลังนะคะ แต่ทำงานที่ไทยนี่แหละค่ะ) ไม่คิดว่าการทำงานจะยาก (เนื้องานไม่เท่าไหร่ แต่ปัจจัยอื่น ๆ นี่สิ) ไม่คิดว่าเราจะ sensitive กับเรื่องรอบตัวขนาดนี้ ดั้งเดิมปกติเข้าใจพฤติกรรมและพื้นฐานของความเป็นมนุษย์พอควร ประสบการณ์ที่เคยทำงานพาร์ทไทม์/เดินทาง/อ่าน ทำให้เข้าใจและเห็นใจกับลักษณะที่แตกต่างกันของบุคคลต่าง ๆ พูดได้ว่ามี . critical thinking ระดับหนึ่ง ง่าย ๆ คือ ไม่ give a shit กับคำพูดของคน/อิทธิพลของสังคมต่างๆ และอยู่ได้โดยมีความสุขและไม่เดือดร้อนคนอื่น (พรรณนาความโก้ของตัวเองเยอะชะมัด 5555555555) ตะตะตะตะแต๊ พอออกจาก comfort zone แล้ว... "แม่จ๋าาา หนูอยากกลับบ้าน หนูไม่อยากทำอะไร หนูอยากนอนเปื่อยอยู่เฉย ๆ ค่ะ" TT
จุดที่พีค จุดเคว้ง งมเข็มในมหาสมุทร
ก็คิดมาตลอด เรื่องวงจรของมนุษย์ ตั้งแต่เรียนแล้ว แต่มาเป็นหนักช่วงนี้
ทำไมชีวิตมนุษย์มีวงจรที่น่าเบื่ออะไรแบบนี้ เรียนๆ ทำงาน ไปจนถึงแพทเทิร์นที่คาดเดาได้ สร้างฐานะ แต่งงาน มีลูก ใช้หนี้ เกษียณ แก่ ตาย
(โอเค พิมพ์มาถึงตรงนี้ ก็รู้ว่าในระหว่างนี้เราจะสามารถเพิ่มคุณค่าหลาย ๆ อย่างได้ ซึมซับการวิถีชีวิตง่าย ๆ ก็มีความสุข ใช่ค่ะ ใช่ แต่งื่ออ ;_;) เป็นหนักคือ ตื่นแล้วทำงาน ตื่นแล้วทำงาน ความรู้สึกเหมือนเราช่างเหมือนหุ่นยนต์เสียนี่กระไร เหมือนวงจรอุบาทว์ เหมือนถูกยัดโปรแกรมใส่
ก็คิดนะ ถ้าเราเป็นแมวจะมีความสุขกว่านี้มั้ย ไส้เดือนก็ได้ หากินไปเรื่อย ถูกคนจับเอาไปเป็นอาหารปลาก็จบ
รู้ทั้งรู้ ในเมื่อเราต้องกิน เราก็ต้องทำงาน ;_;
เบื่อการทำงาน ไม่อยากไปทำงาน ขอนอนเปื่อยเฉย ๆ ได้มั้ย รู้สึกหมดไฟ เป็น Gen Y ที่หมดไฟตั้งแต่ต้นเดือนของการทำงาน รู้สึกว่าเนื้องานกับบุคลิกของเราไม่เข้ากัน งาน office นั่งอยู่หน้าคอมทั้งวัน ปวดหลัง ;_; อยู่นิ่ง ๆ นาน ๆ แล้วจะลงแดง ตื่นขึ้นมาก็ไม่อยากไปทำงาน เบื่องานพาลเบื่อคน ;_;
นับวันตอนไหนจะวันหยุด พอวันหยุด ตื่นมา หายใจแป๊บเดียว อ้าว พรุ่งนี้วันจันทร์อีกแล้วหรอวะคะ TTATT!
ณ ตอนนี้ก็เลยลองหาสมัครงานอยู่ใหม่ค่ะ จะลองเปลี่ยนสายงานที่ไม่ใช่งาน office ค่ะ แต่ก็ละเหี่ยใจ ;_; ทำไมมันยากขนาดนี้คะ หางานเนี่ย
ยืนงงในดงการค้นหาตัวเองค่ะ ค้นหาว่าชีวิตคืออะไรกันแน่
หาไรอ่านเล่น ๆ เจอบทความ wildroots community เออ ก็ดีนะ
ดูคลิป TEDx ให้เป็นแรงบันดาลใจ หาอ่านคำคมให้เป็นแรงบันดาลใจ (ซึ่งแต่ก่อนไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้เลย คิดแค่ว่าชีวิตเรา เราใช้เองให้เต็มที่ ไม่เห็นต้องพึ่งคำคมประโลมใจอะไรเลย)
หาไรอ่านเล่น ๆ เจอบทความการเป็น homeless ก็ เออ ถ้าเราไม่ทำงาน ก็หากินแบบนี้เอาได้ (แต่จะได้หรอ ในเมื่อเรายังละกิเลสและความพะวงไม่ได้)
Gen Y จ๊ะ มายืนตรงนี้ถ้าใครเป็นแบบนี้ มายืนเป็นเพื่อนกันหน่อย เราจะได้ไม่เหงาและรู้สึกผีบ้าไปคนเดียว TT"
อาจจะเขียนงง ๆ และย้อนแย้งสับสนในตนเอง ก็อย่าถือสากันนะคะ เขียน ๆ ไปก็ไม่รู้ประเด็นมันอยู่ตรงไหน เหมือนประเด็นที่พูดเราก็มีคำตอบให้ตัวเองอยู่แล้ว ;_;
เป็นกระทู้บ่นที่ยาวยืด
เป็นมนุษย์นี่ ทำไมยากจัง เหนื่อย เบื่อวงจร อิจฉาแมว
โตมาหน่อยเข้าเรียนมัธยมก็เรียนตามหน้าที่ สนุกกับเพื่อน มีความสุข เรียน ๆ เล่น ๆ เฮฮาปาจิงโกะกับไปเรื่อย
พอเข้ามหา'ลัยก็ยังเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าอยากทำหรือเป็นอะไรในอนาคต ขอเรียนในสิ่งที่ชอบไว้ก่อน (ตะตะตะแต๊ ไม่อยากจะพูด พอได้เรียนเท่านั้นแหละ แค่สิ่งที่ชอบก็ยังไม่พอจ้านาย ทุลักทุเลพอควร = =") แต่ก็จบมาได้ (แบบถลอก ๆ) สนุกสนานกับการเรียน กับเพื่อน กิจกรรม เต็มที่ ทำงานพาร์ทไทม์บ้าง เที่ยวกับเพื่อน ทุกอย่าง smooth แต่บ่นบ่อยมากว่า 'อยากจบเร็ว ๆ ตอนไหนวิจัยจะเสร็จจ อยากทำงาน อยากมีเงินนน อยากมีอิสระ ไม่อยากอยู่บ้านน'
ส่วนคนทำงาน/อาจารย์ทั้งหลายก็บอกว่า 'พวกเธอรีบเก็บเกี่ยวความสนุกสนานไว้ตอนที่ยังมีเวลา ถ้าทำงานแล้วจะรู้ว่าตอนเรียนสนุกที่สุด' แต่ก็ไม่ได้สนใจ ช่างปะไรคะ ทำงานแล้วได้เงินนะจ๊ะนายยยย เงินนนน *O* มีเงินจะได้เริ่มละเลงกับกิเกสของหนนนูววว์ ตอนนั้นก็หางานพาร์ทไทม์ทำไปเรื่อย ไม่กลัวเรื่องการทำงาน สนุก ชอบ ได้เงิน เหนื่อยหน่อยก็ไม่ได้แย่
พอเริ่มวัยทำงาน (ที่จริงก็ไม่ถือว่า 'วัย' ทำงานเท่าไหร่นัก) เริ่มเคว้ง ทุกอย่างกลับทิศ อยากกลับไปเรียนเหมือนเดิม กลับไปหาเพื่อน หาครอบครัว หาหมา แมว โหยหาชีวิตแบบเดิม ชีวิตที่เคยไม่ต้องคิดเรื่องเงินว่าจะอยู่ถึงสิ้นเดือนมั้ย เรื่องหนี้ เรื่องกิน เรื่องการทำงาน ค่านั่นนี่ จิปาถะ ใคร ๆ ก็บอก ทำงานมันเหนื่อยนะ ต้องสู้และอดทน
ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบนี้ เชื่อว่าตัวเองมั่นหน้ามั่นโหนกตลอด ไปไหนได้ไม่กลัว กล้าลอง กล้าเสี่ยง ไม่คิดว่าจะ homesick (5555 ดูเหมือนอลังนะคะ แต่ทำงานที่ไทยนี่แหละค่ะ) ไม่คิดว่าการทำงานจะยาก (เนื้องานไม่เท่าไหร่ แต่ปัจจัยอื่น ๆ นี่สิ) ไม่คิดว่าเราจะ sensitive กับเรื่องรอบตัวขนาดนี้ ดั้งเดิมปกติเข้าใจพฤติกรรมและพื้นฐานของความเป็นมนุษย์พอควร ประสบการณ์ที่เคยทำงานพาร์ทไทม์/เดินทาง/อ่าน ทำให้เข้าใจและเห็นใจกับลักษณะที่แตกต่างกันของบุคคลต่าง ๆ พูดได้ว่ามี . critical thinking ระดับหนึ่ง ง่าย ๆ คือ ไม่ give a shit กับคำพูดของคน/อิทธิพลของสังคมต่างๆ และอยู่ได้โดยมีความสุขและไม่เดือดร้อนคนอื่น (พรรณนาความโก้ของตัวเองเยอะชะมัด 5555555555) ตะตะตะตะแต๊ พอออกจาก comfort zone แล้ว... "แม่จ๋าาา หนูอยากกลับบ้าน หนูไม่อยากทำอะไร หนูอยากนอนเปื่อยอยู่เฉย ๆ ค่ะ" TT
จุดที่พีค จุดเคว้ง งมเข็มในมหาสมุทร
ก็คิดมาตลอด เรื่องวงจรของมนุษย์ ตั้งแต่เรียนแล้ว แต่มาเป็นหนักช่วงนี้
ทำไมชีวิตมนุษย์มีวงจรที่น่าเบื่ออะไรแบบนี้ เรียนๆ ทำงาน ไปจนถึงแพทเทิร์นที่คาดเดาได้ สร้างฐานะ แต่งงาน มีลูก ใช้หนี้ เกษียณ แก่ ตาย
(โอเค พิมพ์มาถึงตรงนี้ ก็รู้ว่าในระหว่างนี้เราจะสามารถเพิ่มคุณค่าหลาย ๆ อย่างได้ ซึมซับการวิถีชีวิตง่าย ๆ ก็มีความสุข ใช่ค่ะ ใช่ แต่งื่ออ ;_;) เป็นหนักคือ ตื่นแล้วทำงาน ตื่นแล้วทำงาน ความรู้สึกเหมือนเราช่างเหมือนหุ่นยนต์เสียนี่กระไร เหมือนวงจรอุบาทว์ เหมือนถูกยัดโปรแกรมใส่
ก็คิดนะ ถ้าเราเป็นแมวจะมีความสุขกว่านี้มั้ย ไส้เดือนก็ได้ หากินไปเรื่อย ถูกคนจับเอาไปเป็นอาหารปลาก็จบ
รู้ทั้งรู้ ในเมื่อเราต้องกิน เราก็ต้องทำงาน ;_;
เบื่อการทำงาน ไม่อยากไปทำงาน ขอนอนเปื่อยเฉย ๆ ได้มั้ย รู้สึกหมดไฟ เป็น Gen Y ที่หมดไฟตั้งแต่ต้นเดือนของการทำงาน รู้สึกว่าเนื้องานกับบุคลิกของเราไม่เข้ากัน งาน office นั่งอยู่หน้าคอมทั้งวัน ปวดหลัง ;_; อยู่นิ่ง ๆ นาน ๆ แล้วจะลงแดง ตื่นขึ้นมาก็ไม่อยากไปทำงาน เบื่องานพาลเบื่อคน ;_;
นับวันตอนไหนจะวันหยุด พอวันหยุด ตื่นมา หายใจแป๊บเดียว อ้าว พรุ่งนี้วันจันทร์อีกแล้วหรอวะคะ TTATT!
ณ ตอนนี้ก็เลยลองหาสมัครงานอยู่ใหม่ค่ะ จะลองเปลี่ยนสายงานที่ไม่ใช่งาน office ค่ะ แต่ก็ละเหี่ยใจ ;_; ทำไมมันยากขนาดนี้คะ หางานเนี่ย
ยืนงงในดงการค้นหาตัวเองค่ะ ค้นหาว่าชีวิตคืออะไรกันแน่
หาไรอ่านเล่น ๆ เจอบทความ wildroots community เออ ก็ดีนะ
ดูคลิป TEDx ให้เป็นแรงบันดาลใจ หาอ่านคำคมให้เป็นแรงบันดาลใจ (ซึ่งแต่ก่อนไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้เลย คิดแค่ว่าชีวิตเรา เราใช้เองให้เต็มที่ ไม่เห็นต้องพึ่งคำคมประโลมใจอะไรเลย)
หาไรอ่านเล่น ๆ เจอบทความการเป็น homeless ก็ เออ ถ้าเราไม่ทำงาน ก็หากินแบบนี้เอาได้ (แต่จะได้หรอ ในเมื่อเรายังละกิเลสและความพะวงไม่ได้)
Gen Y จ๊ะ มายืนตรงนี้ถ้าใครเป็นแบบนี้ มายืนเป็นเพื่อนกันหน่อย เราจะได้ไม่เหงาและรู้สึกผีบ้าไปคนเดียว TT"
อาจจะเขียนงง ๆ และย้อนแย้งสับสนในตนเอง ก็อย่าถือสากันนะคะ เขียน ๆ ไปก็ไม่รู้ประเด็นมันอยู่ตรงไหน เหมือนประเด็นที่พูดเราก็มีคำตอบให้ตัวเองอยู่แล้ว ;_;
เป็นกระทู้บ่นที่ยาวยืด