ดิฉันรู้จักเขามาจากเพื่อนอีกที<เขามาเป็นทหารเกรน> เขาเพิ่งโดนแฟนทิ้งได้1เดือนเพื่อนติดต่อให้ดิฉันคุยกับเขาประมาณ2เดือนจนตกลงเป็นแฟนกันมีอะไรกัน ความรักเราใครต่างก็อิจฉาเขาเป็นคนที่หวานมาก โทรหาดิฉันแทบทั้งวันแบบจนไม่มีอะไรคุยก็ถือสายไว้เฉยๆก็ได้ จนกระทั่งช่วงสงกานต์เขาได้หยุดเขาเลยกับไปหาพี่ชายเขาที่ปทุมที่บ้านพี่เขาจะเป็นแบบบ้านเช่าหลังเดียวแต่อยู่กันหลายคนทั้งชายหญิงเหมือนเช่าให้คนงาน แฟนดิฉันก็ได้พบกับผู้หญิงวัยรุ่นหน้าตาดีคนนึง<ออกแนวโคโยตี้>เขาเจอกันวันเดียวเที่ยวสงกานด้วยกันแล้วเขาก็มีอะไรกัน
   จนเขากลับเขากองร้อยเขาก็โทษหาฉันปกติในช่วงเช้า แล้วก็บอกว่าตอนเย็นมีอะไรจะคุยด้วย พอตกเย็นเขาก็โทรมาแต่กลายเป็นเสียงสนธนา3คนแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งบอกกับเขาว่าให้พูดสิ สุดท้ายเขาก็บอกดิฉันว่าเลิกกันนะ<ตอนนั้นแบบเอ่อค่ะ งงอะไรตอนเช้ายังรักนะคิดถึงนะอยู่เลย> แต่ดิฉันก็ไม่ยอมเลิกค่ะตามอ้อนวอนเขาถึงกองร้อย แล้วเขาก็บอกความจริงกับฉันว่าเค้าคบดิฉันเพื่อประชดแฟนเก่าแค่นั้นไม่รู้สึกอะไรด้วยเลย แล้วก็บอกเขาชอบคนสวยและคนตัวเล็ก<ปล.ดิฉันเป็นคนอ้วนค่ะแต่หน้าตาดีหน่อย>เลยต้องยอมเลิกค่ะเพราะเขาเปลี่ยนเบอร์หยุดทุกการติดต่อทุกอย่างตอนนั้นดิฉันน้อยใจตัวเองมากที่เกิดมาอ้วนแทบเคยคิดทำไรบ้าๆลงไปดีที่ได้กำลังใจจากเพื่อนเลยลืมได้<แบบสนิทเลย>
   เวลาผ่านไป2ปีเกือบจะเที่ยงคืนได้ มีสายเข้าดิฉันแปลกใจเบอร์ใครเพราะลบเบอร์เค้าทิ้งหมด ต่างฝ่ายต่างถามกันว่าใครเพราะจำเสียงไม่ได้ จนเขาบอกใส่ซิมเก่าแล้วข้อความของดิฉันขึ้น สักพักเขาจำได้ว่าเป็นเรา จากนั้นเราก็ถามกันเรื่องทั่วไปสบายดีมั้ยอะไรประมาณนี้ เขาก็บอกคบกันได้2เดือนผู้หญิงก็ทิ้งเขา แล้วเขาก็อยู่เป็นโสดมาไม่ได้คบใครอีก จากนั้นเขาก็โทรมาหาดิฉันปล่อย<แต่ไม่ได้บอกว่าจีบ>คุยแบบเพื่อน จนคุยแบบทุกวันตอนนั้นดิฉันก็มีคนมาจีบเยอะแต่ก็ไม่ตกลงกับใคร จนดิฉันยอมเลิกคุยกับทุกคนมาคุยกับเขาคนเดียว ตอนนั้นก็แอบดีใจนิดๆก็จนเกินเลยมีอะไรกันอีก ก็จะนัดเจอกันประมาณเดือนล่ะครั้งบ้าง<เพราะเขาอยู่จัน>แต่ครั้งนี้ที่กลับมาเขาจะย้ำตลอดว่าไม่ใช่แฟนนะ ฉันก็ยอมนะเพราะรักมากแล้วเขาก็ไม่มีใครโทรหากันทุกวันเหมือนเดิม<แต่ก็ย้ำดิฉันตลอดว่าห้ามหึงห่วงห้ามคอมเม้นต์ไรในเฟสคุยในแชทอย่างเดียว>เพราะรักอีกแหละเราก็ไม่สนไร รหัสเฟสเขาก็ให้เราเขาคุยกับใครเรารู้หมด<เราก็แอบเข้าข้างตัวเองตลอดว่าเขานะรักเราแต่ปากแข็งไปงั้น<ตอนนี้ก็3ปีแล้ว>ที่เป็นแบบนี้ แต่เขาจะชอบให้ดิฉันติดต่อสาวๆหรือเพื่อนที่ทำงานให้เขาจีบ ตอนนั้นบอกเลยละอายค่ะติดต่อให้น้องเพื่อนโดยที่เราต้องปิดเพื่อนว่านี่นะแฟนเราขนาดนอนด้วยกันดิฉันต้องฟังเขาจีบคนอื่นเลย<เจ็บดีนะ>แต่สุดท้ายก็ได้แค่คุยแค่นั้น<โชคดีไป>แต่สุดท้ายความลับไม่มีเพื่อนเรารู้<เสียเพื่อนอีก>ฝ่ายน้องเพื่อนก็โกดมากไปถามเขาในเฟสว่าเป็นแฟนกันทำไมไม่บอก<ดิฉันก็เห็นข้อความเพราะมีรหัส> "ผู้ชาย"เขาก็ตอบไปว่าฉันไม่ใช่แฟน" ผู้หญิง"ก็ถามกลับมาเพื่อนเหรอ"ผู้ชายก็บอกไม่ใช่เพื่อนแล้วก็บอกไปอีกว่าไม่รู้ดิน้องเพื่อก็ด่าใหญ่เลย ไม่มาทำงานร้องไห้ไปหลายวัน จนกระทั่งสักพักฉันก็รู้สึกอดอัดเหมือนกันนะ รักได้แต่ห้ามหึงห้ามห่วงต้องเห็นเขาคุยกับคนอื่นในเฟส ฟังเขาโทรหากันจนแบบฉันคงถึงขีดสุดแล้วมั่ง เลยคุยกับเขาว่าจะเอาไงกับสถานะเรา แต่ก็แปลกทำมั้ยตอนนี้ฉันถึงคิดที่จะถามเขา คงเป็นเพราะมีผู้หญิงที่เข้ามาคุยแล้วตกลงเป็นแฟนเขามั้งค่ะเลยทำให้ฉันคิดได้<คนที่เขาคุยด้วยตอนนี้สวยการศึกษาดีเป็นว่าที่คุนหมอ>ขณะที่ฉันแค่สาวโรงงานฉันเลยกลัวมั้งคะ สุดท้ายคำตอบที่ฉันได้รับจากเขาคือ ก็คุยกันแล้วนิว่าไม่ใช้แฟนนะ ขำขำสนุกๆ แต่ไม่ต้องกลัวหรอกถึงเขามีแฟนเฉันกับเขาก็นอนด้วยกันได้เหมือนเดิม ฉันก็ตัดสินใจเลยนะตอนนั้นว่า"พอแหละ"กับความสัมพันแบบนี้ เลยยอมถอยมาเองโดยไม่คุยไม่รับโทรสับ แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดเขาตามฉันไม่ยอมจบจะให้เป็นเหมือนเดิม บอกฉันจะน้อยใจอะไร รหัสเฟสก็ให้ โทรคุยกันก็ทุกวัน ที่สำคัญเขาไม่เคยมีอะไรกับคนที่เขาคุยด้วยเลยสักคน ได้ทุกอย่างมากกว่าแฟนอีก สรุปตอนนี้ก็ยังคบกันแบบเดิมแต่ต้องปิด<แฟนใหม่>เขา
=ตอนนี้เขาเพิ่งไปบวชค่ะ1พรรษา<3เดือนกว่า> งานบวชเขาก็ไม่ให้ไปเวลานี้คงเหมาะสุดที่ฉันทบทวน
แต่ทำไมฉันหาคำตอบ?ไม่ได้ รักเขามากค่ะมากกว่าตัวเองอีกมั่งค่ะ ไม่ได้คุยกัน4วันแล้วเพราะบวชได้แต่นอนร้องไห้เพราะคิดถึง <คนคุยกันทุกวันค่ะ>แต่ในความรู้สึกลึกๆตอนนี้ ก็อยากให้เขาเจอคนที่ดี<แฟนเขากำลังจะเรียนจบหมอ>เพราะในความรู้สึกที่เขาไม่มีอะไรกับแฟน<ตัวจริง>เพราะเขาให้เกียร์ติผู้หญิงคนนี้ค่ะเพราะเขาเคยบอก อดเปรี้ยวไว้กินหวาน แล้วฉันเคยถามเขานะ<ตอนไม่มีแฟนตัวจริง>ฉันจะต้องทำไงถึงจะรักฉันต้องทำไงได้เป็นแฟนจริงๆ

คำตอบ=ที่ได้คือต่อให้ผู้หญิงทั้งโลกเหลือแกคนเดียวก็ไม่เอา เล่นๆเอาอยู่<เจ็บมั้ยล่ะ>กับคำตอบ
แต่เราก็รู้นะเหตุผลจิงๆเพราะเราอ้วนไง เราตัวไม่เล็กไง เขาไม่เคยเดินกับเราเลยนั้งรถก็ไม่เคยไปทางเดียวกันยังต้องข้ามถนนไปเดินคนล่ะฝั่งเลยก็น้อยใจทุกครั้งนะแต่ไม่พูดแต่ถ้าอยู่กัน2คนเขาก็ดูเอาใจเหมือนรักเรามากนะทำทุกอย่างปกติเหมือนคนเป็นแฟน<แต่ไม่ใช่>

สรุปเราจะทำไงต่อดี ?ช่วยแนะนำเราหน่อย <ตอนนี้ฟรุ้งซ่านมาก>อย่าด่านะบ้างครั้งยังมีความคิดบ้าๆในหัวสมองต้องเตือนสติตัวเองตลอด ตอนนี้เราทั้งพยายามลดความอ้วนจะไปเสริมจมูกทำหน้าให้สวยกินยาลดสารพัด จนท้อร่างกายจะไม่ไหว แต่ก็ฟืนกินจน วันนี้เป็นวันที่เราร้องไห้หนักมากเพราะเกือบได้ตายจริงใจสั่นทั้งวัน คิดน้อยใจถามตัวเองเลยต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ รู้สึกเกลียดตัวเองที่สุดครั้งแรกเราเคยตัดเขาได้แต่ทำไมครั้งนี้มันทำไม่ได้

"เราครวไปต่อ หรือพอแค่นี้"
😭ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเกิดมาเป็นแบบนี้หรอก
😫กลับมาอีกทำไมเราเคยลืมเธอได้แล้ว