มันเรื่องที่ใจทรมานใจนะครับที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ก่อนอื่นก็ขออธิบายครอบครัวเรากำลังจะต้องเลือกแล้วว่าจะยุติการณ์ตั้งครรภ์หรือเสี่ยงให้เขาเกิดมาพร้อมกับการเป็นโรคธาลัสซีเมีย ซึ่งผมและตัวภรรยา มีพาหะทั้งคู่ คือถ้าผู้ที่เป็นพาหะบังเอิญไปแต่งงานกับผู้ที่เป็นพาหะด้วยกัน และถ้าทั้งสองคนถ่ายทอดยีนธาลัสซีเมียไปให้ลูก โอกาส 1 ใน 4 ลูกจะเป็นโรคธาลัสซีเมีย  แล้วลูกผมเขารับทั้งยีนของพ่อและแม่กับเท่าเป็นโรค ซึ่งทางคุณหมอก็ให้เราตัดสินใจว่าเราจะยุติหรือเสี่ยงให้เขาเกิดมาในทางการแพทย์มันก็มีแนวทางการรักษา แต่เราคงเห็นเขาทุกข์ทรมานเข้าโรคพยาบาลไปรับเลือดทุกๆเดือน คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ทรมานไม่ต่างจากเขา เราก็ปรึกษากับครอบครัวอธิบายว่าเกิดมาแล้วเขาต้องเป็นยังไง จนเราควรต้องเลือกแล้วละว่าควรทำยังไง เราก็ขอเลือกยุติการตั้งครรภ์ เพราะมีเวลาไม่มากแล้วตอนนี้เรา22W แล้ว ถ้าเกิน24W แล้วมันจะไม่สามารถทำได้

เคยอ่านเจอกระทู้ท่านหนึ่งได้บอกไว้ว่า
"จงไตร่ตรอง ทบทวน คิดหน้า คิดหลังให้ดี (เเต่อย่าใช้เวลานานนัก เพราะยิ่งปล่อยไปนาน ยิ่งทำการยุติลำบาก)
อย่าไปคิดว่าเราเป็นใคร? มีสิทธ์อะไรมาตัดสินชี้เป็นชี้ตายคนๆนึง?
เราเคยคิดเเบบนั้น เเต่เชื่อเถอะค่ะว่าการคิดเเบบนั้นมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย
มีเเต่จะทำให้คุณวนอยู่ loop เดิมๆ เเละโทษตัวเองอยู่ซ้ำๆ

ให้คิดซะว่า เราเป็นพ่อเเม่ เราต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก หากประเมินเเล้ว การตั้งครรภ์เค้าต่อไป ไม่เพียงเเต่จะทำให้เราตกอยู่ในสภาวะที่อันตราย แต่สุขภาพของลูกที่เกิดมายังจะต้องเข้าโรงพยาบาลรักษาไม่จบไม่สิ้น ต้องเข้าโรคพยาบาลทุกเดือนซ้ำเเล้วซ้ำเล่า ลองคิดดูว่า หากถึงวันนั้นจริงๆเราจะทนเห็นสภาพลูกตัวน้อยๆของเราทนทรมานอยู่ได้มั้ย?"
นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะครับที่เราต้องสูญเสียลูกครั้งแรกคือน้องเขาฟ่อไปตอนยังเป็นถุงน้ำเล็กๆประมาณไม่ถึงสองเดือน
มันเป็นอะไรที่ทำใจยากมาก ซึ่งอีกไม่กี่เดือนก็จะเจอหน้ากันแล้ว เวลาเขาดิ้นก็ไปคุยกับเขาสัมผัสถึงความรู้สึกได้
คุยกันถึงอนาคตว่าลูกเราเกิดมาจะเลี้ยงเขายังไง วางแผนการใช้ชีวิตแล้ว บ้านก็ซื้อให้เขาแล้ว ความฝันเรากำลังพังทลายลง ซึ่งเราก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้

ข้อมูลเพิ่มเติม.ของเราเจาะน้ำคร่ำตอน19W ก่อนหน้านี้ก็ตรวจDNAทั้งของพ่อและแม่แบบละเอียดแล้ว ตอนคนแรกเราถึงรู้ว่าเราเป็นพาหะทั้งคู่ หมอก็แนะนำให้ไปตรวจแบบละเอียดซึ่งได้ทำการตรวจครบหมดทุกอย่างแล้ว
ตัวผมเป็นเบต้าชนิดรุนแรงจำที่ดูผลได้ว่าเป็นชนิดBETA (0) 71,72 ส่วนแฟนเป็นฮีโมโกลบิน อี เสี่ยงต่อการมีลูกเป็นโรคเบต้า-ธาลัสซีเมีย ชนิดมีฮีโมโกลบิน อี

เลยอยากจะถามว่าคนที่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้ คุณมีวิธีที่จะทำใจกับมันยังไงครับ มันจะไม่เป็นตราบาปติดตัวเราใช่ไหมที่เราเลือกทางนี้ให้กับเขา

ขอบคุณครับ