สวัสดีค่ะ ก็ไม่รู้จะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาทำไมเหมือนกัน
แต่เรารู้สึกว่า ถ้าเราได้บอกความรู้สึกของตัวเอง
ให้คนอื่นได้อ่านบ้าง บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนความคิดได้
เราเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะค่อนข้างยากจน
แต่รู้สึกว่าเราโชคดีเหลือเกินที่ได้เป็นลูกของพ่อกับแม่
ถึงแม้ไม่มีอะไรมากมาย สมบูรณ์เหมือนลูกคนอื่นเขา
แต่เรามีความสุขกับชีวิตที่เราได้รับมาจริงๆ ค่ะ
ครอบครัวเราฝ่าฟันปัญหาร้อยพันมาด้วยกัน จนชีวิตเริ่มดีขึ้น
เราไม่เคยรู้สึกน้อยใจชีวิตเลยที่ต้องลำบากกว่าใคร
เพราะความรักที่ได้จากพ่อกับแม่มันโอบกอดเราเสมอ
แต่พอเริ่มมีเงิน ชีวิตกลับเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ..
พ่อมีเมียน้อย และตัดสินใจทิ้งครอบครัวไปตอนเราอายุ 18
เรากับแม่และพี่ชายไม่รู้เลยจริงๆ ว่าทำไมพ่อถึงทำแบบนี้
... โลกทั้งใบหยุดหมุนไปเลยจริงๆ ...
เราเรียน ปวช.ก็เรียน ปวส.ไปทำงานไป ไม่ได้หยุดแบบใคร
หาเงินมาได้ก็ให้แม่หมด อยากมีเงินเก็บแต่ก็ไม่สามารถ
เหนื่อยสัยตัวแทบขาด ชีวิตไม่คิดว่าจะต้องลำบากอีกครั้ง
ยังดีที่มีภูมิคุ้มกันทางด้านนี้มาแล้ว มันเลยง่ายต่อการต่อสู้
เกือบจะไม่ได้เรียนต่อ ป.ตรีแล้วค่ะ แต่โชคดีที่ยังมียาย
ยายส่งเสียให้เรียนจนจบ ป.ตรีเลยค่ะ ตอนนี้อายุ 23
บุญคุณของยายนั้นท่วมหัวเราจริงๆ ไม่รู้จะใช้หมดชาติไหน
ทุกวันนี้ก็ยังเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวค่ะ
เพราะพี่ชายก็เพิ่งเสียชีวิตไปได้ 2 ปีแล้ว เหลือเรากับแม่
มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บเสียยิ่งกว่ารู้ว่าตัวเองต้องพิการ
ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สำหรับทุกคน สำคัญมากๆ
แต่เราต้องสูญเสียให้มันไปกับคำว่า "เมียน้อย"
จะโทษเมียน้อยฝ่ายเดียวมันก็ไม่ถูกหรอก พ่อเราก็ผิด
เราอยากฝากเตือนทุกคนนะ ก่อนคิดจะทำร้ายจิตใจใคร
ให้คุณนึกสักนิด คิดสักหน่อยว่าาผลที่ตามมาใครเดือดร้อน
ก่อนจะนอกใจคนที่รักคุณ ก็นึกถึงวันเก่าๆ ที่ร่วมทุกข์สุข
คิดให้มากๆ ว่าถ้าเขาขาดคุณไป เขาจะอยู่ยังไง เป็นยังไง
เราไม่อยากให้ลูกที่คุณสร้างเขาขึ้นมา รู้สึกแบบเรา
มันอาจจะไม่ใช่ว่าชีวิตพังทลายหรอกนะ ไม่ได้ขนาดนั้น
แต่ลึกๆ ในใจยังไงมันก็ไม่อบอุ่นเหมือนตอนที่อยู่กันครบ
ก่อนจะเป็นเมียน้อย สร้างความเดือดร้อนให้ใคร
นึกสักนิดว่าถ้าคุณมีครอบครัว คุณอยากถูกพรากไปไหม?
รู้ว่าคุณก็มีสิทธิ์ที่จะรัก แต่ขอเถอะนะช่วยเห็นใจกันบ้าง
อย่างน้อยก็เพื่อเด็กคนนึงที่เขาไม่รู้เรื่อง
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจที่กลับบ้านมาไม่เจอพ่ออีกต่อไปแบบเรา
หนูคิดถึงพ่อ พ่ออยู่ที่ไหน ทำไมทิ้งหนูไปแบบนี้..
จากใจของเด็กที่ครอบครัวพ่อแม่แยกทางกัน
แต่เรารู้สึกว่า ถ้าเราได้บอกความรู้สึกของตัวเอง
ให้คนอื่นได้อ่านบ้าง บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนความคิดได้
เราเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะค่อนข้างยากจน
แต่รู้สึกว่าเราโชคดีเหลือเกินที่ได้เป็นลูกของพ่อกับแม่
ถึงแม้ไม่มีอะไรมากมาย สมบูรณ์เหมือนลูกคนอื่นเขา
แต่เรามีความสุขกับชีวิตที่เราได้รับมาจริงๆ ค่ะ
ครอบครัวเราฝ่าฟันปัญหาร้อยพันมาด้วยกัน จนชีวิตเริ่มดีขึ้น
เราไม่เคยรู้สึกน้อยใจชีวิตเลยที่ต้องลำบากกว่าใคร
เพราะความรักที่ได้จากพ่อกับแม่มันโอบกอดเราเสมอ
แต่พอเริ่มมีเงิน ชีวิตกลับเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบ..
พ่อมีเมียน้อย และตัดสินใจทิ้งครอบครัวไปตอนเราอายุ 18
เรากับแม่และพี่ชายไม่รู้เลยจริงๆ ว่าทำไมพ่อถึงทำแบบนี้
... โลกทั้งใบหยุดหมุนไปเลยจริงๆ ...
เราเรียน ปวช.ก็เรียน ปวส.ไปทำงานไป ไม่ได้หยุดแบบใคร
หาเงินมาได้ก็ให้แม่หมด อยากมีเงินเก็บแต่ก็ไม่สามารถ
เหนื่อยสัยตัวแทบขาด ชีวิตไม่คิดว่าจะต้องลำบากอีกครั้ง
ยังดีที่มีภูมิคุ้มกันทางด้านนี้มาแล้ว มันเลยง่ายต่อการต่อสู้
เกือบจะไม่ได้เรียนต่อ ป.ตรีแล้วค่ะ แต่โชคดีที่ยังมียาย
ยายส่งเสียให้เรียนจนจบ ป.ตรีเลยค่ะ ตอนนี้อายุ 23
บุญคุณของยายนั้นท่วมหัวเราจริงๆ ไม่รู้จะใช้หมดชาติไหน
ทุกวันนี้ก็ยังเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวค่ะ
เพราะพี่ชายก็เพิ่งเสียชีวิตไปได้ 2 ปีแล้ว เหลือเรากับแม่
มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บเสียยิ่งกว่ารู้ว่าตัวเองต้องพิการ
ครอบครัวเป็นสิ่งที่สำคัญที่สำหรับทุกคน สำคัญมากๆ
แต่เราต้องสูญเสียให้มันไปกับคำว่า "เมียน้อย"
จะโทษเมียน้อยฝ่ายเดียวมันก็ไม่ถูกหรอก พ่อเราก็ผิด
เราอยากฝากเตือนทุกคนนะ ก่อนคิดจะทำร้ายจิตใจใคร
ให้คุณนึกสักนิด คิดสักหน่อยว่าาผลที่ตามมาใครเดือดร้อน
ก่อนจะนอกใจคนที่รักคุณ ก็นึกถึงวันเก่าๆ ที่ร่วมทุกข์สุข
คิดให้มากๆ ว่าถ้าเขาขาดคุณไป เขาจะอยู่ยังไง เป็นยังไง
เราไม่อยากให้ลูกที่คุณสร้างเขาขึ้นมา รู้สึกแบบเรา
มันอาจจะไม่ใช่ว่าชีวิตพังทลายหรอกนะ ไม่ได้ขนาดนั้น
แต่ลึกๆ ในใจยังไงมันก็ไม่อบอุ่นเหมือนตอนที่อยู่กันครบ
ก่อนจะเป็นเมียน้อย สร้างความเดือดร้อนให้ใคร
นึกสักนิดว่าถ้าคุณมีครอบครัว คุณอยากถูกพรากไปไหม?
รู้ว่าคุณก็มีสิทธิ์ที่จะรัก แต่ขอเถอะนะช่วยเห็นใจกันบ้าง
อย่างน้อยก็เพื่อเด็กคนนึงที่เขาไม่รู้เรื่อง
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจที่กลับบ้านมาไม่เจอพ่ออีกต่อไปแบบเรา
หนูคิดถึงพ่อ พ่ออยู่ที่ไหน ทำไมทิ้งหนูไปแบบนี้..