1.ปาฏิหาริย์แห่งธรรม

รถโตโยต้าวีออสสีบรอนซ์เงินจอดสนิทอยู่ข้างทาง ภายในมีผู้ชายวัยกลางคน กำลังนั่งน้ำตาคลออยู่หลังพวงมาลัย..

“พระพุทธเจ้าสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์!.. พระพุทธเจ้าสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์!.. พระพุทธเจ้าสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์...ๆๆๆ”

ในหัวชายผู้นั้น เฝ้าคิดวนเวียนถึงแต่ประโยคที่ได้ยินในคลื่นวิทยุธรรมะ ที่เขาเปิดฟังเล่นๆ ในรถ เพื่อเป็นเพื่อนแทนเสียงเพลงในยามที่จิตใจตกต่ำจนถึงขีดสุด!



“พระพุทธเจ้าสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์!”



“…ก็ตัวเรากำลังมีความทุกข์นี่หว่า ? แล้วศาสนาพุทธสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์ แล้วทำไมเราไม่เรียนรู้ธรรมะเพื่อเอามาดับทุกข์ในใจเล่า ?”

เขาค่อยๆ เรียบเรียงประโยคที่เพิ่งผ่านเข้าหูแล้วลงสู่จิตใจเป็นครั้งแรกในชีวิตอย่างช้าๆ...

และด้วยเหตุนี้เอง จึงทำให้ไม่สามารถขับรถต่อไปได้ เพราะสมาธิทั้งหมดมาจดจ่ออยู่ที่ประโยคนี้เพียงประโยคเดียว..

-----------------------

“พระพุทธเจ้าสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์.. พระพุทธเจ้าสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์!”

“เราก็เคยเรียนวิชาพุทธศาสนามาตั้งแต่เด็กๆ ทำไมไม่มีความรู้เรื่องนี้เข้ามาในหัวเลยวะ?”

เขาค่อยๆ ใคร่ครวญ ย้อนไปถึงประวัติในอดีตของตัวเองที่มีต่อธรรมะ

“เราไม่เคยรู้เลยว่า.. ที่แท้แล้วพระพุทธเจ้าสอนอะไร ? เพราะที่ผ่านมาไม่ได้นับถือศาสนาพุทธเลยด้วยซ้ำไป ที่ไหว้พระสวดมนต์ ก็ทำๆ ไปตามผู้ใหญ่สั่งให้ทำ เขาว่าได้บุญ เราก็คิดว่าจะได้บุญตามไปด้วย ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้เลยว่า ‘บุญ’ คืออะไร ?”

กว่าสติจะกลับมาก็กินเวลาเนิ่นนานเกือบชั่วโมง...

เขาปาดน้ำตาแห่งความซาบซึ้งในรสพระธรรมที่เกิดขึ้นครั้งแรกในชีวิตทิ้งไป แล้วบังคับรถให้เคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ พร้อมตั้งความปรารถนาในใจเอาไว้ว่า..

“เราขอเอาธรรมะมาดับความทุกข์ในชีวิต.. แต่เราจะเริ่มต้นยังไงดี ? เพราะไม่เคยรู้จักใครที่สนใจธรรมะเลย!”

เขาขับรถไปเรื่อยๆ พร้อมไล่เรียงญาติพี่น้องและคนรู้จัก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ว่าพอจะมีใครบ้างที่สนใจและมีความรู้เกี่ยวกับธรรมะ

-----------------------

หลังจากรับลูกสาวและเมียกลับมาถึงบ้าน และกินข้าวเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขายังครุ่นคิดไม่ตกว่าจะเริ่มต้นเอาธรรมะมาดับทุกข์ในชีวิตได้ยังไง ?


คิด.. คิด.. คิด..


“น้าหญิง!”

เขานึกถึงน้าสาวที่เคยไปอยู่ด้วยช่วงมัธยมปลายที่เมืองกาญจน์ (จ.กาญจนบุรี) เพราะจำได้คลับคล้ายคลับคลาในการเจอกันครั้งสุดท้ายว่า.. น้าหญิงเคร่งในธรรมมาก จนผู้คนเอาไปนินทาว่าแกเพี้ยนๆ ไป เพราะผิดหวังในเรื่องครอบครัว

-----------------------

“ฮัลโหลแม่ นี่เอ็ดเองนะ”

เขาหยิบโทรศัพท์โทรหาแม่ เพื่อถามหาเบอร์น้าหญิง

“เออ.. ว่าไงลูก สบายดีไหม ?”

“สบายดีครับแม่”

เขาตอบไปตามธรรมเนียมคนไทย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้สบายมากเท่าไหร่

“แม่.. มีเบอร์น้าหญิงไหมครับ ? ผมอยากโทรไปคุยกับน้าเขา”

“มี.. แต่ไม่ต้องโทร! ตอนนี้น้าหญิงก็อยู่ที่นี่ด้วย เขามาเยี่ยมแม่พอดี เดี๋ยวให้เอ็ดคุยกับน้าเลยนะ”

โอ้วว.. ช่างบังเอิญเหลือเกิน! เหมือนทุกสิ่งถูกจัดเตรียมไว้อย่างลงตัว!

“อ้าว.. เจริญในธรรมลูก น้าหญิงเอง”

“น้าหญิงครับ ผมสนใจธรรมะ อยากศึกษาธรรมะ ต้องเริ่มยังไงครับ ?”


เงียบไปชั่วครู่..


“เอาอย่างนี้.. น้าจะพาครอบครัวนึงไปเข้าปฏิบัติธรรมที่ 'วัดเขาพุทธโคดมศรีราชา' อีกสองเดือนข้างหน้า
เอ็ดก็ไปเจอน้าที่นั่น ไปเข้าปฏิบัติธรรมด้วยกันสักห้าวัน คอร์สพระอาจารย์คเชนทร์นะ.......ฯลฯ” (พระคเชนทร์ สุ่นประสิทธิ์)


เขาจดชื่อวัด และวันเวลาที่นัดแนะกันอย่างละเอียดละออ และวงในปฏิทินตัวใหญ่ๆ เพื่อเตือนตัวเองว่า.. นับจากนี้ไปอีกสองเดือนข้างหน้า เขาจะได้เข้าปฏิบัติธรรมเป็นครั้งแรกในชีวิต..

------------------------------

นี่คือจุดเริ่มต้นเรื่องราวบนเส้นทางธรรมของผมเมื่อเกือบเจ็ดปีที่แล้วครับ...

------------------------------

โปรดติดตามตอนต่อไป..

อ่านต่อตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36639298