จากใจนักศึกษารั้วแม่ไทร
เราเป็นนักศึกษา คณะนิเทศศาสตร์ ตอนนี้เราอยู่ปี4แล้ว อีกไม่นานก็จะเรียนจบตามเป้าหมายตามที่เราคิดไว้ ย้อนไปเมื่อ2ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราก็เข้าเรียนปกติ แต่เราโชคร้ายหน่อยที่เราได้แยกห้องกับเพื่อน เลขทะเบียนตัดที่เลขเราพอดี เราจึงต้องไปเรียนคนเดียว แต่ในความโชคร้ายของเราก็ยังมีความโชคดีอยู่ เราได้เกรด Aเลย ดีใจสุดๆ ตอนนั้นเรานั่งแถวหน้า ตั้งใจเรียนมาก หรือเป็นเพราะเราเรียนคนเดียว ไม่ค่อยรู้จักเพื่อนๆ จึงสนใจเป็นพิเศษ แต่วันนั้นเป็นวันที่ฉันประทับใจอาจารย์ท่านนึง ท่านสอนวิชาการอ่าน-การเขียน (ลืมบอกไปว่า อาจารย์ท่านนี้ ขึ้นชื่อว่าดุมาก ได้เกรดยาก) อยู่ๆโทรศัพท์ของเราก็ดังขึ้น ไม่กล้ารับเลย แถมยังลืมปิดเสียง อาจารย์มองมาที่เรา แล้วพูดขึ้นว่า ทำ-ไม-ไม่-ปิด-เสียง เรายิ่งกลัวไปใหญ่ แต่เราก็ขอรับสายเพราะทางบ้านโทมา เราแทบช็อคเพราะแม่เราป่วย อาเจียนเป็นเลือด เราจึงขอกลับบ้าน อาจารย์ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราบอกไปตรงๆ อาจารย์จึงให้เรารีบกลับแล้วเรื่องงานที่สั่ง ค่อยทำส่งทีหลัง หลังจากวันนั้นท่านก็ถามเราเกือบทุกครั้งที่เรียน ถามเรื่องแม่ แต่ว่าตอนนั้นแม่ดีขึ้น เรื่อยๆ อยู่ๆ ท่านก็ได้ล้มและได้จากเราไป
ต้องขอบคุณอาจารย์ท่านนึงที่สอนในมหาวิทยาลัย ที่ทำให้เราได้มีเวลาอยู่กับแม่ ถึงแม้ว่าเวลาจะสั้น แต่เป็นช่วงเวลาที่ทำให้เรารู้ว่า "ชีวิตคนเรา ไม่มีอะไรแน่นอน ทำทุกๆวันให้ดีที่สุดก็พอ"
จากใจนักศึกษารั้วแม่ไทร
เราเป็นนักศึกษา คณะนิเทศศาสตร์ ตอนนี้เราอยู่ปี4แล้ว อีกไม่นานก็จะเรียนจบตามเป้าหมายตามที่เราคิดไว้ ย้อนไปเมื่อ2ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราก็เข้าเรียนปกติ แต่เราโชคร้ายหน่อยที่เราได้แยกห้องกับเพื่อน เลขทะเบียนตัดที่เลขเราพอดี เราจึงต้องไปเรียนคนเดียว แต่ในความโชคร้ายของเราก็ยังมีความโชคดีอยู่ เราได้เกรด Aเลย ดีใจสุดๆ ตอนนั้นเรานั่งแถวหน้า ตั้งใจเรียนมาก หรือเป็นเพราะเราเรียนคนเดียว ไม่ค่อยรู้จักเพื่อนๆ จึงสนใจเป็นพิเศษ แต่วันนั้นเป็นวันที่ฉันประทับใจอาจารย์ท่านนึง ท่านสอนวิชาการอ่าน-การเขียน (ลืมบอกไปว่า อาจารย์ท่านนี้ ขึ้นชื่อว่าดุมาก ได้เกรดยาก) อยู่ๆโทรศัพท์ของเราก็ดังขึ้น ไม่กล้ารับเลย แถมยังลืมปิดเสียง อาจารย์มองมาที่เรา แล้วพูดขึ้นว่า ทำ-ไม-ไม่-ปิด-เสียง เรายิ่งกลัวไปใหญ่ แต่เราก็ขอรับสายเพราะทางบ้านโทมา เราแทบช็อคเพราะแม่เราป่วย อาเจียนเป็นเลือด เราจึงขอกลับบ้าน อาจารย์ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราบอกไปตรงๆ อาจารย์จึงให้เรารีบกลับแล้วเรื่องงานที่สั่ง ค่อยทำส่งทีหลัง หลังจากวันนั้นท่านก็ถามเราเกือบทุกครั้งที่เรียน ถามเรื่องแม่ แต่ว่าตอนนั้นแม่ดีขึ้น เรื่อยๆ อยู่ๆ ท่านก็ได้ล้มและได้จากเราไป
ต้องขอบคุณอาจารย์ท่านนึงที่สอนในมหาวิทยาลัย ที่ทำให้เราได้มีเวลาอยู่กับแม่ ถึงแม้ว่าเวลาจะสั้น แต่เป็นช่วงเวลาที่ทำให้เรารู้ว่า "ชีวิตคนเรา ไม่มีอะไรแน่นอน ทำทุกๆวันให้ดีที่สุดก็พอ"