เรื่องมีอยู่ว่า...สามีเรา  (ขอเรียกคุณสา แล้วกันนะคะ)  ไปงานเลี้ยงรุ่นสมัย ม.ปลายมา
แล้วหลังจากที่กลับมาจากวันนั้น  คุณสาก็เริ่มพูดจาเปลี่ยนไป  จากที่อะไรก็ได้ ตามใจเราทุกสิ่ง  
ช่วงนี้กลับพูดว่า….ดูแลตัวเองบ้างนะ  หน้าตา ผมเผ้า  ถ้าไม่ดูแลตัวเอง กลัวว่ามันจะไปก่อนวัย  

เอิ่ม...อึ้ง...อุปส์

ตอบกลับไปว่า….อ้อๆๆ  หรอๆๆ  ได้ๆๆ  ก็คิดว่าอืม  พูดแค่แซวๆ
คือ….เราก็ยังทำตัวเหมือนเดิม  หน้ามีสิวบ้าง  เริ่มมีฝ้าเล็กๆ บางทีออกไปข้างนอกหน้าไม่แต่ง  (แต่ก็เขียนคิ้วน้า)
จนคุณสา...วันนี้คงจะอดทน กับการไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองของเราซักที  ก็พูดตรงๆมาเลยว่า…
(อ้อ...ลืมบอก  คุณสาแก่กว่าเรา 8 ปี  ตอนนี้เราก็ 30)  

“เนียะ...จำวันที่ไปงานเลี่ยงรุ่นได้ไหม  ผมก็ไปเจอเพื่อนหลายคนมาก  บางคนก็ไม่ได้เจอเลยตั้งแต่เรียนจบมา
มีเพื่อนผู้หญิงผมคนนึง  สมัยก่อนดูไม่ได้เลยนะ  ฟันเหยิน หน้าสิว ผิวก็คล้ำ  มาเจอตอนนี้แท้บจำไม่ได้  
เค้าดูดีขึ้นมาก แบบเป็นคนละคน จนผมก็อยากให้แฟนผม ดูดีขึ้น ด้วยการหันมาดูแลตัวเองบ้าง เพราะเพื่อนผมก็อายุเท่าผม ก็คือ 38 แล้ว
ยังดูดี ดูเอาะอยู่เลย  นี่ไม่ได้อยากจะดราม่า เปรียบเทียบกับใครนะ  แต่...ก็แค่อยากหันไปมองคนข้างๆแล้วรู้สึกสบายตา
ได้เห็นอะไรสวยๆงามๆ บ้าง  ถึงผมจะเป็นคนง่ายๆ อะไรก็ได้ ตามใจทุกสิ่ง  แต่บางเรื่องก็มีให้กันบ้าง  นิดนึงก็ได้นะ”

พูดจบ หูวิ้งเลย  ยิ้มอ่อน

นี่คือสิ่งที่คุณสาของเรา….พร่ำออกมา  
เราผิดรึเปล่า ที่เรามั่นใจในตัวเอง ว่าสดก็สวยได้  เราควรต้องเชื่อ  เราควรต้องยอมไหม