เราเขียนกระทู้ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วจะบอกให้ แต่เนื้อเรื่องครั้งแรกเราทำหายเอง -.- อยากจะบ้า มันหายไปหมดเลย เราต้องทำใหม่หมดเลย เศร้าง่านั่งเล่านานมาก ไม่เป็นไรมาเขียนใหม่มาเล่าใหม่ หวังว่าทุกคนจะชอบน้อ5555

- ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่กระทู้น้องใหม่กระทู้นี้ เป็นการเขียนครั้งแรกผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะ หยวนๆกันไปน้อ -

Say Hi!!!!!!!แนะนำตัวก่อน เราชื่อกาว เรียนอยู่ม.6 รร.มงฟอร์ตวิทยาลัย จ.เชียงใหม่ ตอนนี้อายุ 17 ได้ 1 เดือนอยู่เลย มีความฝันว่าจะต้องเดินทางรอบโลกให้ได้ก่อนตาย ต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ กล้าในสิ่งที่ตัวเองกลัว กระทู้นี้ก็จะมาเล่าประสบการณ์ตอนไปนิวซีแลนด์เมื่อกันยายนที่ผ่านมา ช่วงนั้นเป็นช่วงเราอยู่มอห้าช่วงที่ไปเป็นช่วงปิดเทอมจะเข้าเทอมสองมอห้า เป็นการไปต่างประเทศครั้งแรก ขึ้นเครื่องบินครั้งแรก ไปคนเดียวด้วยจะรอดมั้ยว่ะ ตอนแรกก็ชวนเพื่อนไปบ้างน้องไปบ้างแต่พอจะไปจริงๆมีแค่เราคนเดียวที่จะไปจริงๆ เอาว่ะมาขนาดนี้ละ คนเดียวก็คนเดียว ผู้หญิงก็ผู้หญิง ไม่กลัวอะไรล่ะ เหมือนเป็นบ้าคาบเส้นฮาร์ดคอ ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าขนาดนี้ เป็นไงเป็นกัน เลยตัดสินเดินทางไปด้วยตัวของตัวเอง

เริ่ม
ภาค 1 ย่างเข้าสู่สุวรรณภูมิ
อยากให้รู้ว่าการเดินทางไปเที่ยวหรือทำอะไรคนเดียวไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ลึกๆมันก็มีเหงาบ้างแต่....เราก็จะได้ทำอะไรใหม่ๆบ้าง เจอโลกภายนอกมากขึ้น มองโลกในความเป็นจริงมากกว่าเรื่องเพ้อฝัน คิดในสิ่งที่เป็นไปได้และไม่เป็นอันตรายต่อตนเองสามารถดูแลตัวเองได้ แค่เปิดใจคำเดียว อยากเจอสิ่งใหม่ๆมั้ยล่ะ เปิดใจสิ เราคิดอย่างงี้ก่อนจะตัดสินใจไป พอตัดสินใจแล้วก็ไม่ลังเลที่จะยกเลิกการเดินทางอย่างแน่นอน วันแรกของการเริ่งต้นทริปช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมเราได้กลับบ้านที่แม่สอด(เป็นคนแม่สอด)เตรียมของไปกรุงเทพ ไปโดยรถตู้ในรถตู้ก็ยัดกันมาทั้งบ้านทั้งครอบครัวเป็นปลากระป๋องระหว่างทางมากรุงเทพก็แวะเที่ยวตามข้างทางเป็นโบราณสถานบ้าง วัดบ้าง ตลาดน้ำบ้าง ถือว่ามาคุ้มมาก555ชอบ แล้วก็ไปสนามบินสุวรรณภูมิกัน เห็นสนามบินแล้วตื่นเต้นใจตุ้บๆตับๆเต้นรัวมากก็ครั้งแรกอ่ะน้อ พอถึงสนามบินก็รอเพื่อนของพ่อชื่อป้าหู้ แล้วก็เดินเข้าสนามบินไป เรามาก่อนเวลาเช็คอินเยอะมาก มีเวลาเตรียมของ เช็คของ ดูของ เก็บเงิน น้องก็วิ่งไปดูว่าเปิดเช็คอินให้รึยังเป็นระยะๆถือว่าวุ่นวาย555 พอเช็คอินเสร็จก็ไปดูเครื่องบินกันตรงด้านบนของสนามบินแล้วก็ถึงเวลาเข้าตรวจตม. โชคดีที่เพื่อนของป้าหู้เป็นตม.เลยได้เข้าเร็วไม่ต่อแถวยาว ก่อนเข้าก็ถ่ายรูปกันหน้ารูปปั้นยักษ์ใหญ่ๆใช่ยักษ์มั้ยอ่ะจำไม่ได้แล้วอ่า แล้วก็ต้องแยกกับครอบครัวตรงนี้ทางเข้าก่อนเข้าไปตม. ที่เหลือก็เหลือแค่เรากับเพื่อนของป้าหู้ เพื่อนของป้าหู้ก็พาไปตรวจตม.เสร็จก็ต้องแยกกัน ป้าเขามาส่งถึงแค่นี้ ฮือออ ที่เหลือเราก็ต้องไปคนเดียวแหละก็ดูป้ายเอา เดินไปหา gate ก็ดู duty free ใหญ่มาก เดินขาลากมาก ไกลมากกกก พอไปถึง gate ก็รอประตู gate เปิดแล้วเจ้าหน้าที่ก็ตรวจกระเป๋าเข้าไปรอใน gate อีกทีรอประตูทางเดินเชื่อมไปในตัวเครื่องบินเปิด วินาทีนั้นแหละ ตัวเรานั้นจะไม่ได้อยู่ไทยแล้วนะโว้ยยยนับจากนาทีนี้ ตื่นเต้นวุ้ย และก็เดินเข้าทางเชื่อมเข้าเครื่องบินไป

ภาค 2 สิบกว่าชม.บนเครื่องไป Brisbane + At Brisbane
ได้นั่งริมหน้าต่างมองไม่เห็นอะไรเลยเพราะเครื่องออกตอน 23:19 กะจะถ่ายรูปแต่ก็คงไม่เห็นอะไรให้บันทึกในความทรงจำดีกว่า แล้วเครื่องก็บินไปปป ไอ่เราก็ดูหนังจนเบื่อ ฟังเพลงจนร้องได้ เล่นเกมส์ก็น่าเบื่อ นอนจนขี้เกียจ กินน้ำส้มจนปากเป็นสีส้มละ มันนานมากๆเลย นั่งวนไป ข้างๆที่นั่งเราว่างจะมีอีกคนก็นั่งตรงข้างทางเดินเป็นคุณป้าเป็นคนไทย เราก็คุยกันนิดหน่อย ป้าเขาจะไปลงที่ Brisbane เพราะป้าเขาอยู่ที่นั่น เราก็นั่งไปได้สักพักก็ปวดปัสสาวะเดินไปห้องน้ำเปิดประตูไม่เป็นอีกอ่านป้ายแล้วผลักก็ไม่ออก ฝรั่งเห็นเขาคงคืดในใจ ทำไรของยูอ่ะ ไอ่เรามันก็ขึ้นครั้งแรกก็ไม่รู้เปิดยังไง ประตูมันปิดอยู่จะมีคนข้างในมั้ยน้อถ้าถามภาษาไทยไปแล้วเป็นคนต่างชาติอ่ะแล้วถ้าถามอังกฤษไปแล้วเป็นคนไทยทำไงแล้วถ้าถามไปไม่มีคนอยู่ทำไงว่ะ5555 ก็ทำเป็นเดินมาละเดินกลับเลยต้องถามแอร์ให้แอร์มาเปิดให้ โอ้ยยยกว่าจะได้เข้าเป็นนิ่วกันพอดี เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าถ้าทำอะไรไม่ได้หรือไม่เข้าใจอะไรถามแอร์ไปเลยอย่างน้อยก็เป็นคนไทยเหมือนกันกับเรา ในที่สุดก็ได้เข้าห้องน้ำเฮ้ๆ ห้องน้ำสะอาดอยากอยู่นานๆ แต่อยู่นาไม่ได้เดี๋ยวมีคนรอใช้ ระหว่างเดินกลับก็มีคนจองที่นั่งสามที่นอนยาวเลยบางคนก็ดูหนังแต่ส่วนมากหลับโดยการนอนบนที่นั่งสามที่เพราะที่มันเหลือ สบายกันจริงสิบกว่าชม.ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เห็นแบบนี้ แล้วก็กลับมานั่งที่และแล้วเครื่องก็กำลังจะ landing สู่สนามบินที่ Brisbane ประเทศ Australia เราก็เดินลงมากับป้า ป้าก็นัดเพื่อนชาวไทยกันไว้มั้งว่ามาเจอกันที่หน้าห้องน้ำถ้าเครื่องลงเพื่อนของป้าก็บอกเราให้เดินไปทางนู้นนะเพราะเราต้องต่อเครื่องไปต่อ ส่วนป้ากับเพื่อนๆก็กลับบ้านกัน ขอบคุณค่ะป้า เราก็เดินตามที่ป้าบอกมางงๆนิดหน่อยเพราะไม่มีคนตามมาเลยทั้งทางเดินเป็นของเรา เราก็ทำเป็นเดินช้าๆหวังว่าจะมีคนมาทางนี้บ้างจะได้เดินตามก็ไม่มีคนมาเล้ยยย เดินไปเรื่อยๆก็คิดในใจมาถูกทางมั้ยว่ะเนี่ยทำไมมันเงียบทำไมไม่มีคนเลยอ่าจกลับไปทางเดิมดีมั้ยหรือยังไงเลยตัดสินใจเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆก็ไปเจอเจ้าหน้าที่ตม.หลายคน vs เราคนเดียว พูดมาสะรัวเลย ฟังไม่ทันเราก็โอเคๆตลอด บอกให้ทำไรทำหมดหนะ พอตรวจเสร็จก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนไป พอขึ้นไปแบบสวยมาก สว่างเลย เหมือนเมื่อกี้เราอยู่ใต้ดินพอขึ้นมาก็เป็นห้องกระจกเห็นสนามบินเยอะๆเราก็เดินไปดูนั่นนี่ละก็ไปเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำที่นี่ไม่มีที่ฉีดตูดนะเคยปวดหนักที่บ้านโฮสหลายรอบมากละเราก็ต้องใช้ทิชชู่เยอะมากในการเช็ดละทิ้งลงไปในถังขยะจนวันนึงโฮสก็มาบอกว่าเวลาเช็ดแล้วก็ทิ้งลงในโถส้วมเลยมันย่อยได้เราก็แบบไม่รู้อ่ะ มันตรงข้ามกันเลยก็บอกโฮสไปว่าที่ไทยให้ทิ้งลงในถังขยะไม่งั้นส้วมจะตันและก็ขอโทษไป ไอ่เรามันก็ไม่รู้ กลับมาที่ห้องน้ำในสนามบินบ้างทำธุระเสร็จก็เดินไปล้างมือละก็มาเป่ามือ ที่เป่ามือที่นี่อเมซิ่งมากอ่ะห้าวิก็แห้งแล้วมันเป็นที่เป่าแรงมากเอามือจุ่มลงไปในช่องที่วางมือละเซนเซอร์ก็ปล่อยลมออกมาแรงมากน้ำนี่ไหลออกหมดเลยแตกต่างจากที่ไทยมากให้แต่ความร้อนอย่างเดียว คนอื่นเขาเป่ากันแค่ห้าวิไอ่เราก็สนใจเป่าละก็มองละก็เล่น ขรรมตัวเอง555 มันทำได้ไง ละก็รีบเดินออกมาเดี๋ยวเขาจะหาว่าเราบ้า ห้องน้ำที่นี่มีที่เปลี่ยนผ้าอ้อมเด็ก ที่ชงนมเด็กละก็กาน้ำร้อนฟรีนะถ้าจำไม่ผิด มีเวลาเหลือก็ไปนั่งชาร์ตแบต คอลบอกแม่ว่าถึงออสแล้ว รอเครื่องออกอีกทีตอน 16:30 โดดเดี่ยวป่าวเปลี่ยวมากจะนอนก็นอนไม่ได้เดี๋ยวเขาประกาศเข้า gate ละไม่ได้ยิน พอใกล้ถึงเวลาคนก็เริ่มเยอะขึ้น เลยเวลามานิดหน่อยละประตูทางเข้าก็ยังไม่เปิดสักทีไอ่เราก็คิดในใจว่าเข้า gate ผิดป่าวว่ะหรือยังไง แอบดู boarding pass คนอื่นก็มองไม่เห็น ดีที่หน้าประตูมีเลขเที่ยวบินให้ดู ก็ไปต่อคิวตรวจเอกสารกลัวแอร์อ่ะเขาพูดเร็วมากสำเนียงกีวีมากเร็วมาก ถามเราว่าวันนี้เป็นยังไงบ้าง ยังฟังไม่ค่อยออกเลย หน้าเจื่อนไปได้แปปนึงละก็เดินเข้าทางเดินเชื่อมไปยังตัวเครื่องบินเดินทางไปนิวซีแลนด์ที่รัก

ปล.รูปเกินขนาดอ่าเอามาให้ดูไม่ได้ T^T รูปสวยมากจริงๆ

ไว้มาต่อง่วงละ คร้อกฟรี่Zzzzz