ขออนุญาติใช้พื้นที่นี้ สำหรับบันทึกเรื่องราวระหว่างเรากับหมาของเราในช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมานะคะ

เราไม่ค่อยมีพรสวรรค์ในการเขียนเท่าไหร่ และระหว่างที่กำลังพิมพ์นี้ น้ำตาเราก็ไหลไม่หยุด .. ตอนนี้หมาเรายังไม่ตายหรอกค่ะ แต่เค้าก็ไม่สบายมาก เดินไม่ค่อยไหว ต้องจำกัดอาหาร เพื่อควบคุมน้ำหนัก ต้องเฝ้าระวังเนื้อร้ายในบางส่วนของร่างกาย (คุณหมอยังไม่อยากผ่าตัดตอนนี้ เพราะเค้าอ่อนแรงมาก)

เราไม่เหนื่อยเลย ที่ต้องพาหมาเราไปหาหมอแทบทุกอาทิตย์ เราเต็มใจจ่ายทุกอย่าง เพื่อให้เค้ามีชีวิตที่สบายทั้งใจกาย

แต่นั่นแหล่ะ ใครเล่าจะหนีความเสื่อมโทรมของสังขารไปได้..

เราทำใจทุกวัน เพื่อจะไม่เสียใจจนขาดสติ เมื่อเวลานั้นมาถึง แต่มันก็ยากเหลือเกิน เมื่อเรารักเค้ามาก สิบปีที่ผ่านมา เค้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราไปเสียแล้ว..



.. เริ่มเรื่องดีกว่านะคะ

สิบปีที่แล้ว ก่อนถึงวันลอยกระทง รปภ.บริษัทเรา จับหมาน้อยจำนวนแปดตัว ใส่มาในกรงนก เพื่อถามหาบ้านใหม่ เพราะเค้าไม่สามารถเลี้ยงได้

ไส้อั่วเป็นหมาน้อยที่สวยที่สุดในครอก เพราะตัวอ้วนกลม ขาใหญ่ หัวใหญ่

จริงๆมีคนสนิทของรปภ.คนนั้นจองหมาตัวนี้ไว้แล้ว แต่เค้าก็ยกให้เรา (ทั้งๆที่เราไม่ได้ขอ) เพราะคิดว่าอยู่กับเราน่าจะมีชีวิตที่ดีกว่า