ผมตอนนี้มีเวลาว่าง มานั่งคิดย้อนไป

สมัยก่อนก็เคยคิดว่าใครสักคน ไม่อยากเหงา...แต่ตอนนี้ อายุ 30 กว่าๆ ชีวิตก็พอจะได้เจอใครเข้ามาบ้าง
แต่มันรู้สึกว่า คงไปด้วยกันยาก (คบไปสงสารคนที่เขาคบเราครับ เราเป็นคนอินดี้และอนุรักษ์นิยมเกิน...) เลี่ยงที่จะเดินหน้าต่อ

ผมรู้สึกว่า การที่ผมเป็นคนไม่ชอบเที่ยว ชอบอยู่บ้าน ถ้าไปก็ไปห้างใกล้ๆ แถวๆ บ้าน ดูหนัง กินข้าว ซื้อของ
ส่วนการไปทำงาน ผมไปทั่วทุกที่ไม่เคยเกี่ยง ชอบด้วยซ้ำที่ได้ขับรถไปโน่นมานี่

มันเป็น การใช้ชีวิตที่ผมคงเข้ากับผู้หญิงคนไหนได้ยากมากๆ เพราะเท่าที่ผมเจอมา คนส่วนมากทั้งชายและหญิงที่ผมรู้จัก ก็จะชอบที่จะ
ไปเที่ยว เดินทาง ใช้ชีวิตให้คุ้ม (เทียบกับคนที่วัยใกล้ๆ กัน)

คนที่คิดคล้ายๆ ผมส่วนมากก็จะเป็นผู้ใหญ่ คนแก่ๆ อายุ 40 - 50 (แต่ก็ไม่ใช่ทุกคน)

ผมเคยคุยกับรุ่นน้าๆ ที่แกไม่ชอบไปเหมือนผม แกให้เหตุผลว่า แกไปแล้วมันเหมือนจะตื่นเต้นดี แต่พอไปแล้ว เห็นก็เฉยๆ ที่สำคัญ คือ ไปแล้วเสียเงิน เสียดายตัง ผมเองก็รู้สึกเช่นนั้นครับ (สงสัยผมจะเป็นพวกแก่ก่อนวัย)

แต่การที่ผมอยู่บ้าน ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ทำอะไรครับ สิ่งที่ผมชอบก็พวก การลงทุน เรื่องรถยนต์ ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมเก่าๆ ผมก็ชอบที่จะศึกษามีความสุขกับการอ่านบทความต่างๆ การฟังเพลงเก่าๆ ก็เป็นสิ่งที่ผมชอบเช่นกันครับ

ถามว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร ผมรู้สึกสงบ มีความสุข แต่เหงาไหม ก็ไม่เชิงครับ เพราะเห็นเพื่อนๆ ที่แต่งงานมีลูกไปแล้วดูเครียด ไม่อยากเป็นแบบเขาแล้ว ทั้งที่สมัยก่อนอยากแต่งงานมีครอบครัว จะมีบางช่วงเท่านั้นที่รู้สึกว่า ถ้าเรามีใครสักคนที่เป็นเป้าหมาย แรงใจ มันก็น่าจะดีครับ

อยากสอบถามทุกท่านว่า คิดว่าสิ่งที่ผมเล่ามา ตัวตนของผมแบบนี้ ผมอยู่คนเดียวดีกว่าหรือไม่
บนโลกนี้ มันจะมีคนที่เหมือนๆ กับผมหรือไม่

ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ