มีใครเป็นเหมือนเรามั้ย
ไม่ว่าจะตักบาตรตอนเช้า ถวายสังฆทาน ไปวัด บริจาคเลือด ฯลฯ
สังเกตุตัวเองมาซักพักแล้ว วันไหนที่ทำสิ่งเหล่านี้เราจะเหมือนซวยทั้งวัน หดหู่ใจ ไม่ร่าเริงสดใส ไม่มีความสุขเลย
อย่างเช่นวันนี้ยิ่งรู้สึกแย่มาก ตื่นเช้าตักบาตรเสร็จไปนอนต่อ ตื่นมาอีกทีมีแต่คนมาทำให้เราต้องทุกข์ใจ โดนว่าตั้งแต่เรื่องที่ว่าเวลาใส่บาตรต้องให้คนแก่ใส่ก่อน เด็กต้องใส่ทีหลังห้ามใส่ก่อนผู้ใหญ่ (เมื่อเช้าคนแก่ช้าเราเลยเดินออกไปใส่ก่อน) เฮ้ยมันต่างกันตรงไหนคิดในใจ
แล้วก็จะโดนว่าเรื่องงานที่เราจะไปทำ หาว่าเราเลือกงาน พอจะไปทำงานจริงๆก็ติโน่นนี่ เรารู้สึกกดดันจากครอบครัว จนคิดได้เลยว่าตายตอนนี้ยังได้เลย ไม่ได้เสียดายอะไรอีกเเล้วถ้าจะอะไรกันขนาดนี้
แล้วเราจะเป็นคนที่ไหว้พระก่อนนอนที่บ้านไม่ได้ จะฝันร้ายทันที
และมันมีอีกหลายๆเรื่องมักจะทำให้เกิดความไม่สบายใจวันไหนที่ไปทำบุญ
เลยไม่ค่อยจะเข้าวัดทำบุญเท่าไหร่เพราะไม่อยากรู้สึกแบบนั้น
ไม่รู้แท็กถูกห้แงมั้ยใครพอจะมีคำตอบให้เราบ้าง
ทำบุญทีไร ทำไมต้องรู้สึกหดหู่ใจทุกทีจนไม่อยากทำ
ไม่ว่าจะตักบาตรตอนเช้า ถวายสังฆทาน ไปวัด บริจาคเลือด ฯลฯ
สังเกตุตัวเองมาซักพักแล้ว วันไหนที่ทำสิ่งเหล่านี้เราจะเหมือนซวยทั้งวัน หดหู่ใจ ไม่ร่าเริงสดใส ไม่มีความสุขเลย
อย่างเช่นวันนี้ยิ่งรู้สึกแย่มาก ตื่นเช้าตักบาตรเสร็จไปนอนต่อ ตื่นมาอีกทีมีแต่คนมาทำให้เราต้องทุกข์ใจ โดนว่าตั้งแต่เรื่องที่ว่าเวลาใส่บาตรต้องให้คนแก่ใส่ก่อน เด็กต้องใส่ทีหลังห้ามใส่ก่อนผู้ใหญ่ (เมื่อเช้าคนแก่ช้าเราเลยเดินออกไปใส่ก่อน) เฮ้ยมันต่างกันตรงไหนคิดในใจ
แล้วก็จะโดนว่าเรื่องงานที่เราจะไปทำ หาว่าเราเลือกงาน พอจะไปทำงานจริงๆก็ติโน่นนี่ เรารู้สึกกดดันจากครอบครัว จนคิดได้เลยว่าตายตอนนี้ยังได้เลย ไม่ได้เสียดายอะไรอีกเเล้วถ้าจะอะไรกันขนาดนี้
แล้วเราจะเป็นคนที่ไหว้พระก่อนนอนที่บ้านไม่ได้ จะฝันร้ายทันที
และมันมีอีกหลายๆเรื่องมักจะทำให้เกิดความไม่สบายใจวันไหนที่ไปทำบุญ
เลยไม่ค่อยจะเข้าวัดทำบุญเท่าไหร่เพราะไม่อยากรู้สึกแบบนั้น
ไม่รู้แท็กถูกห้แงมั้ยใครพอจะมีคำตอบให้เราบ้าง