เราไม่รู้ว่าผลตอบรับจะออกมาเป็นยังไงสำหรับการตั้งกระทู้นี้  เราแค่อยากบอกเรื่องราวเล็กๆ ในใจ
  เรารู้สึกว่าตัวเองแอบชอบอาจารย์ตอนนั้นน่าจะ 14-15 ช่วงม.3 ได้มีโอกาสเรียนภาษาไทยกับอาจารย์ท่านหนึ่ง อาจารย์ยังโสดตอนนั้นอายุอาจารย์ก็น่าจะเข้าเลข 4 แล้วล่ะมั้ง อาจารย์เป็นคนใจดี อ่อนหวาน สุภาพเรียบร้อย เราชอบเวลาอาจารย์ยิ้ม อาจารย์ทำให้เราอยากไปรร.แต่เช้าเพื่อไปดักรอแกล้งเดินผ่านหน้าห้องวิชาการ อาจารย์ทำให้เราตั้งใตเรียนภาษาไทยมากกว่าเดิมเพราะมีอาจารย์เป็นคนสอน😂 เราอาสาไปส่งงานให้เพื่อนตลอดเพราะอยากเจออาจารย์ เราเป็นผู้หญิงนะ อาจารย์เค้าก็เป็นผู้หญิง

เราเคยสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าเราแค่คิดไปเอง หรือสับสนทางเพศกันแน่ แต่เพื่อนบอกว่าเราอาจจะรู้สึกกับอาจารน์เหมือนคนในครอบครัวก็ได้  เพราะตอนนั้นเราเป็นเด็กค่อนข้างเก็บกดและขาดความอบอุ่น เรามีแม่แค่คนเดียวที่อยู่กับเราแถมแม่ก็ทำแต่งานแทบจะไม่เจอกันเลยด้วยซ้ำนอกจากเวลาเราต้องไปหาหมอกับตอนไปรร. เรามักจะทักแชทไปหาอาจารย์บ่อยๆ อาจารย์ก็คอยรับฟังคอยให้กำลังใจเราตลอดเลย

แต่พอช่วงเราอยู่ม.ปลาย เราก็มีปัญหาบ่อยขึ้น พักหลังเราทักอาจารย์ไปบ่อยมากบวกกับแทบจะร้องไห้ทุกครั้งที่ทักไป  จนวันนึงอาจารย์บอกเราว่าไม่เคยเจอเคสแบบเราที่ให้กำลังใจเท่าไหร่เราก็ไม่ดีขึ้น ต่อไปคงทักทายเราน้อยลง  หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ค่อยเจออาจารย์อีกเลย พอหลังปีใหม่อาจารย์ก็ย้ายไปสอนที่อื่นแล้ว

สิ่งที่เราอยากจะบอกคือ เรารู้สึกเหมือนอาจารย์เป็นแม่เราอีกคน เหมือนคนในครอบครัวที่เราไว้ใจที่จะปรึกษาได้ แต่เราไม่ได้ตั้งใจทำให้อาจารย์รำคาญ  เราอยากให้อาจารย์ตอบเราบ้าง รับโทรศัพท์เราบ้างเพราะอาจารย์เป็นคนเดียวที่เราสามารถจะปรึกษาได้

หนูขอโทษนะคะ