:สวัสดีเพื่อนๆในพันทิปนี่ก็เป็นกระทู้แรกของเรานะเเริ่มเลยดีกว่าเราขอใช้นามสมมุติล้ะกันชื่อ"ลูกหมี"ล้ะกันครอบครัวเราพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เราได้2ขวบเราอยู่กับพ่อมาตลอดแต่ก็ติดต่อกับแม่บ้างพอเราขึ้นม.1ก็ปกติเรื่องผลการเรียนก็ไม่ได้แย่แต่จะแยก็เรื่องสุขภาพนี่แหละเราเป็นงูสวัดมันจะคล้ายๆเริมคนรุ่นเก่าๆเค้าบอกว่าถ้ามันขึ้นลามรอบตัวจะตายได้เค้าจะรักษาโดยหมอบ้านคือพ่นด้วยหมากแล้วท่องคาถาพ่อเราก็พาไปหาหมอบ้านจะมันก็แสบอ่ะจนเปลี่ยนไปหาหมอผิวหนังดีกว่าเสียค่ายา700-800แต่ก็หายเร็วมากพอมาม.2เราก็ป่วยอีกทีนี้ต้องนอนรพ.เป็นเดือนหมอบอกว่าเราเป็น"โรคแพ้ภูมิตัวเองSLE(โรคพุ่มพวง)"พอกลับมาเรียนเพื่อนในห้องจำเกือบไม่ได้น้ำหนักลดมากๆงานค้างก็เยอะปั่นกันไม่ทันเลยแต่ผ่านไปไม่นานผลข้างเคียงของยามันก็ทำให้เราอยากอาหาร,ตัวบวม,ผมร่วง ต้องหาหมอเดือนทั้งเจาะเลือดตรวจฉี่กินของปรุงสุกงดของหมักดองห้ามโดนแดดจัดออกกำลังกายได้แต่ห้ามหนักคือเยอะมากแต่ก็ต้องยอมรับเราต้องกินยาวันละ12เม็ดแต่ถ้าเราดูแลตัวเองดีหมอก็จะลดยาให้แล้วก็จะนัด2-3เดือนครั้งพอกินยาตัวนี้เข้าไปผลข้างเคียงเยอะมากคือต้องกินพวกนมเยอะๆเพราะร่างกายต้องใช้แคลเซียมอีกอย่างยาจะมีผลทำให้ดวงตาแห้งสายตาสั้นลงพอเราม.3ช่วงนั่นที่รร.มีกิจกรรมบังคับของเด็กม.3คือต้องมีกิจกรรมของแนะแนวเพื่อให้ผ่านม.3เราหักโหมมากตากแดดจนโรคกำเริบ...แย่หว่ะพอปิด้ทอมก็เริ่มกลับมาเริ่มดูแลร่างกายใหม่จนเปิดเทอมม.4ชุดม.ปลายนี่แบบเอว42โอ่งเดินได้ชัดๆช่วงปีใหม่รร.ก็จะจัดงานห้องเราก็เลี้ยงปีใหม่กันจับของขวัญแต่ก่อนวันงานเรากับเพื่อนอาสาไปซื้อของเพื่อที่จะเอามากินเลี้ยงในวันรุ่งขึ้นประมาณ1ทุ่มเราก็ขับรถเครื่องออกไปจากบ้านจะไปรับเพื่อนที่หออีก300เมตรก็จะถึงหอแล้วแต่..รถล้มจ่ะท่อไอเสียทับเท้าขวาเราจนเนื้อชาเกือบสุกเลยอ่ะไม่มีรถผ่านมาเลยรถก็หนักเรายกไม่ไหวสักพักมีรถผ่านมาช่วยยกขึ้นเราตั้งสติได้ก็เก็บของแล้วยังด้นขับไปหอเพื่อนต่อนะพอไปถึงหอเพื่อนก็ตกใจเพราะปากเราเลือดออกฟันหักไปครึ่ง1ดีนะแค่ซี่เดียวก็พากันไปรพ.จ้าาไปตึกอุบัติเหตุเราเข้าห้องฉุกเฉินเลยจ้าหมอกับพยาบาลนี่รุมกันอย่างกะเราเป็นดารา555แต่คือขำไม่ออก ณ จุดๆนั้นพยาบาลฉีดยาชา3เข็มมั้งขนาด3เข็มนะไม่เจ็บเลยค่ะชาหมดเลยหมอก็ทำแผลทีแรกจะให้ไปหมอฟันต่อแต่คลีนิคทำฟันของรพ.ปิดแล้วหมอฟันโกโฮมแล้วค่ะส่วนเพื่อนเราก็อาสาจะไปส่งแต่เราก็เกรงใจบอกยังขับไหวดูความดื้อของฉันสิก็ขับถึงบ้าจะถึงบ้สนพ่อก็ไม่ได้ว่าไรนะเรากินยาเสร็จก็สลบหลับไปเลยตอนเช้างานปีใหม่ก็ไม่ได้ไป...ถ้ายังไปก็เกินไปล้ะว่าม้ะพอเริ่มรู้สึกว่าพอจะไปรร.ได้ก็คบแตะพันแผลไปรร.เลยครับเพราะต้องไปล้างแผลทุกวันคือเกลียดมากโคตะระเจ็บพยาบาลล้างแผลก็เปลี่ยนทุกวันบางคนก้มือเบาบางคนก็โคตรมือหนักเหมือนจะร้องแต่ต้องทนโอเคจากนั้นแผลก็เริ่มดีขึ้นจนสอบปลายภาคแต่ที่ผิดสังเกตเราเริ่มเดินผิดปกติล้ะก็ที่น่าอายคือเราควบคุมระบบขับถ่ายไม่ได้คือฉี่ใส่ผ้าง่ะ><นางสาวแล้วอ่ะจะม.5ล้ะแต่อย่างกับเด็กอนุบาลแต่เราไม่รู้ตัวนะจนเพื่อนในกลุ่มเริ่มหนีหายเราแบบเฟลมากแล้วห้องเรียรเราเป็นห้องแอร์ไงกลิ่นนี้มาเต็มเลยโชคดีที่ใกล้ปิดเทอมแล้วพอปิดเทอมก็คิดว่าอะไรๆคงจะโอเคหาหมอก็คงจะดี..ถึงเวลาเปิดเทอม1ของม.5จ้า...แรกๆเพื่อนก็คุยดีแต่มาหลังๆอาการเยี่ยวใส่ผ้าก็ยังกลับมาหว่ะคือไร??จนเราต้องใส่แพมเพิดไปรร.ข่าวกระจายไวมากทั่วม.5ว่าเราเยี่ยวใส่ผ้า...อายดิจนอาจารย์ไปที่บ้านบอกพ่อว่าให้เราพักรักษาตัวก่อนให้ดีก่อนแล้วกลับมาเรียนรุ่งเช้าพ่อก่พาไปหารองฝ่ายวิชาการจะดรอปเรียนแต่คือเราดื้อไงก็อีกปีเดียวจะม.6แล้วพ่อเลยรับปาดับรองฝ่ายวิชาการว่าจะดูแลอย่างดีแต่มันไม่ได้ง่ายอย่างงั้นไงยิ่งนับวันมันแรงขึ้นๆจนพ่อตัดสินใจพาเราไปพบจิตแพทย์ก็ปกตินะหมอบอกเราไม่ได้บ้า....แต่สุดท้ายเราก็ต้องหยุดรร.รักษาตัวเรานอนรพ.อยู่1เดือนกว่านอนจนกล้ามเนื้อขาไม่มีแรงเป็นแผลกดทับ TT หมอก็ยังบอกไม่ได้ว่าเราเป็นอะไรจนหมอจะให้เราย้ายเตียงไปตึกกายภาพบำบัดฝึกเดินเพราะกล้ามเนื้อเราเริ่มลีบลงๆแต่...เตียงไม่ว่างก็ต้องกลับบ้านสิครับทั้งที่แผลกดทับเรายังเบ้อเร่ฉ่ะนะอยู่บ้านได้1อาทิตย์เตียงว่างก็กลับไปนอนรพ.คือเข้าออกเป็นว่าเล่นไม่ใช่เซ็นทรัลนะคะหมอ..นอนอยู่อีก1เดือนกว่าเชื่อป้ะอาจารย์ไปเยี่ยมครั้งเดียวเพื่อนอีก1ครั้งสุดท้ายก็อาน้องของพ่ออ่ะค่ะ-_-เหมือนไม่มีญาติเลยหว่ะจนหมอวินิจฉัยจากการเจาะน้ำกระดูกไขสันหลังเป็นอะไรที่ทรมานมากนะทุกท่านเราเข้าเครื่องmri  สารพัดที่หมอจะให้ทำยังไม่รวมx-ray จะบ้า ผลออกมาว่า ""หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท""ทำให้=กล้ามเนื้ออ่อนและไม่สามารถควบคุมระบบขับถ่ายได้แย มันเป็นเวรกรรมอะไรวะจนพ่อไปดูดวงบ้างก็บอกเราโดนของบ้างตอนล้มรถโดนลมเพลมพัด,ทาง3แพร่งบ้างอืมๆแล้วตอนนอนรพ.เราก็กินยาจนพูดไม่ได้ให้น้ำเกลือใส่สายเยี่ยวจนเบลอไปหมดหลังจากออกจากรพ.อะไรๆก็เผแลี่ยนไปหมดเรากลับมาอยู่บ้านรร.ก็ไม่ได้ไปเรัคยนเทอม1ของม.5ไม่ทันจบโครตเส้าแผลกดทับยังเป็นเดินก็ไม่ได้คือทุกอย่างเปลยนไปหมดขาดการติดต่อกับเพื่อนกับโลกภายนอกซึมเศร้าพยาบาลที่อนามัยมาทำแผลทุกวันใส่สายเยี่ยวโคตรลำบากคนเป็นผู้หญิงน่าจะนึกภาพออกแต่เราทนไม่ไหวหว่ะจนพ่อต้องให้พยาบาลถอดออกแล้วมาใส่แพมเพิด*พ่อเป็นคนใส่ให้ด้วยนะ*แม่ไม่เคยคิดจะมาเยี่ยมเราเลยพ่อเป็นผู้ชายที่เก่งมากขนาดตัวเราเองยังเหม็นฉี่ตัวเองแล้วพ่อหล่ะเห้อแต่เราก็ยังเดินไม่ได้นะเพราะแผลเรายังไม่หายเราเลยฝึกกายภาพบำบัดไม่ได้ได้แต่รอให้แผลหายจนทุกวันนี้เวลาเราจะไปหาหมอที่รพ.นะเราต้องนั่งรถเข็นวิวแชร์แล้วเราก็ป่วยมาจะ9เดือนแล้วจนต้องทำบัตรคนพิการเรายังต้องหาหมอตลอดทั้งหมอโรคประจำตัว,หมอจิตเวช'หมอกายภาพบำบัด กินยาอย่างกะลูกอมวันละเกือบ20เม็ดมันเป็นอะไรที่แย่นะอยู่แต่บ้านวันๆก็นอนนับเวลา24ชม.ให้มันผ่านไปถ้าเราเดินได้เหมือนเมื่อก่อนตอนนี้เราก็ม.6ป่านนี้คงไปรร.ไปเที่ยวบลาๆๆยิ่งคิดยิ่งเศร้ายิ่งทุกขทำไงได้ฟ้าลิขิตแล้วก็ต้องสู้พยายามคิดบวกหมอบอกว่าเรายังมีโอกาศกลับมาเดินได้แค่ต้องใช้เวลาและ"สู้"สุดท้ายเราลูกหมีอยากบอกเพื่อนๆที่ได้อ่านกระทู้นี้ว่า"ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดให้คิดว่าพรุ่งนี้อาจไม่มี"เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะไฟท์ติ้งลาก่อยอดีตสักวันลูกหมีคนนี้จะกลับไปเรียน