..สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเรา..
คือเราเป็นคนมีเพื่อนน้อยนะคะ เรารักเพื่อนมาก เราแคร์เพื่อนทุกคน .. วันนึงเรามีปัญหาขอร้องให้เพื่อนช่วย เราโทรไปหาเพื่อนคนนึง ซึ่งเพื่อนคนนั้นอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึงกำลังนั่งกินเหล้าสังสรรกันอยู่ พอเราโทรไป เขาก็ถามว่า "มีอะไร ทำไม" เราบอก "ช่วยหน่อยรถเราเสียอยู่ข้างทาง" เขาตอบกลับมาว่า "ไม่ว่างกินเหล้าอยู่ แล้วก็กดตัดสายเรา" เราเลยโทรไปหาเพื่อนอีกคน ซึ่งเขาก็อยู่ด้วยกันกับเพื่อนคนแรก พอเราโทรไปยังไม่ทันได้พูดไรเลย เขาก็ตัดสายเราทิ้ง .. แต่เรายังโชคดีอยู่มีพี่ใจดีคนนึงแกช่วยมาส่ง.. เราคิดว่าเรื่องแค่นี้ช่วยเราไม่ได้หรอ เขากลับบอกเราว่า เวลาเรามีปัญหาเราก็ให้แต่เขาช่วย คือในความคิดเรานะ เวลาเราเดือดร้อนหรือต้องการความช่วยเหลือเราจะนึกถึงคนที่สำคัญคนที่เราคิดว่าเราจะพึ่งเขาได้ในทุกปัญหา แต่ดูสิ่งที่เขาคิด คือเราน้อยใจนะ หลายครั้งมากที่เขาปฎิเสธที่จะช่วยเรา แต่เขากลับช่วยคนอื่นคนที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ช่วยตลอด ไม่เคยบ่นไม่เคยปฎิเสธ แต่พอเป็นเราเขาปฎิเสธตลอดทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกันมานาน ผ่านอะไรหลายๆอย่างมาด้วยกัน ทำไมเขาคิดแบบนี้ก็ไม่รู้ เสียใจค่ะเสียความรู้สึกด้วย ไม่ใช่ว่าเรานึกถึงเขาเฉพาะตอนเดือดร้อนเรานึกถึงเขาตลอดทำอะไรไปไหนเราก็ชวนตลอด แต่เขาก็ไม่เคยไปกับเราเลย เขาเดือดร้อนอะไรเราก็ช่วยตลอด ทั้งเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว เรื่องแฟน แต่ไม่เคยเห็นหัวเราเลย ใครที่มีเพื่อนที่คบกันมานานแล้วเขาเห็นเพื่อนใหม่ดีกว่าเราบ้างคะ ??