รู้สึกเป็นเหมือนคนที่เหมือนจะเป็นที่พึ่งของใครๆแต่จริงๆแล้วเหมือนเป็นตัวเสริมหรือเรียกให้มาให้ครบมากกว่า

คบเพื่อนแต่ละคน แต่ละกลุ่ม แต่ละวัยที่ผ่านมา ตัวเรามักจะเป็นคนประเภทที่เพื่อนจะเรียกหรือนึกถึงก็ต่อเมื่อเดือดร้อน
เมื่อกลุ่มเพื่อนทำกิจกรรมกัน ไปเที่ยว หรือสังสรรค์ ก็จะไม่เรียกเราหรือนึกถึงเรา บางที ชวนกันไปเที่ยว เราก็คุยอยู่ตรงนั้น แต่ก็ไม่ถามเราสักคำว่าไปด้วยป่าว
บางที นัดไปกินข้าวกัน เพื่อนที่ตามมาทีหลังเรามานั่งข้างเรานะ แต่ดันถามขึ้นมาเฉยเลยเราไม่มาหรอ อ้าวเรามีตัวตนไหม
บางที ทำงานกลุ่ม พอใครทำอะไรไม่ได้ ก็จะมาขอร้องให้เราช่วย แต่พอเราทำอะไรไม่ได้ไม่เห็นจะมีใครอาสามาช่วยเราบ้างเลย
บางที เพื่อนมีปัญหากับแฟน ทะเลาะกับพ่อแม่ แต่ดันไม่ปรึกษาเพื่อนสนิทที่เที่ยวกัน กินเหล้ากัน แต่กลับมาปรึกษามาเอาข้อคิดจากเรา แต่พอเรามีปัญหาปรึกษาใครไม่ได้เลย

น้อยใจ.
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่