เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับเราเอง ย้อนไม่เมื่อหลายเดือนก่อนเราทะเลาะกับเเม่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ตอนนั้นเราทั้งเครียดเรื่องที่เราเก็บคะเเนนสอบไม่ผ่าน เครียดเรื่องต้องส่งงานก่อนสอบ เครียดอะไรหลายๆอย่างทำให้เราเก็บตัวเงียบเอาเเต่ทำงานส่ง เเล้วทำให้เราไม่ได้คุยกับเเม่อีกเลยพอคุยกับพ่อได้อีกไม่ถึงสองเดือนพ่อก็เริ่มไม่มีเวลาให้ไม่เคยไปส่งที่โรงเรียนเลยให้เราขี่รถตากฝนไปบ้าง ป่วยตัวร้อนเเทบตายเราก็ต้องไป เเต่พ่อเราไปส่งน้องได้ทั้งๆที่น้องเราเป็นผู้ชายอยู่ป.6เเล้วเค้าไม่ยอมให้น้องหัดขี่รถเพราะกลัวอันตรายเเต่เรานี่สิเค้าให้หัดตั้งเเต่ป.5เพราะจะได้ไปซื้อของได้ เราต้องทนขี่รถไปร.ร.ตั้งเเต่ป.6 จนตอนนี้เราอยู่ม.3เเล้ว เเล้วก็มีอยู่ประโยคนึงที่เราจำคำเเม่พูดมาตั้งเเต่ป.4เลยว่า"กูจะจำไว้ว่าไม่เคยมีลูกอย่าง" ตอนนั้นโคตรจุกอ่ะ เเต่ครั้งนั้นมันร้ายเเรงมากจนเราจำพอมาทะเลาะกับเค้าอีกเราก็ฝังใจ เเละเราก็พยายามทำให้น้องโดนด่าโดนว่าบ้าง ผลเป็นยังไงอะหรอ? น้องน้ำตาหล่น!เป็นอะไรที่เราสะใจมากเเต่มันบัดซบสิ้นดี เเม่ไม่ตีมัน ด่ามันเเล้วเข้าไปโอ๋ เหอะ!!!อะไรคือความยุติธรรม บางมีเราก็ว่าเราอาจจะโรคจิตไปเเล้วเราเลยไปหาหมอที่คลีนิคไปคนเดียว ไม่มีใครสนไปขอคำปรึกษา หมอบอกว่าเราเป็นโรคเครียด หรืออาจจะซึมเศร้าเลยจัดยามาให้ เราเอายาซ่อนคนที่บ้าน ไม่บอกสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ด้วยตัวคนเดียว เราทำทุกๆอย่างให้มันดีขึ้นโดยการชวนพ่อกับเเม่ไปเดินงานประจำปี ผลที่ได้คือวันนั้นไม่ใครไป เเต่พอมาอีกวันนึงที่เรามานอนอีกบ้านนึงเค้ากลับไปเที่ยวกันเราได้เงินไปร.ร50บ.ในตอนนี้ ถามว่ามันพอใช้มั้ย ไม่เลย เราต้องจ่ายเงินอย่างอื่นเยอะเเยะทั้งค่ารายงาน ค่าขนม ค่าข้าว ทำให้เราต้องรับจ้างทำงานวันละ250บ.ในวันเสาร์ อาทิตย์ ทำให้เราไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นๆเลย จนถึงวันนี้ น่าเเปลกเนอะเรามาถึงวันที่ไม่กล้าคุยกับคนในบ้านเลยได้ยังไง?
เรากลายเป็นคนกลัว พ่อเเม่ กลัวญาติตัวเอง เเต่เรากลับมีความสุขเวลาอยู่ที่ร.ร.  เราไม่อยากกลับบ้าน เราอึดอัด พอกลับบ้านมาเราก็เอาเเต่หมกตัวอยู่ในห้อง ซื้อของไปกิน มันรู้สึกกลัวนะที่เวลาออกไปกินข้างตอนเย็นเหมือนเคยเเต่เจอพ่อเเม่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารมันทำให้เราไม่กล้าไปกิน บางคนอาจจะว่าเราเอาเเต่ใจ หรือเรียกร้องความสนใจหรืออะไรก็ชั่งเเต่บอกเลย ใครที่มาไม่ถึงจุดนี้ก็ไม่มีวันรู้หรอก ว่าการที่เรากลัวคนที่เราคิดว่ารักมากที่สุดมันเป็นยังไง?