ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย
เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่าน้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ
วันต่อมา เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม ว่าน้ำฝนน้อยไปยังไม่พอที่จะให้  เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายามเก็บสะสมน้ำฝน  เพื่อที่จะให้มากพอที่จะทำให้ต้นไม้ได้ชื่นใจ  เมื่อเวลาผ่านไปเมฆก้อนน้อยก็เก็บน้ำฝนมากพอที่จะให้กับต้นไม้  จึงกลับมา แต่สิ่งที่พบข้างหน้ามีเพียงซากต้นไม้ที่ตายแล้ว  เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้  แล้วถามว่าทำไมความพยายามของฉัน ไม่มีค่าเลย
ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้จึงได้แหงนหน้า แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า
" การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคน  ที่เรารัก
มันไม่ต้องรอให้มากพอ หรือรอความพร้อมอะไรหรอก
ให้เท่าที่มี ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้  ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี  แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข  อย่าไปรอให้รวย ,หรือรอให้พร้อมก่อนถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก เพราะคนที่เรารัก อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเรา "
แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอก เธอไว้ว่า ถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า เขารักเธอ
เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสาย ให้กับต้นไม้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ฉนันควร.บอกรัก.หรือทำอะไรเพื่อคนที่เรารักทุกครั้งที่มีโอกาส  เพราะเวลาของคนเราแต่ละคนไม่เท่ากัน