คือผมเพิ่งได้มีโอกาสดูเรื่องนี้เมื่อวานนี้เองเลย ผลก็ออกมาอย่างที่หลายๆ ท่านรีวิวนั่นแหละครับ เนื้อเรื่องสนุก นางเอกสวยจริงจัง
ถ้าเทียบ WW กับเรื่องก่อนหน้านั้นอย่าง MoS แล้วก็ BvS ผมให้ WW ดูสนุกที่สุดนะ แต่ผมชอบ Mos กับ Bvs มากกว่า
น่าจะเป็นเพราะว่าผมชอบปรัชญากับสัญลักษณ์ทางศาสนาที่มีในสองเรื่องนั้นมากกว่า แถมตอนสมัยผมเริ่มดูหนังเยอะๆ
ผมเน้นดูหนังตลาดซะเป็นส่วนใหญ่ด้วย พอดูเยอะๆ มากๆ เข้ามันก็เดาเนื้อเรื่องได้ เลยพลอยทำให้เบื่อหนังประเภทนี้แล้ว
ช่วงสองสามปีหลังมานี้ผมเลยเน้นดูหนังนอกกระแสมากกว่า เพราะบางเรื่องถึงจะเดาเนื้อเรื่องได้
แต่เวลาดูจบมันมักจะมีอิมแพ็คอะไรบางอย่าง หรืออย่างน้อยๆ ก็ได้เปิดมุมมองความคิดใหม่ๆ หลังจากดูหนังจบ
ประมาณว่าระหว่างดูบางเรื่องก็จะเอื่อยๆ เฉื่อยๆ เรื่อยๆ แต่พอหนังจบแล้วเอาทุกอย่างมารวมกัน มันประทับใจอะไรแบบนี้แหละครับ
หนังฮีโร่ฝั่ง Marvel ผมก็ตามดูทุกเรื่องเหมือนกัน เพราะตอนเรื่องแรกๆ เผลอติดตามไปแล้วมันก็เลยต้องติดบ่วงไปต่อเรื่อยๆ ไม่งั้นคาใจ
แต่ส่วนตัวผมจะชอบโทนหนังของ DC มากกว่า และ WW เองก็ทำออกมาได้ดีเลยแหละ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โดยเฉพาะจังหวะที่สตีฟหัวเราะดีใจที่พาเครื่องบินพ้นออกมาได้แล้วแวบนึงก่อนจะหยุดแล้วหันไปดูระเบิดนี่แบบ...
โอ้ย จาหล่องห้าย แถมมีมาหลับตาก่อนยิงยิ่งขยี้
ถ้าให้แนะนำคนอื่นก็คงแนะนำเรื่องนี้เช่นกัน (แต่เอ็งจะไปแนะนำใครได้ล่ะ เพราะเอ็งน่าจะดูเรื่องนี้เป็นคนท้ายๆ แล้วมั้ง)

บ่นมาซะยาวเลย ขออนุญาตพาเข้าเรื่องตามหัวข้อเลยละกันนะครับ สิ่งที่ผมประทับใจที่สุดในเรื่องนี้คือความสัมพันธ์ของตัวร้ายทั้งสอง
นายพลกับดอกเตอร์แหละครับ ผมว่าเรื่องนี้แสดงออกมาให้เห็นได้ดีมากเลยนะว่าทั้งสองคนมีความเชื่อใจ แล้วก็เชื่อมั่นในกันและกันมาก
ผมดูแล้วแบบ เนี่ย มันต้องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าหัวหน้าจะต้องกดขี่ให้ลูกน้องใช้แรงงานแล้วก็ฆ่าทิ้งง่ายๆ เสมอไป ขนาดฝ่ายพระเอก
ยังเชื่อใจกันได้เลย บอกตรงๆ ว่าถูกใจผมมากเลยถึงแม้จะออกมาไม่กี่ฉาก โดยเฉพาะฉากที่สองคนนี้หัวเราะกิ๊กกิ๊กกันตอนโยนแก๊ส
ฉากนี้เล่นเอาซะผมนั่งอมยิ้มปนขำ เอาตรงๆ เลยนะผมดันชอบมากกว่าฉากพระนางที่จีบกันมาทั้งเรื่องอีก
แต่ผมก็เข้าใจคนไม่ชอบฉากนี้อยู่นะ ว่าพอมันมีอะไรแบบนี้แล้วมันทำให้โทนจริงจังดูดรอปลง มันไม่เข้ากับภาพลักษณ์ตัวร้าย
ผมว่าตัวร้ายคงอยากจะบอกเหมือนกันว่า "เอ๊า ก็เอ็งให้ข้าเป็นตัวร้ายนี่หว่า เวลาข้าโผล่มาข้าก็ต้องทำอะไรที่มันชั่วร้ายดิ
แต่ไม่ใช่ว่าเวลาปกติแล้วข้าจะมุ้งมิ้งไม่ได้" ดูแล้วผมนึกถึงเล็กซ์ ลูเธอร์กับคณะเลย อันนั้นชงกันเองตบกันเองได้ฮามาก

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อันนี้ส่วนไม่ประทับใจในหนังนะครับ คือตอนที่สตีฟยื่นสมุดโน้ตให้แอรีสในสภาหลังประชุม คือด้วยความที่แกรับสมุดมาแบบนิ่งไป
แล้วด้วยความที่หนังมันชอบทำแบบนี้ซะหลายเรื่องเลย ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็คิดในใจไปแล้วว่าบักอันนี่ตัวร้ายแท้ๆ แล้วก็ใช่จริงๆ
ถ้าตอนนั้นแกมีปฏิกิริยากว่านี้ซักหน่อย อาจจะไม่ต้องเล่นใหญ่ก็ได้ ผมคงไม่คิดว่าแกเป็นตัวร้าย

สุดท้ายนี้ไม่เกี่ยวกับหนังนะครับ สายตาผมมันหาเรื่องเองแท้ๆ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาจนจบเรื่อง เมื่อสบโอกาสผมมักจะมองหาตลอดเลย 555