สวัสดีค่ะ ไม่รู้จะมีใครเป็นเหมือนเรามั่งมั้ยตอนนี้เราเป็นเด็กมหาลัยกำลังจะขึ้นปีสองค่ะ ตั้งแต่เกิดจนถึงมอหกเราอาศัยอยู่กับครอบครัวของเราที่ค่อนข้างจะชอบบงการเเละมีพ่อเป็นผู้นำอำนาจสูงสุดซึ่งขี้โมโหมากๆแม่ผู้มีอำนาจรองลงมาและพี่สาวผู้ซึ่งมีอำนาจมากกว่าเราถ้าเทียบกันเราก็คงเป็นสิ่งมีชีวิตขั้นต่ำสุดในห่วงโซ่อาหาร สมัยเด็กๆการที่มีคนคอยบงการตลอดเวลามันคงทำให้เราชินกับการเป็นลูกกระจ๊อกไม่เว้นแม้แต่ในโรงเรียนซึ่งต้องคอยทำการบ้านให้เพื่อนลอกบางครั้งต้องลอกให้เพื่อนด้วยต้องทำงานกลุ่ม10คนแต่มีคนทำแค่3คน สมัยประถมก็ชอบโดนแกล้งโดนหยิกเป็นแผลกลับบ้านประจำ เพื่อนก็ไม่ค่อยมีเพราะเราเป็นเด็กเงียบๆไม่ค่อยกล้าสุงสิงกับใคร ขี้อาย เรียกว่ามืดมนสุดๆเลยก็ได้ประถมว่าเพื่อนน้อยเเล้วมามัธยมนี่เรียกว่ายิ่งกว่าเดิมเด็กมัธยมนี่แสบกันชะมัด ผู้หญิงก็ขี้นินทากันสุดๆ แต่พอขึ้นมหาลัยเราก็ได้มหาลัยที่ไม่ได้อยู่แถวบ้านรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยตัวเองยังไงไม่รู้ เพราะไม่ต้องอยู่กับสภาพแวดล้อมเดิมๆ คนเดิมๆ ไปที่ใหม่ก็มีแต่คนที่ไม่รู้จักเรา ไปอยู่มหาลัยใหม่นี่มีความสุขมากๆ แต่พอปิดเทอมกลับมาอยู่บ้านก็รู้สึกว่าเจอเเต่ปัญหาเดิมๆ เช่น พ่อแม่จะเข้าห้องลูกได้เลยไม่ต้องเคาะประตูนึกจะเปิดก็เปิดเข้ามา,ต้องพูดว่าค่ะมีหางเสียงตลอดเวลา,ญาติมาก็ชอบเปรียบเทียบเรากับพี่ พี่เราเรียนเก่งกว่า อะไรต่างๆนาๆที่รู้สึกว่าพอกลับมาบ้านแล้วรู้สึกไม่มีอิสระไม่มีความสุข