ฝังใจกับเรื่องในอดีตส่วนมากคือคนรอบข้างที่ทำให้เสียใจแต่ไม่เคยบอกใคร(จะเล่าแบบสั้นๆอาจข้ามบ้าง) ทั้งที่พยายามแล้วอดทนแล้วแต่ก็ยังไม่เคยดีสักทีตอนเด็กอยู่กับปู่และย่าพ่อแม่ฝากเลี้ยงแต่มาเยี่ยมบ่อยๆแต่ปู่ก็ไม่รักเพราะเกิดมาเป็น(ผญ)บอกว่าไม่ต้องเรียนหรอกให้พี่กับน้องเรียนดีกว่า แล้วยังพูดในวันเกิดว่าพ่อแม่ไม่มาหรอก ทั้งทีเห็นฉันยืนรอมาทั้งวัน ทุกครั้งที่ท่านจะกลับ ฉันแอบร้องไห้คนเดียวก่อนจะออกมาส่ง พออยู่ได้ปีกว่าฉันก็กลับมาอยู่กับพ่อแม่ ก็เข้าโรงเรียนใหม่ ไม่ค่อยมีเพื่อนช่วงนี้ชีวิตก็ไม่ค่อยดีนัก(ขอข้ามนะคะ)จากนั้นพ่อก็ป่วยได้ปีกว่าๆก่อนจะเสียแม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดเป็นค่ารักษาและเป็นหนี้ช่วงนั้นชีวิตลำบากมากฉันอยู่กับน้าที่ติดการพนัน บางวันก็ดีพอโมโหก็ด่าและดูถูกสารพัด หลังจากพ่อเสียญาติฝั่งพ่อก็ไม่ติดต่อมาเลยฉันต้องย้ายร.รหลายครั้งมันยากมากที่จะปับตัวให้เข้ากับเพื่อนใหม่(ลูกคุณหนู)ฉันถูกถามเรื่องครอบครัวบ่อยๆแต่ไม่เคยเล่าให้ใครฟังความจริงปัญหาในชีวิตมีเยอะมากพอผ่านไปก็เรียนจบแล้วกำลังจะเรียนต่อแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะได้ทำตามใจชอบเพราะว่าความจริงฉันไม่มีทางเลือกที่จะทำหรือไม่ทำอะไรได้เพราะทุกคนจะเลือกให้ทุกครั้งพวกเขาบอกอยากทำอะไรก็ทำเลยแต่ห้ามเลือกสิ่งที่เขาไม่ให้ทำตอนนี้ชีวิตพอดีขึ้นแล้วแต่ก็ไม่มีความสุขทุกครั้งที่อารมณ์เสียฉันจะใช้เงินเยอะมาก!!!แต่พอเครียดก็ดันคิดถึงเรื่องเก่าๆและนั่งร้องไห้(ฉันผิดปรกติหลืเปล่าคะ) ขอบคุณที่ช่วยตอบและรับฟัง👏🏻