บางภาพก็มีค่าจนไม่อยากลบและบางภาพก็สร้างความรู้สึกได้แบบไม่รู้จบบางครั้งคนเราที่เคยคบ แม้จะจบแต่ไม่อาจลบไปจากความทรงจำ


บางภาพที่ถ่ายไว้ไม่อาจลบจนต้องเปลี่ยนเมม เพราะบางช่วงความรู้สึกที่เคยเติมเต็มมันมีความหมาย


บางทีคนเราก็ลืมได้บางครั้งบางคราวเพียงบางเรื่องราวมันฝังใจไม่อาจลืม


บางคนผ่านเข้ามาเพื่อให้รู้สึกดี แต่บางทีก็ไม่ควรผ่านเข้ามาถ้ารู้ว่าจะผ่านไป


บางคนรักกันจะตายสุดท้ายเลิกกัน บางคนเทลาะกันจะตายสุดท้ายทิ้งกัน บางคนอดทนจะเป็นจะตายก็ไร้ความหวัง บางคนทำทุกหนทางแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน บางคนไม่มีอะไรไม่เชื่อคำพูดใครแต่ไว้ใจคนสำคัญสุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกันบนความเข้าใจ ความเข้าใจคือสิ่งสำคัญแม้ใครอาจจะมองข้ามมันแต่มันคือความรักที่มั่นคง


เวลารักก็ไม่คิดจะเผื่อใจเวลาไปคนอยู่เท่านั้นที่ยังเจ็บ


บางครั้งการเดินทางมันก็ไม่มีเป้าหมายจะไปไหนก็ได้จะแวะไหนก็ได้จะพักไหนก็ได้ เจอวิวดีๆก็แค่ถ่ายภาพเก็บไว้แต่การที่จะมีใครไปด้วยกับเรานั่นแหละคือความสุขเล็กๆที่ล้ำค่าเพราะวันไหนที่รู้ว่าไม่มีเขาเราจะสามารถย้อยความทรงจำดีๆจากภาพถ่ายใบเก่าๆได้


ความรักก็เหมือนบ้านไม้เก่าๆที่ปลวกมันกินจะต่อเติมก็พังจะทาสีทับก็ขี้เหร่แต่หยุดที่จะทำอะไรแล้วเริ่มลื้อออก(การลบความทรงจำบางอย่างที่ไม่จำเป็นแต่เก็บความทรงจำที่ล้ำค่าว่าบ้านนี้เคยมีอยู่ตรงนี้ไว้)แล้วเริ่มต้นสร้างมันขึ้นมาใหม่ให้ดีกว่าเดิม


คำบอกลาก็เหมือนรอยน้ำตาถ้ารู้ว่าเขาไม่กลับมา เราก็รู้ตัวได้แล้วว่าไม่ควรที่จะรอตรงที่เดิม


วันพรุ่งนี้คืออนาคตเมื่อวานนี้คืออดีตกำลังจะคืออนาคตเคยทุกอย่างคืออดีต แล้วเวลาอกหักทำไมไม่ลืมอดีต?เพราะเราจดจำและพูดถึงทุกอย่างที่เคยผ่านมาไง!!?