กลัวว่าใจ ตัวเอง นั้นจะเจ็บ
จะต้องเย็บ เลียรอยแผล ที่กัดหนอง
กลัวแพ้พ่าย กลัวช้ำใน   ครวญครางร้อง
เพราะเคยลอง ถูกฝากแผล แย่กลับมา  

แต่ถ้าหาก หันหน้าหนี ไม่คิดสู้
น่าอดสู   อายตัวเอง   ที่หันหลัง
คงต้องเพ้อ ละเมอยิ้ม ฝันกลางวัน
ว่าตัวฉัน    ทะกล้าแก้ว จึงแล้วใจ
  
เพราะฉะนั้น จึงต้องย้ำ ซ้ำรอยแผล
เจ็บเจียนแย่ เขี้ยวเข้าเนื้อ เป็นคราสอง
ยิ่งเจ็บปวด   ก็ยิ่งแกร่ง       ตามครรลอง
ซักวันต้อง    เปลี่ยนแผลเป็น เป็นรอยชัย