ดงละคร....มิติแห่งเมืองลับแล นครนายก

เสียงดนตรี"ปี่ไฉน"คล้ายความฝัน
เหล่าคนธรรพ์มาบรรเลงเพลงหรือนี่
วณิพกฤาจักเปรียบเทียบไม่มี
คล้ายที่นี่คือแผ่นดิน"อจิณไตย"

ยินสำเนียงเสียงเพลงวังเวงแว่ว
ทำนองแผ่วโหยหาอาวรณ์ไหว
สะท้อนทรวงห่วงหามาแต่ไกล
ขับกล่อมให้ชาวดินได้ยินยล

นางละครสวยสะพรั่งในวังหลวง
เหมือนติดบ่วงลวงตาพาฉงน
นี่คือภาพมิติหนึ่งตรึงใจคน
ดั่งต้องมนต์สิบห้าค่ำยามจันทร์เพ็ญ

คือสองภพมาเชื่อมเหลื่อมกันอยู่
ครั้นอยากดูอยากเห็นแต่ไม่เห็น
ด้วยกระแสบุญกรรมทำให้เป็น
จึงยอกย้อนซ่อนเร้นเป็น"นิวรณ์"

ต้น"บุญนาค"สูงทะมึนยืนเสียดฟ้า
กำแพงเมืองเก่าชรามาซุกซ่อน
คือแผ่นดินยืนยง"ดงละคร"
เแต่กาลก่อนลือเลื่อง"เมืองลับแล"

มาเยือนถิ่นแผ่นดินนี้อีกกี่ครั้ง
ศรัทธายังฝังใจไว้แน่วแน่
ฝากโบราณสถานไว้ให้ดูแล
มอบไว้แด่ลูกหลานเราชาวนครฯ(นายก)

"กมล"
๑๘ มิถุนายน๒๕๖๐
เครดติภาพ: จากอินเตอเนต

ป.ล. เคยเขียนไว้ในห้องกลอนปีกว่ามาแล้ว  เมื่อวานได้มีโอกาสกลับมาเยือนดงละครอีกครั้ง
ยังคิดถึงภาพเก่าๆและบรรยาการเดิมๆ ขออนุญาตนำบทกลอนชิ้นนี้กลับมาฝากสมาชิกห้องนักเขียน
อีกครั้ง ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ