คือเราเป็นคนกลัวการโดนทิ้งค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องแฟน เป็นเรื่องเพื่อนๆค่ะ เราเป็นคนไม่ชอบพูด ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องจะพูด แต่ว่าขี้เกียจ ซึ่งไม่รู้ว่าขี้เกียจเพราะอะไร มันทำให้เพื่อนมองข้ามเราค่ะ บอกตรงๆว่าเรามีปมเรื่องครอบครัวไม่รักไม่สนใจไม่ดูแลหรือเอาใจใส่อะไรทั้งนั้น ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว เหยียดหยามเรา ด่าทอ ยั่นทอนจิตใจ ไล่เราไปตายบ่อยๆ เราจึงคาดหวังไว้มากๆ ว่าอยู่โรงเรียนเราจะไม่เหงา เราจะไม่ถูกทิ้ง แต่มันตรงกันข้ามเลยค่ะ เพราะเราไม่ค่อยพูด เพื่อนเลยไม่ค่อยคุย ในกลุ่มมีแค่ไหน เพื่อนก็เดินคุยกันอยู่แค่นั้น ทิ้งเราไว้ข้างหลังตลอดๆ เรานอยด์ทุกๆครั้งเลยค่ะ แต่ด้วยความขี้เกียจ เราเลยไม่ระบายแล้วปล่อยผ่านๆไป พอเก็บไว้นานๆ แล้วเกิดเหตุการณ์ที่เราโดนทิ้งอีก มันก็รู้สึกตันๆ อัดอั้น แล้วความเก็บกดมันก็ระเบิดค่ะ ในนาทีนั้นคืออาการออกเลย เราน้ำตาคลอ ปากสั่น ขาอ่อน ตัวสั่น ใจสั่น ก้าวขาไม่ได้ พูดไม่ออก ความรู้สึกเหมือนจะช็อกไปเลยค่ะ แต่พอมีเพื่อนเดินวกมาก็เริ่มหาย แล้วหลังจากนั้น เวลาเราโดนปล่อยทิ้งก็จะอาการเป็นแบบนี้ตลอดเลยค่ะ แต่ก็เหมือนเดิม คือเราไม่พูด.... เรามานั่งคิดดูแล้ว มันเป็นอาการทางจิตรึเปล่าคะ? ตอนแรกก็แค่รู้สึกนอยด์เฉยๆ แต่ไปๆมาๆอาการมันก็หนักแบบนี้ มันเกี่ยวกับอาการทางจิตรึเปล่าคะ?