โอ้ยยยยยยยยยยยย. กระทู้แรกในพันทิปปลิวไปแย้ววววววววววว 😭😭😭
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาา ทุกคน ต้องบอกก่อนเลยว่าเราชอบอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆที่แชร์กันในพันทิปมาก เราอ่านแทบทุกเรื่อง จนตอนนี้อยากมาเล่าเรื่องของตัวบ้าง เอาจริงๆ ก้แอบกลัวคนอื่นจับได้เหมือนกันน้ะว่าเราเป็นใคร แต่ช่างมันเถอะ 555. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะค่ะ จะมีแต่งคำพูดบ้างเพราะเราจำได้ไม่หมด ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองนิสสสสส. เราชื่อ เดล นะ เราเป็นคนขาว สวย ไม่หมวยแต่เซ็กซี่ แอร๊ยยย>//< เรามีพี่น้องทั้งหมด 4 ค คนแรกพี่ต้น รักสุขภาพ ชอบออกกำลังกาย เป็นผู้ชายอบอุ่นและทีสำคัญเจ้าชู้ค่ะ(มีรอยสักที่หน้าอกด้านซ้ายกับขาขวา) ต่อไปพี่เต้ เรากับพี่เต้สนิทกันมาก พี่เต้เป็นคนหวงน้องสุดๆ ออกจะกวนตีนด้วยซ้ำแต่เค้าคือคนที่อยู่กับเราทุกสถานะการณ์ ที่สำคัญกว่านั้น ชอบเอาเราเป็นไม้กันหมาบรรดาสาวๆของเค้าอีกด้วย (พี่เต้มีรอยสักที่แขนด้านขวายาวตั้งแต่หัวไล่ลงไปเลยค่ะ และก้ด้านหลังอีกทั้งหลัง) ต่อไปพี่น้ำ เป็นผู้หญิงที่รักการสักมากค่ะ ทั้งตัวนี่แถบไม่เหลือพื้นที่ให้สักแล้ว แอบเสียดายความขาวของนางเหมือนกันนะ ระเบิดหูอีก นางเป็นคนรักสันโดด ไม่คบใครจริงจัง ดูหยิ่งๆค่ะ แอบนินทามัน มันไม่รู้หรอกเนอะ 5555 และคนสุดท้ายก้คือเราเอง สวยสุดในบ้าน ไม่ได้อวยนะก้มีคนบอกแบบนั้น เราก้สักเหมือนพวกพี่ๆนะ จิงๆก้ไม่ได้ตั้งใจไปสักหรอก ก้เห็นมันบอกสักไม่เจ็บๆ ไอ้เราก้อยากจะลองเลยไป ไอ้สันขวานนนนนน เมิงหลอกกู ฮือๆ เจ็บนี้อีกนานเลยจำไปจนตาย มาถึงทางบ้านเรามั้งดีกว่าเนอะ ป๋ากับแม่เราทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ้าง ต่างจังหวัดบ้าง เราจึงไม่คอยได้อยู่กับท่านเท่าไหร่ ทางบ้านเราไม่เคยห้ามลูกเลยนะไม่ว่าจะทำอะไรก้ตาม เราเคยถามป๋านะว่าทำไมไม่เคยห้ามพวกเราเลย ป๋าก้ตอบว่าป๋าอยู่กับเราตลอดไปไม่ได้เราต้องรู้จักเรียนรู้ กล้าคิด กล้าทำ และต้องยอมรับในผลที่ตามมาให้ได้ ป๋ากับแม่จะคอยดูเราอยู่ห่างๆถ้าเราทำอะไรพลาดท่านจะอยู่ข้างๆตลอด คงเพราะทางบ้านเราเลี้ยงลูกแบบนี้มั้งทุกคนในบ้านจึงไม่ค่อยมีความลับกัน มีอะไรก้จะเล่าให้กันฟังตลอด เล่าพอประมานพอเนอะ เดี๋ยวจะยาวกว่านี้ มาเริ่มเล่าเรื่องของเราเลยละกันเนอะ let go...
Ep.1 ความรู้สึกนี้คือ??
เรื่องมันเริ่มเมื่อตอนเราเรียนอยุ่ชั้นมัธยมคะ เราเรียนโรงเรียนนี้ตั้งแต่อนุบาลเลย ทุกซอกทุกมุมของที่นี่คือเรารู้หมด ชอแนะนำเพื่อนก่อนนะ เรามีเพื่อนที่สนิมากๆอยุ่ 2 คน ชื่อมิ้น นางเป็นคนขาว หมวย แต่นมเล็ก 5555555 ส่วนแพร นางเป็นสายดาร์กค่ะ ปากหมา พูดตรง ๆ แต่ก้มีมุมน่ารักนะคะ มาถึงวันเปิดเทอมกันเลยพอมาถึงก้เอากระเป๋าไปเก็บแล้วก้เดินไปนั่งที่ประจำของเรา มีเพื่อนเรา2 คนนั่งรอก่อนแล้วค่ะ
แพร: มาช้าจังว้ะ จะเข้าแถวอยู่และ
มิ้น: เออนี่พวกกูก้รอกินข้าวอยู่เนี่ยกว่าจะมา
เรา: เชี้ยยยยยยยยยยยยย. (ลืมสนิทเลยว่านัดกันไว้) อ่อพอดีพี่ต้นมาส่งอะ มันจะออกมาวิ่งเลยรอมันนานไปหน่อย (แถๆไปก่อน) ไปดิ่ๆ จะกินข้าวไม่ใช่หรอ ทันๆ เหลือตั้ง 30 นาที
หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร้จก้เดินมาเข้าแถวเคารพธงชาติ ทำกิจกรรมเสร้จก้เดินกลับมาที่ห้องตัวเองเข้าเรียนวิชาแรก ขอแนะนำตัวละครเพิ่มนะ มันจะมีบทบาทในเรื่องด้วยห้องเรามีนักเรียนที่เป็นนักดนตรี 3 คน ชื่อ สอง สี่ และอาร์ม กลุ่มนักดนตรีมี 5 คนนะ อีก2 คน อยู่ห้อง 1 ชื่อ หนึ่งกับสาม ส่วนพวกเราอยู่ห้อง 3 นะจ้ะ
อาจาร์ย: เดี๋ยวให้นักเรียนจับคู่ชายหญิงนะ แล้วมาบอกรายชื่อกับอาจาร์ย
แพร: กูเบื่อวิชานี้เพราะแบบนี้แหละงานคู่ทีไร ให้กับแต่กับชายหญิง
มิ้น: ไม่ชอบหรอได้อยู่กับผู้ชายนะ
แพร: ดูผู้ชายห้องเราแต่ละคนดิ่ว่ะ แม้งน่าทำงานด้วยมากเลย
เรา: พวกเถียงไรกันอยู่ได้เลือกได้ยัง เดี๋ยวแม่ก้โกดอีกหรอก
เนื่องจากที่พวกเรามัวแต่เถียงกันเรื่องคู่ อาจาร์ยก้ประทานพรมาแบบไม่ได้ตั้งตัว
อาจาร์ย : ธีรพัฒน์ เดี๋ยวนายคู่กับพิชญานะ พิชญาครูฝากเพื่อนด้วยนะ
เรา: อาจาร์ยค่ะ หนูเลือกเองก้ได้ค่ะไม่เป็นไร
อาจาร์ย: ส่วนคมสันกับสุเมธัท คู่กับภัทรดาและศิริรัตน์
แพร: เอิ่มมมม... อาจาร์ยค่ะๆหนูเลือกเองได้ค่ะ แค่ปรึกษากันอยู่ว่าจะคู่ใคร
มิ้น: ใช่ค่ะๆ เดี๋ยวพวกหนูเลือกเองก้ได้ค่ะ
อาจาร์ย: ไหนใครยังไม่มีคู่อีกบ้าง เดี๋ยวครูเลือกให้ // ถ้างั้นก่อนกลับบ้านนักเรียนที่ไม่ได้บอกรายชื่อคู่มาบอกกันด้วยน้ะ เฉพาะวันนี้นะ
เรา: เหมือนอาจาร์ยไม่ฟังเราเลยว่ะ -.-
หัวหัวห้อง : นักเรียนเคารพ
นักเรียน: ขอบคุณค่ะ
หลังจากอาจาร์ยเดินออกจากห้อง
มิ้น: ใครยังไม่มีคู่ยกมือหน่อย ?? // เงียบกริบ
สอง: ก้อาจาร์ยให้คู่กับกูแล้วนิ่ จะหาคู่อีกทำไม กลัวอยู่ใกล้กูหรอหึ??
มิ้น: ป่าวอ้ะไม่ได้กลัวก้แค่เห้นวันวันพวกเอาแต่ซ้อมดนตรีไม่ค่อยได้เรียนพวกกูก้ทำคนดียวดิ่
สี่: พวกกูซ้อมแค่วันที่จะงานไหมละ ที่ซ้อมหนักๆอะ
แพร: ไม่อยากคู่ด้วยมีไรป้ะ
สี่: อาจาร์ยเค้าให้คู่กับกูเนี่ย เป็นอะไรนักกลัวมาหลงรักกูหรอ ยังไงก้ต้องคู่กับกูอยู่แล้ว ไอ้อาร์มมันคู่กับเดล
เรา: นี่ตกลงกูต้องคู่กับอาร์มใช่ปะ
อาร์ม: ใช่ ทำไมหรอหรืออึดอัด ??
เรา: ไม่ๆ กูไม่ได้อึดอัด
อาร์ม: ถ้าไม่อึดอัดก้คู่กับอาร์มจบ อาร์มไม่ปล่อยเดลทำงานคนเดียหรอกเชื่อดิ่
เรา: จริงๆแค่ไม่อยากให้ติ่งอาร์มมายุ้งด้วยมากกว่าอะ
อาร์ม: พวกน้องๆ เค้าชอบที่อาร์มร้องเพลงเฉยๆ ไหมละ ไม่อะไรกับเดลหรอก
เรา: ก้ได้ ขี้เกียดจะเถียงหรอกนะที่ยอมอะ
สอง: ไอ้อาร์มกูสังเกตุหลายครั้งละทำไมเดี๋ยวนี้พูดดีกับไอ้เดลจังว้ะ คิดอะไรปะ ??
อาร์ม: ก้ไม่มีไร เดลมันพูดดีกับกู กูก้ต้องพูดดีป้ะว้ะ
สอง: คุณอาร์มคับ กูอยู่กับมาตั้งแต่ม.1 ทำไมกูจะไม่รู้ว่าเป็นคนยังไงมันไม่ใช่แค่ครั้งแรก แต่มันหลายครั้งแล้วที่ทำตัวแปลกๆเนี่ย แล้วไอ้ประโยค อาร์มเดลเนี่ยเป็นคนเริ่มเลยเดลมันก้พูดปกติ ใช่ไหมไอ้สี่
สี่: เอ่ออออออ.....คือ กูว่าไม่มีไรหรอก เชื่อดิ่
สอง: แล้วเป็นห่าไร พูดติดอ่างอยู่นั้น
อาร์ม: สรุปเอาตามนั้นนะเดล เดี๋ยวไปห้องซ้อมก่อน
เรา: เอ้อๆ (แล้วแต่พวกเลยค่ะ มาขนาดนี้แล้ว)
หลังจากวันนั้นพวกมันก้เข้าเรียน มาเรียนทุกชั่วโมงตามที่มันบอกไว้นะ จนกระทั้งใกล้จะมีงานโรงเรียน
ประกาศ ๆๆๆๆ 📣📣📣
ขออภัยอาจาร์ยที่กำลังทำการสอนทุกท่าน ขอให้นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ทุกคน มาประชุมพร้อมกันในเวลานี้ด้วยคะ ขอบคุณคะ
แพร: มีเรื่องอะไรอีกว้ะเนี่ย หรือใครไปก่อเรื่องอีก
เรา: ไม่ใช่มั้ง เราปีสุดท้ายคงมีกิจกรรมให้เราทำตามเคย
อาร์ม: ไม่มีไรหรอก แค่โรงเรียนเราจะมีงานแนะแนวอะ คงเรียกเราไปแบ่งงานตามเคย
เรา: แล้วรู้ได้ไงอะ
อาร์ม: ก้วันก่อนตอนที่อาร์มซ้อมดนตรีอยู่อาจาร์ยใหญ่(อาจาร์ยที่สอนดนตรีของพวกมัน) เดินมาบอกว่าโรงเรียนจะมีงานแนะแนวนะ ซ้อมหนักได้แล้ว รายละเอียดเดี๋ยวเค้าจะแจ้งอีกที
เรา: งี้อาร์มก้ไม่ได้มาเรียนแล้วดิ่ ซ้อมทั้งวัน
อาร์ม: คงใช่อะ ทำไมอะคิดถึงหรอห้ะ
เรา: เดี๋ยวนะเอาอะไรมาวัดเนี่ยว่าเดลต้องคิดถึง หลงตัวเองจัง
อาร์ม: ทำไงให้คิดถึงอะ อาร์มยังเคยคิดถงเดลเลย
เรา: หรอๆ คิดว่าเดลจะเป็นเหมือนผู้หญิงในสต๊อคอาร์มหรอ
อาร์ม: ไม่เคยให้เดลอยู่ในสต๊อคเลยนะ ^^
เรา: เลิกเล่นได้แล้ว ใช่เวลาไหม
สอง: จะคุยกันอีกนานไหมครับ เพื่อนออกไปกันหมดแล้ว
เรา: อ่าๆ ไปละเนี่ย ๆ
หลังจากประชุมแบ่งงานเสร็จก้เป็นไปตามที่เราคิดเลยคือพวกนักดนตรีไม่มาเข้าเรียนเนื่องจากการจัดงานครั้งนี้ทางโรงเรียนเลื่อนวันเข้ามาเร็วขึ้น อาจาร์ยใหญ่จึงต้องมาขออนุญาติให้พวกนั้นไปซ้อมโดยไม่ต้องมาเรียน แต่ต้องส่งงานที่หลัง และพวกเรา 3 คนก้ต้องทำงานแทนพวกมันด้วย แต่พวกนั้นก้ไม่ได้ทิ้งนะ แวะมาหามาช่วยงานตลอดแต่ไม่เต็มที่ตลอดเวลาที่ซ้อม ทั้งวันถ้านักเรียนห้องไหนไม่มีเรียนก้สามารถมาดูพวกนักดนตรีซ้อมได้เหมือนกัน ส่วนมากก้พวกติ่งๆทั้งหลายแหละคะ
อาร์ม: เดล วันนี้ซ้อมใหญ่งานหลือไม่เยอะเอางานไปทำหลังเวทีนะ ตอนพักซ้อมอาร์มจะได้ช่วยงานด้วย
เรา: อ่อได้ดิ่ งั้นเดี๋ยวชวนแพรกับมิ้นไปด้วย
อาร์ม: เจอกันๆ
เรา: พวกอาร์มมันให้ไปนั่งหลังเวทีอะ เอางานไปทำที่นั้นตอนมันพักซ้อมแล้วจะมาช่วยเราทำงานกัน
แพร: ช่วงนี้ตัวติดกันจังนะ มีอะไรไม่บอกเพื่อนหรือป่าว
เรา: จะมีอะไรละ ทำงานด้วยกันไง
มิ้น: ระวังหลงรักเสือนะ มันยิ่งชอบหยอดๆด้วย
ปล. อาร์มมันชอบคุยกับเราแนวหยอดๆแบบนี้อยู่แล้ว ใครไม่รู้คงคิดว่าแฟนกัน แต่ไม่ใช่จ้ะมันนี่เสือมาก ไม่อยากยุ้ง (หราเดล นี่ขาดไม่อยากยุ้ง)
เรา: นี่พวกเป็นไรกันเนี่ย ที่จะไปเพราะจะได้ให้มันช่วยงานไงหรืออยากทำคนเดียว
แพร: เลิกแซวเพื่อนได้แล้วมิ้น มันบอกไม่มีไรก้ไม่มีไร
มิ้น: กูเตือนแล้วนะ
................................................................................
อาร์ม: นั่งนี่เลยเดี๋ยวอาร์มจะขึ้นซ้อมแล้วช่วงพักจะมาช่วยนะ // หันมากระซิบเรา ขอกำลังใจหน่อยดิ่
เรา: อารายยยยยยยย. ไปซ้อมได้แล้ว (อย่าทำแบบนี้บ่อยกูใจไม่ดี)
จะว่าไปตั้งแต่ที่โรงเรียนมีงานแล้วพวกนักดนตรีต้องขึ้นแสดงเราไม่เคยไปดูเลยสักครั้งนะ แค่เดินผ่าน ได้ยินเสียงผ่านๆแค่นั้นเอง แต่ครั้งนี้ไม่รู้อะไรดลใจอยากออกไปดูมันซ้อมสะงั้น (หรือกูหวั่นไหว ม่ายน้ะเดลไม่สติๆๆ แค่อยากดูไม่ได้หวั่นไหว)
เรา: กูอยากไปดูมันซ้อมว้ะ พวกเราไม่เคยดูมันแสดงเลยนะ ไปดูกันไหม
มิ้น: ไปดิ่ๆ ขี้เกียดทำงานเหมือนกัน
พอเราเดินมาถึงหน้าเวทีอยากจะบอกว่าไม่มีพื้นที่ให้เรายืนเลยค่ะ มีแต่พวกน้องๆที่เป็นติ่งของพวกมันยืนกรี๊ดกันเต็มไปหมด เราก้เพิ่งสังเกตุเห้นครั้งแรกเวลาที่พวกมันอยู่บนเวทีดูมีสเน่ห์ดี เอ็นเตอร์เทรนกับพวกน้อง ยิ้มไปร้องไป เรายืนด้านหน้าไม่ไหวเลยเดินมาด้านข้างเวทีแทน ตอนเดินมาด้านข้างอยู่ๆสายตาอาร์มมันก้มองมาหยุดที่เรา แล้วความรู้สึกแปลกๆก้เข้ามาทันที เหมือนเพลงที่มันร้อง มันร้องให้เราอะ (หรือเราคิดไปเอง-.-) พอดนตรีเล่นไปจนจบเป็นประโยคที่ทุกวันนี้เรายังจำได้แม่นเลยอาร์ม: ขอบคุณครับ ขอบคุณ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องเพลงแล้วใจเต้นแรงแบบนี้ งั้นขอพูดอะไรหน่อยนะครับ วันนี้คนที่ไม่เคยดูผมซ้อมดนตรีสักครั้งเค้ามายืนดูผมซ้อม ตลอดเวลาก้บอกกับตัวเองตลอดว่าแค่เพื่อนๆ แต่วันนี้ความรู้สึกมันชัดเจนมากๆ ผมไม่ได้คิดกับเค้าแค่เพื่อน อยากจะบอกว่าขอบคุณที่ทำให้ความรู้สึกผมชัดเจนมากขึ้น (เหมือนในหนังเลยแกร คือเราฟังก้รู้สึกดีนะ จะใช่เราไหมอันนี้ไม่รู้)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ....
ติ่ง: ใครว้ะที่พี่อาร์มพูดอะ
ติ่ง2: พี่เฟิร์นปะ ที่เรียนห้อง 2 อะเห้นไปไหนมาไหนตอนเย้นๆด้วยกันบ่อย
ติ่ง: ถ้าใช่จริงๆ กูไม่ชอบเค้าเลยว้ะ ก้รู้อีพี่เฟิร์นมันมั่วจะตาย นี่ขนาดแค่ม.3 นะพี่กูยังเก็บมาแล้ว
ติ่ง2: ก้ไม่มีใครแล้วนะที่อยู่กับบ่อยๆ ที่เราเห้นอะ
แพร: ได้ยินที่อาร์มมันพูดใช่ป้ะ คิดว่าไง
มิ้น: อาจจะเป็นเพื่อนเราหรือป่าว เมื่อกี้จ้องกันแทบจะสิง 55555555
เรา: หราๆมิ้น จะใช่กูไงเป็นไปไม่ได้ (แต่ก้อยากให้เป็นนะ555) กูว่าไอ้เฟิร์นห้อง 2 ป่ะว้ะ
มิ้น: อีเฟิร์นมันก้ทั่วถึงทุกคนปะละ อย่าคิดว่าเป็นมันเลย
เรา: ช่างแม้งเหอะ ไปหาไรกินกัน
อาร์ม: เห้ย เดี๋ยวดิ่รีบไปไหนกัน // เดินมาข้างเรามากระซิบอีก เมื่อกี้คำพูดดูหล่อป้ะ
เรา: โอ้ยยยยยยยย นี่พูดเอาเท่หรอเนี่ย -..-
อาร์ม: ป่าวอะ ตั้งใจพูดให้เค้าฟัง
เรา: ใครหรอ ?? (อยาก
ๆ)
อาร์ม: อยากรู้หรอ(แล้วมันก้เปลี่ยนเรื่อง)// ไปกินข้าวกันไหมพวกหิวว้ะ
เรา: (อ่าวเห้ยแล้วที่กูถามละ ไม่ตอบกูหรอ) แล้วที่ถาม... ไม่ต อ บ กู ห ร อ
อาร์ม: ห้ะ อยากรู้หรอว่าที่พูดเมื่อกี้หมายถึงใคร(พูดแบบเสียงดังๆ)
เพื่อนหันมามองพวกเรา 2 คน
เรา: จะพูดเสียงดังเพื่อ ! ไม่อยากรู้แล้ว
อาร์ม: ป้ะกินข้าวกัน แล้วมันก้เอามือมาจับมือเรา
เรา: มืออะมือ เดินเองได้
อาร์ม: ห้ะอะไรนะ อยากให้จับมือหรอ
เรา: (จะตะโกนทามายยยยย กูอายเค้า --.--) เงียบใส่มันแล้วเดินไปเลย
เริ่มจากเพื่อน(เดล...)
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาา ทุกคน ต้องบอกก่อนเลยว่าเราชอบอ่านเรื่องราวของเพื่อนๆที่แชร์กันในพันทิปมาก เราอ่านแทบทุกเรื่อง จนตอนนี้อยากมาเล่าเรื่องของตัวบ้าง เอาจริงๆ ก้แอบกลัวคนอื่นจับได้เหมือนกันน้ะว่าเราเป็นใคร แต่ช่างมันเถอะ 555. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะค่ะ จะมีแต่งคำพูดบ้างเพราะเราจำได้ไม่หมด ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองนิสสสสส. เราชื่อ เดล นะ เราเป็นคนขาว สวย ไม่หมวยแต่เซ็กซี่ แอร๊ยยย>//< เรามีพี่น้องทั้งหมด 4 ค คนแรกพี่ต้น รักสุขภาพ ชอบออกกำลังกาย เป็นผู้ชายอบอุ่นและทีสำคัญเจ้าชู้ค่ะ(มีรอยสักที่หน้าอกด้านซ้ายกับขาขวา) ต่อไปพี่เต้ เรากับพี่เต้สนิทกันมาก พี่เต้เป็นคนหวงน้องสุดๆ ออกจะกวนตีนด้วยซ้ำแต่เค้าคือคนที่อยู่กับเราทุกสถานะการณ์ ที่สำคัญกว่านั้น ชอบเอาเราเป็นไม้กันหมาบรรดาสาวๆของเค้าอีกด้วย (พี่เต้มีรอยสักที่แขนด้านขวายาวตั้งแต่หัวไล่ลงไปเลยค่ะ และก้ด้านหลังอีกทั้งหลัง) ต่อไปพี่น้ำ เป็นผู้หญิงที่รักการสักมากค่ะ ทั้งตัวนี่แถบไม่เหลือพื้นที่ให้สักแล้ว แอบเสียดายความขาวของนางเหมือนกันนะ ระเบิดหูอีก นางเป็นคนรักสันโดด ไม่คบใครจริงจัง ดูหยิ่งๆค่ะ แอบนินทามัน มันไม่รู้หรอกเนอะ 5555 และคนสุดท้ายก้คือเราเอง สวยสุดในบ้าน ไม่ได้อวยนะก้มีคนบอกแบบนั้น เราก้สักเหมือนพวกพี่ๆนะ จิงๆก้ไม่ได้ตั้งใจไปสักหรอก ก้เห็นมันบอกสักไม่เจ็บๆ ไอ้เราก้อยากจะลองเลยไป ไอ้สันขวานนนนนน เมิงหลอกกู ฮือๆ เจ็บนี้อีกนานเลยจำไปจนตาย มาถึงทางบ้านเรามั้งดีกว่าเนอะ ป๋ากับแม่เราทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ้าง ต่างจังหวัดบ้าง เราจึงไม่คอยได้อยู่กับท่านเท่าไหร่ ทางบ้านเราไม่เคยห้ามลูกเลยนะไม่ว่าจะทำอะไรก้ตาม เราเคยถามป๋านะว่าทำไมไม่เคยห้ามพวกเราเลย ป๋าก้ตอบว่าป๋าอยู่กับเราตลอดไปไม่ได้เราต้องรู้จักเรียนรู้ กล้าคิด กล้าทำ และต้องยอมรับในผลที่ตามมาให้ได้ ป๋ากับแม่จะคอยดูเราอยู่ห่างๆถ้าเราทำอะไรพลาดท่านจะอยู่ข้างๆตลอด คงเพราะทางบ้านเราเลี้ยงลูกแบบนี้มั้งทุกคนในบ้านจึงไม่ค่อยมีความลับกัน มีอะไรก้จะเล่าให้กันฟังตลอด เล่าพอประมานพอเนอะ เดี๋ยวจะยาวกว่านี้ มาเริ่มเล่าเรื่องของเราเลยละกันเนอะ let go...
Ep.1 ความรู้สึกนี้คือ??
เรื่องมันเริ่มเมื่อตอนเราเรียนอยุ่ชั้นมัธยมคะ เราเรียนโรงเรียนนี้ตั้งแต่อนุบาลเลย ทุกซอกทุกมุมของที่นี่คือเรารู้หมด ชอแนะนำเพื่อนก่อนนะ เรามีเพื่อนที่สนิมากๆอยุ่ 2 คน ชื่อมิ้น นางเป็นคนขาว หมวย แต่นมเล็ก 5555555 ส่วนแพร นางเป็นสายดาร์กค่ะ ปากหมา พูดตรง ๆ แต่ก้มีมุมน่ารักนะคะ มาถึงวันเปิดเทอมกันเลยพอมาถึงก้เอากระเป๋าไปเก็บแล้วก้เดินไปนั่งที่ประจำของเรา มีเพื่อนเรา2 คนนั่งรอก่อนแล้วค่ะ
แพร: มาช้าจังว้ะ จะเข้าแถวอยู่และ
มิ้น: เออนี่พวกกูก้รอกินข้าวอยู่เนี่ยกว่าจะมา
เรา: เชี้ยยยยยยยยยยยยย. (ลืมสนิทเลยว่านัดกันไว้) อ่อพอดีพี่ต้นมาส่งอะ มันจะออกมาวิ่งเลยรอมันนานไปหน่อย (แถๆไปก่อน) ไปดิ่ๆ จะกินข้าวไม่ใช่หรอ ทันๆ เหลือตั้ง 30 นาที
หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร้จก้เดินมาเข้าแถวเคารพธงชาติ ทำกิจกรรมเสร้จก้เดินกลับมาที่ห้องตัวเองเข้าเรียนวิชาแรก ขอแนะนำตัวละครเพิ่มนะ มันจะมีบทบาทในเรื่องด้วยห้องเรามีนักเรียนที่เป็นนักดนตรี 3 คน ชื่อ สอง สี่ และอาร์ม กลุ่มนักดนตรีมี 5 คนนะ อีก2 คน อยู่ห้อง 1 ชื่อ หนึ่งกับสาม ส่วนพวกเราอยู่ห้อง 3 นะจ้ะ
อาจาร์ย: เดี๋ยวให้นักเรียนจับคู่ชายหญิงนะ แล้วมาบอกรายชื่อกับอาจาร์ย
แพร: กูเบื่อวิชานี้เพราะแบบนี้แหละงานคู่ทีไร ให้กับแต่กับชายหญิง
มิ้น: ไม่ชอบหรอได้อยู่กับผู้ชายนะ
แพร: ดูผู้ชายห้องเราแต่ละคนดิ่ว่ะ แม้งน่าทำงานด้วยมากเลย
เรา: พวกเถียงไรกันอยู่ได้เลือกได้ยัง เดี๋ยวแม่ก้โกดอีกหรอก
เนื่องจากที่พวกเรามัวแต่เถียงกันเรื่องคู่ อาจาร์ยก้ประทานพรมาแบบไม่ได้ตั้งตัว
อาจาร์ย : ธีรพัฒน์ เดี๋ยวนายคู่กับพิชญานะ พิชญาครูฝากเพื่อนด้วยนะ
เรา: อาจาร์ยค่ะ หนูเลือกเองก้ได้ค่ะไม่เป็นไร
อาจาร์ย: ส่วนคมสันกับสุเมธัท คู่กับภัทรดาและศิริรัตน์
แพร: เอิ่มมมม... อาจาร์ยค่ะๆหนูเลือกเองได้ค่ะ แค่ปรึกษากันอยู่ว่าจะคู่ใคร
มิ้น: ใช่ค่ะๆ เดี๋ยวพวกหนูเลือกเองก้ได้ค่ะ
อาจาร์ย: ไหนใครยังไม่มีคู่อีกบ้าง เดี๋ยวครูเลือกให้ // ถ้างั้นก่อนกลับบ้านนักเรียนที่ไม่ได้บอกรายชื่อคู่มาบอกกันด้วยน้ะ เฉพาะวันนี้นะ
เรา: เหมือนอาจาร์ยไม่ฟังเราเลยว่ะ -.-
หัวหัวห้อง : นักเรียนเคารพ
นักเรียน: ขอบคุณค่ะ
หลังจากอาจาร์ยเดินออกจากห้อง
มิ้น: ใครยังไม่มีคู่ยกมือหน่อย ?? // เงียบกริบ
สอง: ก้อาจาร์ยให้คู่กับกูแล้วนิ่ จะหาคู่อีกทำไม กลัวอยู่ใกล้กูหรอหึ??
มิ้น: ป่าวอ้ะไม่ได้กลัวก้แค่เห้นวันวันพวกเอาแต่ซ้อมดนตรีไม่ค่อยได้เรียนพวกกูก้ทำคนดียวดิ่
สี่: พวกกูซ้อมแค่วันที่จะงานไหมละ ที่ซ้อมหนักๆอะ
แพร: ไม่อยากคู่ด้วยมีไรป้ะ
สี่: อาจาร์ยเค้าให้คู่กับกูเนี่ย เป็นอะไรนักกลัวมาหลงรักกูหรอ ยังไงก้ต้องคู่กับกูอยู่แล้ว ไอ้อาร์มมันคู่กับเดล
เรา: นี่ตกลงกูต้องคู่กับอาร์มใช่ปะ
อาร์ม: ใช่ ทำไมหรอหรืออึดอัด ??
เรา: ไม่ๆ กูไม่ได้อึดอัด
อาร์ม: ถ้าไม่อึดอัดก้คู่กับอาร์มจบ อาร์มไม่ปล่อยเดลทำงานคนเดียหรอกเชื่อดิ่
เรา: จริงๆแค่ไม่อยากให้ติ่งอาร์มมายุ้งด้วยมากกว่าอะ
อาร์ม: พวกน้องๆ เค้าชอบที่อาร์มร้องเพลงเฉยๆ ไหมละ ไม่อะไรกับเดลหรอก
เรา: ก้ได้ ขี้เกียดจะเถียงหรอกนะที่ยอมอะ
สอง: ไอ้อาร์มกูสังเกตุหลายครั้งละทำไมเดี๋ยวนี้พูดดีกับไอ้เดลจังว้ะ คิดอะไรปะ ??
อาร์ม: ก้ไม่มีไร เดลมันพูดดีกับกู กูก้ต้องพูดดีป้ะว้ะ
สอง: คุณอาร์มคับ กูอยู่กับมาตั้งแต่ม.1 ทำไมกูจะไม่รู้ว่าเป็นคนยังไงมันไม่ใช่แค่ครั้งแรก แต่มันหลายครั้งแล้วที่ทำตัวแปลกๆเนี่ย แล้วไอ้ประโยค อาร์มเดลเนี่ยเป็นคนเริ่มเลยเดลมันก้พูดปกติ ใช่ไหมไอ้สี่
สี่: เอ่ออออออ.....คือ กูว่าไม่มีไรหรอก เชื่อดิ่
สอง: แล้วเป็นห่าไร พูดติดอ่างอยู่นั้น
อาร์ม: สรุปเอาตามนั้นนะเดล เดี๋ยวไปห้องซ้อมก่อน
เรา: เอ้อๆ (แล้วแต่พวกเลยค่ะ มาขนาดนี้แล้ว)
หลังจากวันนั้นพวกมันก้เข้าเรียน มาเรียนทุกชั่วโมงตามที่มันบอกไว้นะ จนกระทั้งใกล้จะมีงานโรงเรียน
ประกาศ ๆๆๆๆ 📣📣📣
ขออภัยอาจาร์ยที่กำลังทำการสอนทุกท่าน ขอให้นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ทุกคน มาประชุมพร้อมกันในเวลานี้ด้วยคะ ขอบคุณคะ
แพร: มีเรื่องอะไรอีกว้ะเนี่ย หรือใครไปก่อเรื่องอีก
เรา: ไม่ใช่มั้ง เราปีสุดท้ายคงมีกิจกรรมให้เราทำตามเคย
อาร์ม: ไม่มีไรหรอก แค่โรงเรียนเราจะมีงานแนะแนวอะ คงเรียกเราไปแบ่งงานตามเคย
เรา: แล้วรู้ได้ไงอะ
อาร์ม: ก้วันก่อนตอนที่อาร์มซ้อมดนตรีอยู่อาจาร์ยใหญ่(อาจาร์ยที่สอนดนตรีของพวกมัน) เดินมาบอกว่าโรงเรียนจะมีงานแนะแนวนะ ซ้อมหนักได้แล้ว รายละเอียดเดี๋ยวเค้าจะแจ้งอีกที
เรา: งี้อาร์มก้ไม่ได้มาเรียนแล้วดิ่ ซ้อมทั้งวัน
อาร์ม: คงใช่อะ ทำไมอะคิดถึงหรอห้ะ
เรา: เดี๋ยวนะเอาอะไรมาวัดเนี่ยว่าเดลต้องคิดถึง หลงตัวเองจัง
อาร์ม: ทำไงให้คิดถึงอะ อาร์มยังเคยคิดถงเดลเลย
เรา: หรอๆ คิดว่าเดลจะเป็นเหมือนผู้หญิงในสต๊อคอาร์มหรอ
อาร์ม: ไม่เคยให้เดลอยู่ในสต๊อคเลยนะ ^^
เรา: เลิกเล่นได้แล้ว ใช่เวลาไหม
สอง: จะคุยกันอีกนานไหมครับ เพื่อนออกไปกันหมดแล้ว
เรา: อ่าๆ ไปละเนี่ย ๆ
หลังจากประชุมแบ่งงานเสร็จก้เป็นไปตามที่เราคิดเลยคือพวกนักดนตรีไม่มาเข้าเรียนเนื่องจากการจัดงานครั้งนี้ทางโรงเรียนเลื่อนวันเข้ามาเร็วขึ้น อาจาร์ยใหญ่จึงต้องมาขออนุญาติให้พวกนั้นไปซ้อมโดยไม่ต้องมาเรียน แต่ต้องส่งงานที่หลัง และพวกเรา 3 คนก้ต้องทำงานแทนพวกมันด้วย แต่พวกนั้นก้ไม่ได้ทิ้งนะ แวะมาหามาช่วยงานตลอดแต่ไม่เต็มที่ตลอดเวลาที่ซ้อม ทั้งวันถ้านักเรียนห้องไหนไม่มีเรียนก้สามารถมาดูพวกนักดนตรีซ้อมได้เหมือนกัน ส่วนมากก้พวกติ่งๆทั้งหลายแหละคะ
อาร์ม: เดล วันนี้ซ้อมใหญ่งานหลือไม่เยอะเอางานไปทำหลังเวทีนะ ตอนพักซ้อมอาร์มจะได้ช่วยงานด้วย
เรา: อ่อได้ดิ่ งั้นเดี๋ยวชวนแพรกับมิ้นไปด้วย
อาร์ม: เจอกันๆ
เรา: พวกอาร์มมันให้ไปนั่งหลังเวทีอะ เอางานไปทำที่นั้นตอนมันพักซ้อมแล้วจะมาช่วยเราทำงานกัน
แพร: ช่วงนี้ตัวติดกันจังนะ มีอะไรไม่บอกเพื่อนหรือป่าว
เรา: จะมีอะไรละ ทำงานด้วยกันไง
มิ้น: ระวังหลงรักเสือนะ มันยิ่งชอบหยอดๆด้วย
ปล. อาร์มมันชอบคุยกับเราแนวหยอดๆแบบนี้อยู่แล้ว ใครไม่รู้คงคิดว่าแฟนกัน แต่ไม่ใช่จ้ะมันนี่เสือมาก ไม่อยากยุ้ง (หราเดล นี่ขาดไม่อยากยุ้ง)
เรา: นี่พวกเป็นไรกันเนี่ย ที่จะไปเพราะจะได้ให้มันช่วยงานไงหรืออยากทำคนเดียว
แพร: เลิกแซวเพื่อนได้แล้วมิ้น มันบอกไม่มีไรก้ไม่มีไร
มิ้น: กูเตือนแล้วนะ
................................................................................
อาร์ม: นั่งนี่เลยเดี๋ยวอาร์มจะขึ้นซ้อมแล้วช่วงพักจะมาช่วยนะ // หันมากระซิบเรา ขอกำลังใจหน่อยดิ่
เรา: อารายยยยยยยย. ไปซ้อมได้แล้ว (อย่าทำแบบนี้บ่อยกูใจไม่ดี)
จะว่าไปตั้งแต่ที่โรงเรียนมีงานแล้วพวกนักดนตรีต้องขึ้นแสดงเราไม่เคยไปดูเลยสักครั้งนะ แค่เดินผ่าน ได้ยินเสียงผ่านๆแค่นั้นเอง แต่ครั้งนี้ไม่รู้อะไรดลใจอยากออกไปดูมันซ้อมสะงั้น (หรือกูหวั่นไหว ม่ายน้ะเดลไม่สติๆๆ แค่อยากดูไม่ได้หวั่นไหว)
เรา: กูอยากไปดูมันซ้อมว้ะ พวกเราไม่เคยดูมันแสดงเลยนะ ไปดูกันไหม
มิ้น: ไปดิ่ๆ ขี้เกียดทำงานเหมือนกัน
พอเราเดินมาถึงหน้าเวทีอยากจะบอกว่าไม่มีพื้นที่ให้เรายืนเลยค่ะ มีแต่พวกน้องๆที่เป็นติ่งของพวกมันยืนกรี๊ดกันเต็มไปหมด เราก้เพิ่งสังเกตุเห้นครั้งแรกเวลาที่พวกมันอยู่บนเวทีดูมีสเน่ห์ดี เอ็นเตอร์เทรนกับพวกน้อง ยิ้มไปร้องไป เรายืนด้านหน้าไม่ไหวเลยเดินมาด้านข้างเวทีแทน ตอนเดินมาด้านข้างอยู่ๆสายตาอาร์มมันก้มองมาหยุดที่เรา แล้วความรู้สึกแปลกๆก้เข้ามาทันที เหมือนเพลงที่มันร้อง มันร้องให้เราอะ (หรือเราคิดไปเอง-.-) พอดนตรีเล่นไปจนจบเป็นประโยคที่ทุกวันนี้เรายังจำได้แม่นเลยอาร์ม: ขอบคุณครับ ขอบคุณ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมร้องเพลงแล้วใจเต้นแรงแบบนี้ งั้นขอพูดอะไรหน่อยนะครับ วันนี้คนที่ไม่เคยดูผมซ้อมดนตรีสักครั้งเค้ามายืนดูผมซ้อม ตลอดเวลาก้บอกกับตัวเองตลอดว่าแค่เพื่อนๆ แต่วันนี้ความรู้สึกมันชัดเจนมากๆ ผมไม่ได้คิดกับเค้าแค่เพื่อน อยากจะบอกว่าขอบคุณที่ทำให้ความรู้สึกผมชัดเจนมากขึ้น (เหมือนในหนังเลยแกร คือเราฟังก้รู้สึกดีนะ จะใช่เราไหมอันนี้ไม่รู้)
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ....
ติ่ง: ใครว้ะที่พี่อาร์มพูดอะ
ติ่ง2: พี่เฟิร์นปะ ที่เรียนห้อง 2 อะเห้นไปไหนมาไหนตอนเย้นๆด้วยกันบ่อย
ติ่ง: ถ้าใช่จริงๆ กูไม่ชอบเค้าเลยว้ะ ก้รู้อีพี่เฟิร์นมันมั่วจะตาย นี่ขนาดแค่ม.3 นะพี่กูยังเก็บมาแล้ว
ติ่ง2: ก้ไม่มีใครแล้วนะที่อยู่กับบ่อยๆ ที่เราเห้นอะ
แพร: ได้ยินที่อาร์มมันพูดใช่ป้ะ คิดว่าไง
มิ้น: อาจจะเป็นเพื่อนเราหรือป่าว เมื่อกี้จ้องกันแทบจะสิง 55555555
เรา: หราๆมิ้น จะใช่กูไงเป็นไปไม่ได้ (แต่ก้อยากให้เป็นนะ555) กูว่าไอ้เฟิร์นห้อง 2 ป่ะว้ะ
มิ้น: อีเฟิร์นมันก้ทั่วถึงทุกคนปะละ อย่าคิดว่าเป็นมันเลย
เรา: ช่างแม้งเหอะ ไปหาไรกินกัน
อาร์ม: เห้ย เดี๋ยวดิ่รีบไปไหนกัน // เดินมาข้างเรามากระซิบอีก เมื่อกี้คำพูดดูหล่อป้ะ
เรา: โอ้ยยยยยยยย นี่พูดเอาเท่หรอเนี่ย -..-
อาร์ม: ป่าวอะ ตั้งใจพูดให้เค้าฟัง
เรา: ใครหรอ ?? (อยาก
อาร์ม: อยากรู้หรอ(แล้วมันก้เปลี่ยนเรื่อง)// ไปกินข้าวกันไหมพวกหิวว้ะ
เรา: (อ่าวเห้ยแล้วที่กูถามละ ไม่ตอบกูหรอ) แล้วที่ถาม... ไม่ต อ บ กู ห ร อ
อาร์ม: ห้ะ อยากรู้หรอว่าที่พูดเมื่อกี้หมายถึงใคร(พูดแบบเสียงดังๆ)
เพื่อนหันมามองพวกเรา 2 คน
เรา: จะพูดเสียงดังเพื่อ ! ไม่อยากรู้แล้ว
อาร์ม: ป้ะกินข้าวกัน แล้วมันก้เอามือมาจับมือเรา
เรา: มืออะมือ เดินเองได้
อาร์ม: ห้ะอะไรนะ อยากให้จับมือหรอ
เรา: (จะตะโกนทามายยยยย กูอายเค้า --.--) เงียบใส่มันแล้วเดินไปเลย