เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาเราเพิ่งกลับจากมหาลัยมาอยู่ที่บ้านเป็นวันแรก นับมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมาห้าวันเเล้ว วันนั้นเราบังเอิญได้เจอคนๆนึงเดินผ่านหน้าเราไป ตอนเเรกเราก็มองเขาเพราะรู้สึกว่าเขาขาวมากกกก เเล้วยิ่งเขาใส่เสื้อชอปสีเเดงเลือดหมูด้วยเลยยิ่งเด่นกันไปใหญ่ เราเห็นหน้าเขาเเค่เเวบเดียว ไม่กล้ามองหน้าตรงๆเพราะกลัวเขาก็เห็นว่าเราเเอบจ้องเขาไรงี้ 555 เเล้วเขาก็เดินผ่านไป ในใจก็คิดว่าเเบบคงไม่ได้เจอกันเเล้วเเหละ ก็เหมือนคนเดินผ่านกันทั่วไป พอดีกับตอนนั้นเป็นเวลาที่เด็กอนุบาลเลิกเรียนพอดี เราเลยเดินไปรับน้องที่โรงเรียนกับเเม่ เรากับเเม่เเวะซื้อขนมกัน แล้วตอนนั้นคนๆนั้นเดินออกมาจากข้างในโรงเรียนพอดีออร่านี่กระเเทกตาอย่างเเรก เป็นวินาทีที่อยากพุ่งเข้าชนม๊ากกก!! เเต่ด้วยความเป็นกุลสตรีต่อหน้ามารดา จึงมิสามารถทำได้ ฮึกๆ  (ความจริงถึงจะไม่มีเเม่ก็ไม่กล้าอยู่ดีอ่ะ) เรามองตามเขาไป เห็นเขาเดินไปในซอยเดียวกันกับบ้านเรา รู้สึกดีใจนิดๆ เเบบหึ้ยๆๆ ซอยเดียวกันอ่ะเธ๊อออ เเต่ก็คิดว่าคงเเห้วอีกรอบ เพราะเราไปรับน้องเสร็จต้องเดินกลับบ้านทางประตูข้างโรงเรียน  (ขาเข้าเข้ามาประตูหน้า) ซึ่งไม่น่าจะทันได้เจอเขาอีกรอบ  แต่คุณพระ!!! เราดันได้เจอกับเขาคนนั้นยืนอยู่ที่ประตูข้างโรงเรียน >< เรากับน้องเดินผ่านหน้าเขาไปแบบระยะประชิดเลย เเต่ก็ไม่กล้ามองหน้าเขาอีกเหมือนเดิม เพราะว่าเขิน เเกล้งคุยกับน้องไปเรื่อยเลย ทั้งที่น้องเราก็เเค่สามขวบเอง55 เเล้วญาติเขาก็ขี่รถมอเตอร์ไซต์มารับเขาเข้าไปในโรงเรียน ขากลับออกมาก็มีเด็กอนุบาลคนนึงกลับออกมาด้วย เเล้วรถเขาก็ผ่านบ้านเราไปตอนที่เรากำลังเลี้ยวเข้าบ้านพอดี เเห้วอย่างสมบูรณ์เเบบเลยจ้าทีนี้ เเทนที่ไม่ได้เจอเเล้วจะจบๆกันไป เเต่เราดันนึกถึงเขาตลอดเวลาเลยค่ะ อยากรู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน เหมือนจะมีหวังที่อยู่ซอยเดียวกัน เเต่ท้ายซอยเราดันเป็นสามเเยก ขยายพื้นที่ให้ต้นเเห้วของเราเติบโตไปกันใหญ่ เวลาที่เราไปรับน้องที่โรงเรียนก็ยังมองเผื่อจะได้เจอเขามารับน้องตัวเอง เดินผ่านที่ที่เคยเจอ ก็ยังมโนว่าเขาจะผ่านมาอีก ตอนเย็นเราก็จะมานั่งมองถนนหน้าบ้านเหมือนกำลังวิจัยซีเมนต์อยู่ทุกวัน ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังหวังเเละก็คิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลยค่ะ มีใครเคยเจอเรื่องราวเเบบนี้ หรือเคยรู้สึกแบบนี้กันบ้างคะ???