*ขออนุญาติพิมเหมือนคุยกับเพื่อนนะคะ


วันนี้ชั้นได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนที่เป็นเด็กนอกคนนึง
ตอนแรกที่รู้จักกันชั้นรู้เพียงแค่ว่าเค้าพูดภาษาไทยไม่ค่อยได้ เพราะใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักในการสื่อสารมาตั้งแต่เด็ก

'ทำยังไงถึงจะเก่งอังกฤษแบบนี้บ้างอะ' ชั้นถามเมื่อเห็นเค้าอ่าน text book เล่มหนาชนิดที่เรียกได้ว่าถ้าชั้นอ่านอีก 10 ปีก็คงไม่จบ
'ยูต้องอ่านเยอะๆ ต้องลองฝึกอ่านภาษาอังกฤษ โอเค...text นี้มันอาจน่าเบื่อไปนิด ยูอ่านได้ไม่นานหรอก
ยูลองหาหนังสือที่ทำให้ยูอ่านมันได้นานๆ อะไรก็ได้ ยูชอบหนังสือแนวไหน ไอแนะนำได้นะ'

บทสนทนาของเราดำเนินไปเรื่อยๆ
เกี่ยวกับเทคนิคการเรียน การปรับตัว หนังสือที่ชอบ สังคมเมืองนอกโดยที่เค้าพูดไทยบ้าง อังกฤษบ้าง ปนๆ กันไป

'ถ้ายูอยากพูดเก่ง ไอว่ายูต้องพูดบ่อยๆ'
'โหยย...อายอะ พูดผิดๆ ถูกๆมั่วไป ไม่กล้าพูด' ชั้นตอบแทบจะทันที
'นี่ไอพูดไทยไม่ชัดไอยังกล้าพูดเลย so ยูจะอายทำไม'

'....'
แกเชื่อปะ ประโยคง่ายๆ แต่กลับทำให้ชั้นจุกเบาๆ
นั่นสินะ...เค้าพูดไทยไม่ได้เค้ายังพยายามที่จะพูดเลย

ถึงแม้บางครั้งประโยคที่เค้าพูดจะมีคำแปลกๆ คือวางโครงสร้างแปลกๆ
แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้ชั้นรู้สึกแย่กับเค้า หรือคุยกับเค้าไม่เข้าใจ
กลับอยากช่วยเค้าด้วยซ้ำเพราะรู้ว่าเค้าไม่ถนัดภาษานี้

พอมองย้อนกลับมาที่ตัวเองก็แปลกดีเหมือนกันนะ
ชั้นเอาแต่หนีภาษาที่ตัวเองไม่ถนัด ไม่กล้าพูด เอาแต่คิดว่ากลัวพูดผิด
ทั้งๆ ที่ความจริงพูดผิดก็ไม่ได้เสียหาย ยิ่งมีคนช่วยแก้ให้ยิ่งดีด้วยซ้ำ

ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาของเราอยู่แล้ว พูดผิดมันไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่แปลกเลย

แล้วชั้นจะอายทำไม?

น่าคิดเหมือนกันนะ....




ปล.เรากำลังทำเพจอยู่ ยังไงฝากติดตามด้วยนะคะะ
https://www.facebook.com/Mybestfriendonly/