เมื่อก่อนเราเป็นสาวสังคม สมัยที่ยังเรียนไม่จบใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนตลอด 24 ชั่วโมงเป็นแก้งค์ กินเล่น เที่ยวตามประสาวัยรุ่นทั่วไปเรียกได้ว่าเป็นตัวแสบของกลุ่มเลยแต่อายุน้อยสุดในกลุ่ม คอยดูแลให้คำปรึกษาเพื่อนที่อกหัก ชีวิตคือมีแต่เพื่อนเที่ยวแทบทุกวัน เมากลับหอตลอดชีวิตไม่ค่อยรู้สึกจริงจังกะใครสำหรับสถานะแฟน ในตอนนั้นคิดแค่ว่าถ้ามีแฟน แฟนต้องเข้ากับเพื่อนได้ไปไหนด้วยกันได้สบาย แต่ไม่แน่ใจเป็นจุดเปลี่ยนไหมหลังจากที่เรียนจบกันก็แยกย้าย บางคนกลับบ้านไปทำงานที่บ้าน ส่วนที่เหลือก็ทำงานที่กรุงเทพปกติแต่ไม่ได้ไกลหรือใกล้กันมาก เมื่อเข้าสู่วัยทำงานเราก็เริ่มได้อยู่คนเดียวไม่รู้ว่าชอบไหม แต่ไม่ได้ไม่ชอบ เริ่มไปไหนมาไหนคนเดียว บางทีแทบไม่อยากไปไหน เลิกงานอยากอยู่แต่ห้องนอนดูหนัง ฟังเพลงทำไรเงียบๆ อ่านหนังสือ อ่านข่าวได้เป็นวันๆโดยไม่ลุคจากหน้าคอม เริ่มไม่ค่อยตอบแชทเพื่อน เพื่อนชวนไปไหนรู้สึกไม่อยากไป มีไปบ้างบางทีขอตัวกลับก่อน แต่ถ้าอารมอยากไปจะสนุก เป็นตัวโจ๊ก ฮาสร้างสีสันต์เหมือนเดิม รู้สึกเริ่มรำคานเวลาคนวุ่นวาย เราเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ