( ขอบคุณภาพจากกูเกิ้ล)

                              
                        ๑.          
.      ไม้ไผ่เหย น้องบ่าวข้า มาขี้หก
ชวนพี่สาว เข้าป่ารก หัวเช้าตรู่
ชมดอกเมร๋  สีบานเย็น  น่าเอ็นดู
ผีเสื้อร่อน ว่อนอยู่ เป็นคู่เคียง
.
.     นัดพี่บ่าว ดอลซมพลา มาดอมแล
เดี๋ยวชะแง้  เดี๋ยวลักหยบ  ทำหลบเลี่ยง
แถวยาร่วง  เร่งมาใกล้  ใต้ต้นเนียง
อยากจะเฉียง หัวพอเฉียด  เกลียดแลจริง
.
.   " ว้าย- ฮูใหญ่ (งูใหญ่) !!  มายกหวัก จักฉกขบ "
ลำหับหวีด กรี๊ดสลบ  ซบน้องนิ่ง
ซมพลาแล่น มาช่วยไว้ ได้เร็วจริง
เผลอกอดหญิง ที่รักแนบ แอบอุรา
.
.  พอสาหวาง พลางบัดสี  มีชายกอด
ลำหับออด อ้อนน้องกลับ ทับดีกว่า
ชายต้องหญิง  ใจรับรู้  " กู - ซมพลา
ตามจารีต ก็ถือว่า เป็นผัวเมีย "
.
.    วันฮเนา  เขาเร่งรัด จัดกินเหนียว
มีสิ่งเดียว คือหนีไป ให้ไกลเสีย
ตามซมพลา เข้าป่าก่อน ทั้งอ่อนเพลีย
สองผัวเมีย หยบในถ้ำ กำบังตน
.
.     ผัวจากถ้ำ นานไป ใจก็ข้อง
จึงจำต้อง  ออกตามตัว ทั่วแห่งหน
พบซมพลา ถูกยาน่อง ต้องทุกข์ทน
และรอตน เพื่อสั่งลา ด้วยอาลัย
.
.    จากเมียแล้ว หรือคนดี  ผัวที่รัก
สะอื้นฮัก กอดซมพลา น้ำตาไหล
แล้วตัวข้า  จะพาร่าง อยู่อย่างไร
นางเสียบมีด ตรงหัวใจ ....ได้ตายตาม
.
.    " จา- แม่เหย... ลำหับเหย ซมพลาเหย
ไม่ควรเลย   หนอสูเรา  " ....ฮเนาพล่าม
" เราไม่รู้ ว่าสองสู เป็นคู่ตาม
ประเวณี  ก็อยนิยาม ...ก่อนแต่งเรา"
.
.     " โอ้ ลำหับ -โธ่ ซมพลา ...ข้าสงสาร
อนิจจา ข้าเป็นมาร  หัวใจเจ้า
วอนซมพลา ลำหับหนอ ...จงรอเรา "
แล้วฮเนา ก็คว้ามีด กรีดปักทรวง
.
.    โศกนาฏกรรม ตำนานรัก จากป่าใหญ่
ก็อยพัทลุง เงาะไพร  เศร้าใหญ่หลวง
เพราะลำหับ ซมพลา ฮเนา ... เจ้าทั้งปวง
บูชาดวง -ใจรัก จริง ยิ่งชีวา...
.
.

                                 " เปียงดิน"

                          ๒.
.                    ดอลซมพลา

         .
     .     แสนสงสาร  ตำนานโศก วิโยครัก
       เป็นเรื่องเล่า ที่เศร้านัก จักขื่นขม
       อุปสรรค รักนั้นหนา พาระทม
       เงาะหนุ่มสาว  เจ้าสิ้นลม ด้วยฤทธิ์รัก
.
      .      ดอลซมพลา  รักลำหับ อย่างจับจิต
        เข้าแนบชิด น้องไม้ไผ่ ให้หนุนผลัก
        ชวนพี่สาว   ชมป่าสวย ด้วยเล่ห์รัก
        ลำหับเจอ    งูขู่ทัก ก็เป็นลม
.
       .     รีบถลา มาโอบไว้ ด้วยใจห่วง
        ซมพลาล่วง -เกินสาวเงาะ ไม่เหมาะสม
        ชายต้องหญิง ย่อมผิดผี ที่นิยม
        สองเงาะจึง รู้สม... เราผัวเมีย
.
       .     สองดวงใจ ประสานรัก สมัครมั่น
        พอฮเนา มาขอพลัน ก็ใจเสีย
        ลำหับหนี ตามซมพลา ประสาเมีย
        แอบในถ้ำ เมื่ออ่อนเพลีย ออกหากิน
.
       .    ฮเนาตาม หาลำหับ กับรำแก้ว
        และเจอแล้ว ไอ้ซมพลา  ผู้ห่าหิน
        รำแก้วเป่า ลูกดอกพิษ ติดกายิน
        ดอลซมพลา ล้มชักดิ้น รอความตาย
.
         .     ลำหับโหย โรยแรงมา หาคนรัก
         ล้มกอดผัว สะอื้นฮัก ฤทัยหาย
         " ลำหับเอ๋ย ข้าอาวรณ์ แต่ก่อนตาย
         เจ้าจงหมาย รักฮเนา เขารักจริง "
.
         .    จบคำวอน ดอลซมพลา ก็ลาโลก
         ลำหับโศก เศร้าเสียใจ  อาลัยยิ่ง
         หยิบมีดสั้น เสียบหัวใจ ไม่ประวิง
         จึงร่างหญิง สาวเงาะน้อย ผล็อยสิ้นลม
.
        .      ฮเนาร่ำ พร่ำร้อง ก้องไพรพฤกษ์
          ด้วยรู้สึก สะเทือนใจ ให้ขื่นขม
          ไฉนข้า มาขวางเขา ให้เศร้าตรม
          คว้ามีดคม แทงตัวดับ นับสามคน...
.
           .     อนิจจา  เงาะป่า  ผู้อาภัพ
           แต่เรานับ ถือใจจริง เจ้ายิ่งล้น
           " อันความรัก เกิดแท้ แต่กมล
           ใครบังคับ แม้อับจน จักยอมตาย "
.
.
                                      เปียงดิน
            
.