สวัสดีค่ะ เรากำลังจะตกงาน 😭😭😭 และที่เขียนนี้เพื่ออยากระบายเท่านั้น.........
-เราทำงานที่มหาวิทยาลัยดังย่าน นฐ แห่งหนึ่ง แต่เราทำที่ กทม. นะ เป็นคณะเล็กๆ เราทำมาจะ 5 ปีเเล้ว หน้าที่หลักๆก็ในห้องหนังสือ แล้วก็มีอีกงาน คือการทำพวกวิทยานิพนธ์ หน้าที่หลักๆก็ติดต่อประสานงานอาจารย์ข้างนอกให้เข้ามาตรวจในทุกๆวันเสาร์ แล้วเราก็ต้องเป็นคนจ่ายเงินให้อาจารย์ด้วย (นี่แหละงานตัวปัญหาเลย)
-เรื่องที่เกิดขึ้น คือ มีอยู่วันหนึ่งอาจารย์ภายในคณะก็ได้มาสอบถามพี่การเงินว่า "มีอาจารย์ที่เหลือยังไม่ได้รับเงินอีกหลายคนเลย คณะจะจัดการอย่างไร" พี่การเงินจึงเรียกเราไปสอบถาม จากนั้นเราก็อธิบายว่า "ก็มีลายเซ็นแล้วนี่ค่ะ อาจารย์น่าจะเซ็นรับไปแล้ว" (อันนี้คือตอบตามสภาพเลยนะ เพราะแต่ละอาทิตย์ที่เราทำงานเสร็จ เราจะเคลียร์ที่เหลือจากซองและรายชื่อให้ตรงกัน แล้วเก็บซองไว้เพื่อคืนพี่การเงินในวันจันทร์ )
หลังจากนั้นอาจารย์ภายในคณะได้ติดต่อสอบถามไปยังอาจารย์พิเศษ และอาจารย์พิเศษได้มีการยืนยันว่า "ไม่ได้มาตรวจ และ ไม่ได้เซ็น " คำถามคือ แล้วใครเซ็น ??? ซึ่งหวยมันก็มาออกที่เราเพราะเราเป็นคนถือเงิน และใบเซ็นชื่อก็อยู่ที่เรา อาจารย์ในคณะก็คิดเลยว่าเป็นเราแน่ ซึ่งในวันที่สอบถามอาจารย์พิเศษเสร็จ ได้มีการดูจากกล้องวงจรปิด ซึ่งเราเองก็ดูพร้อมอาจารย์ด้วย และหลังจากนั้นก็ดูคนเดียวอีกถึง 20.00 น. ก็กลับบ้าน
จากนั้นก็มีเรื่องราวต่างๆมากมาย (เรื่องมีตั้งแต่ 29 เม.ย. 60-ปัจจุบัน) เช่น อาจารย์ภายในคณะคิดไปต่างๆนานาว่า เรานี่เเหละทำ เรานี่แหฃะถ่ายรูปลายเซ็นอาจารย์ไว้ แล้วตั้งใจปลอมลายเซ็น เรานี่แหละที่รู้ว่าใครมา ไม่มา เพราะเราจะเป็นคนโทรคอนเฟิร์มทุกครั้ง >>> มีการคิดไปต่างๆนานาเลยแหละค่ะคุณผู้ชม จะขอชี้แจงก่อนนะคะว่า การทำงานของเรา เราผิดจริงที่จำหน้าอาจารย์ได้ไม่ทั้งหมด เราผิดเองในการโทรคอนเฟิร์มเพราะบางทีโทรไปแล้วไม่รับ เราก็ไม่ได้โทรซ้ำ หรือบางทีเราก็ชอบส่งรายชื่อให้พี่การเงินไปเบิกเงินไว้ก่อนแล้วค่อยโทรก็มี เพราะเหลือดีกว่าขาด เรายอมรับเลยว่าเราเองนี่แหละที่บกพร่องในหน้าที่เอง อีกอย่างการทำงานตั้งแต่เเรกเลยไม่เคยมีหนังสือชี้เเจงด้วยซ้ำว่าให้เราเป็นคนจ่ายเงิน ไม่มีการเเสดงบัตรประชาชนเพื่อเเสกงตัวตนในการรับเงินของอาจารย์ บางครั้งก็มีการมารับเงินและเซ็นชื่อแทนกัน ซึ่งบางครั้งเองเราก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ที่เราให้เหตุผลไปว่าเราจำหน้าอาจารย์พิเศษไม่ได้เพราะว่า แต่ละครั้งมีอาจารย์พิเศษมาไม่ต่ำกว่า 50 คนเลยค่ะ บางทีเราก็ไม่ได้สนใจ ถามชื่อแล้วก็ให้เซนรับเงิน คนไหนจำหน้าได้เราก็จำได้นะ คนไหนจำไม่ได้ เราก็จำไม่ได้จริงๆ เเต่พีคตรงที่ว่า อาจารย์ในคณะและพี่เจ้าหน้าที่บางคนให้เหตุผล ทำงานมาหลายปีแล้ว ทำไมถึงหน้าอาจารย์จำไม่ได้ ??
(คือคนเรามันก็มีสมองไม่เท่ากันอ่าเนอะ ให้ทำไงว่ะ😭😭)
จากนั้นเราก็ขอรับผิดชอบในเงินที่หายไปเพราะมันเป็นหน้าที่อ่าเนอะ (แต่ในใจก็แอบคิดนะ ว่าโคตรเฮียเลย เงินไม่ได้ใช้กูต้องจ่ายให้เขาด้วย อันนี้เฟลจริง ค่าเสียหาย 15000บาท ) แล้วทางออกคือเราต้องออกจากงานเองนะ เราคุยกับท่านคณบดีซึ่งไม่มีความเห็นใจเราบ้างเลย เราอธิบาย ชี้เเจงให้ทุกอย่างแต่เขากลับบอกว่า ก็ทุกอย่างมันชี้มาที่เรา เราก็คิดนะว่ายังไม่ได้พิสูจน์เลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงตัดสินกันแบบนี้ เราถามท่านคณบดีว่า "ถ้าหนูออกทุกอย่างจะจบเลยหรอค่ะ" นางตอบว่า "ใช่ มะนจะเป็นผลดีกับตัวเราเองและคณะและมหาวิทยาลัยด้วย แล้วเราจะออกโดยไม่มีประวัติด้วย "
เราเลยถามไปอีกว่า "ถ้าหนูสู้ล่ะคะ รอการพิสูจน์ไปเลย อยากสอบสวนหรืออะไรเราก็ยินดีทุกอย่าง " ท่านตอบกลับมาว่า "ต่อให้พิสูจน์ว่าถูกยังไงเราก็ออก โทษทานผิดร้ายแรงทำให้มหาวิทยาลัยแฃะคณะเสียงชื่อเสียง" ( ทางไหนกูก็ต้องออก ?? เรางงมากเอาจริง เราไม่ได้ทำ เรายอมรับผิดชอบ แต่ไม่มีการตรวจสอบด้วยซ้ำ เขาก็จะตัดปัญหาทิ้งง่ายๆแบบนี้เลยหรอ เรารู้ว่าการทำงานเราอาจผิดพลาดไป แต่โทษของเราลงฑัณบนเราไว้ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องออกเลย คำถามในใจเราตอนนั้นคือ เราจะทำอะไรต่อ ไหนจะค่าใช้จ่ายเยอะแยะ ไหนจะต้องส่งค่าขนมน้องเรียนอีก เราโคตรเครียดเลย เราจมอยู่กับเรื่องที่เราไม่ได้ทำแบบนี้มานานมาก ไม่มีใครยุ่งด้วยเพราะคิดว่าเราเป็นผู้ร้าย จะทำอะไรก็ถูกจับตาไปหมด ทำอะไรก็ผิดไปหมดอ่าเราเครียดมาก..ไม่มีใครอยากตกงานหรอกเนอะ เราเองก็เหมือนกัน 😭😭😭
จากนั้นก็มีการสอบเราอีกครั้งที่ 2 (สอบภายในคณะ) เราเลยยอมบอกว่าจะลาออกเอง แต่ท่านรองคณบดีบอกว่า ถึงจะออกก็ไมจบนะ มันมีลายเซ็นอาจารย์ แล้วใครเซ็น ?? ก็ยังวนมาเรื่องนี้ แต่ในใจเราเลยนะ โคตรสู้อ่า ไหนๆก็เสียเเล้ว จะมีประวัติก็ช่างมัน จะสอบจะเเจ้งความหรือจะทำอะไรก็เชิญเลย อันนี้เรายินดี >> แต่พออีกอาทิตย์ตัวท่านคณบดีมาคุยกะเราเองแล้วบอกว่า ให้ออกเองจะดีกว่า ให้ออกเลยนะ รีบเขียนใบลาออกได้เลย ความรู้สึกของเราคือ "เราเข้าใจนะว่าเขาไม่เอาเราแล้วอ่า แต่เห้ยมันง่ายไปไหมอ่า ปัญหาทุกอย่างต้องจบที่เราคนเดียวหรอ ? เราต้องรับผิดชอบทั้งหมดหรอ ?? คือจะตัดง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ?? คือไม่สงสารกันบ้างเลย งานไม่ได้หาง่ายๆ การเริ่มต้นใหม่ก็ไม่ได้ง่ายเลย 😭😭😭
ณ ตอนนี้ใจอยากสู้มาก เรายังออกไม่ได้เพราะเป็นหนี้สหกรณ์อยู่ นี่เราบอกท่านคณบดีเเล้ว แต่คำตอบคือ ให้ไปหาหรือกู้มาใช้ทางนี้จะได้จบๆทางนี้ อื้มหื้ม ในใจคือ ถ้ากูมีกูจะกู้มาไหมค่ะ เห้ย..ระดับผู้นำนะเว้ย เราเลือกเค้ามากะมือเราเลย แต่แบบ ไม่มีหนทางไหนเลย จะเอาออกอย่างเดียว ไม่ยุติธรรมจริงๆ ไม่มีการสอบอาจารย์พิเศษด้วย คือบอกเกรงใจเขา เห้ย เเล้วเราอ่า เราก็คนไหมอ่า ถึงเป็นเเค่เจ้าหน้าที่เราก็มีหัวใจนะ (พวกท่านๆคิดว่าระดับอาจารย์เขาไม่โกงหรอก เขาไม่มาเซ็นแทนกันหรอก คือใช้ตรรกะอะไรคิด คุณเล่นจะตัดปัญหาที่เราอย่างเดียว ทางออกของเราคือออกอย่างเดียวเลย ไม่มีฑัณบนด้วย นี่ 15000 เราก็ยอมชดใช้นะเว้ย แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย แถมยังโดนตราหน้าว่าเป็นคนทำอีก
ตอนนี้เราก็พยายามหางานใหม่อยู่ ไม่ง่ายเลยมีเวลาอีก 1 เดือน อยู่ๆก็ต้องมาตกงาน หมดทุกสิ่งทุกอย่าง นี่แหละค่ะงานที่บอกว่ามั่นคงนักหนา แท้จริงแล้วความมั่นคงก็คือความไม่แน่นอนนี่เอง เรื่องนี้ทำให้เรารู้จักใครหลายๆคนมากขึ้น รู้ว่าใครเห็นแก่ตัวไม่เห็นแก่ตัว รู้ว่าใครที่เชื่อใจเราและสู้อยู่กับเราเสมอ ขอบคุณพี่ตาโตมากๆนะคะ 🙏🏻🙏🏻
เรื่องนี้ยังสอนให้รู้ว่าโลก
ไม่ได้สวย ต้องคนที่เข้มแข็ง เเข็งเเกร่ง ถึงจะอยู่ได้ จริงๆรายละเอียดเยอะกว่านี้นะคะ แต่เเค่อยากระบายค่ะ เครียดเรื่องหางานมากจริงๆ
😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭
#สู้ๆนะตัวกู
ความยุติธรรมไม่มีในโลก...
-เราทำงานที่มหาวิทยาลัยดังย่าน นฐ แห่งหนึ่ง แต่เราทำที่ กทม. นะ เป็นคณะเล็กๆ เราทำมาจะ 5 ปีเเล้ว หน้าที่หลักๆก็ในห้องหนังสือ แล้วก็มีอีกงาน คือการทำพวกวิทยานิพนธ์ หน้าที่หลักๆก็ติดต่อประสานงานอาจารย์ข้างนอกให้เข้ามาตรวจในทุกๆวันเสาร์ แล้วเราก็ต้องเป็นคนจ่ายเงินให้อาจารย์ด้วย (นี่แหละงานตัวปัญหาเลย)
-เรื่องที่เกิดขึ้น คือ มีอยู่วันหนึ่งอาจารย์ภายในคณะก็ได้มาสอบถามพี่การเงินว่า "มีอาจารย์ที่เหลือยังไม่ได้รับเงินอีกหลายคนเลย คณะจะจัดการอย่างไร" พี่การเงินจึงเรียกเราไปสอบถาม จากนั้นเราก็อธิบายว่า "ก็มีลายเซ็นแล้วนี่ค่ะ อาจารย์น่าจะเซ็นรับไปแล้ว" (อันนี้คือตอบตามสภาพเลยนะ เพราะแต่ละอาทิตย์ที่เราทำงานเสร็จ เราจะเคลียร์ที่เหลือจากซองและรายชื่อให้ตรงกัน แล้วเก็บซองไว้เพื่อคืนพี่การเงินในวันจันทร์ )
หลังจากนั้นอาจารย์ภายในคณะได้ติดต่อสอบถามไปยังอาจารย์พิเศษ และอาจารย์พิเศษได้มีการยืนยันว่า "ไม่ได้มาตรวจ และ ไม่ได้เซ็น " คำถามคือ แล้วใครเซ็น ??? ซึ่งหวยมันก็มาออกที่เราเพราะเราเป็นคนถือเงิน และใบเซ็นชื่อก็อยู่ที่เรา อาจารย์ในคณะก็คิดเลยว่าเป็นเราแน่ ซึ่งในวันที่สอบถามอาจารย์พิเศษเสร็จ ได้มีการดูจากกล้องวงจรปิด ซึ่งเราเองก็ดูพร้อมอาจารย์ด้วย และหลังจากนั้นก็ดูคนเดียวอีกถึง 20.00 น. ก็กลับบ้าน
จากนั้นก็มีเรื่องราวต่างๆมากมาย (เรื่องมีตั้งแต่ 29 เม.ย. 60-ปัจจุบัน) เช่น อาจารย์ภายในคณะคิดไปต่างๆนานาว่า เรานี่เเหละทำ เรานี่แหฃะถ่ายรูปลายเซ็นอาจารย์ไว้ แล้วตั้งใจปลอมลายเซ็น เรานี่แหละที่รู้ว่าใครมา ไม่มา เพราะเราจะเป็นคนโทรคอนเฟิร์มทุกครั้ง >>> มีการคิดไปต่างๆนานาเลยแหละค่ะคุณผู้ชม จะขอชี้แจงก่อนนะคะว่า การทำงานของเรา เราผิดจริงที่จำหน้าอาจารย์ได้ไม่ทั้งหมด เราผิดเองในการโทรคอนเฟิร์มเพราะบางทีโทรไปแล้วไม่รับ เราก็ไม่ได้โทรซ้ำ หรือบางทีเราก็ชอบส่งรายชื่อให้พี่การเงินไปเบิกเงินไว้ก่อนแล้วค่อยโทรก็มี เพราะเหลือดีกว่าขาด เรายอมรับเลยว่าเราเองนี่แหละที่บกพร่องในหน้าที่เอง อีกอย่างการทำงานตั้งแต่เเรกเลยไม่เคยมีหนังสือชี้เเจงด้วยซ้ำว่าให้เราเป็นคนจ่ายเงิน ไม่มีการเเสดงบัตรประชาชนเพื่อเเสกงตัวตนในการรับเงินของอาจารย์ บางครั้งก็มีการมารับเงินและเซ็นชื่อแทนกัน ซึ่งบางครั้งเองเราก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ที่เราให้เหตุผลไปว่าเราจำหน้าอาจารย์พิเศษไม่ได้เพราะว่า แต่ละครั้งมีอาจารย์พิเศษมาไม่ต่ำกว่า 50 คนเลยค่ะ บางทีเราก็ไม่ได้สนใจ ถามชื่อแล้วก็ให้เซนรับเงิน คนไหนจำหน้าได้เราก็จำได้นะ คนไหนจำไม่ได้ เราก็จำไม่ได้จริงๆ เเต่พีคตรงที่ว่า อาจารย์ในคณะและพี่เจ้าหน้าที่บางคนให้เหตุผล ทำงานมาหลายปีแล้ว ทำไมถึงหน้าอาจารย์จำไม่ได้ ??
(คือคนเรามันก็มีสมองไม่เท่ากันอ่าเนอะ ให้ทำไงว่ะ😭😭)
จากนั้นเราก็ขอรับผิดชอบในเงินที่หายไปเพราะมันเป็นหน้าที่อ่าเนอะ (แต่ในใจก็แอบคิดนะ ว่าโคตรเฮียเลย เงินไม่ได้ใช้กูต้องจ่ายให้เขาด้วย อันนี้เฟลจริง ค่าเสียหาย 15000บาท ) แล้วทางออกคือเราต้องออกจากงานเองนะ เราคุยกับท่านคณบดีซึ่งไม่มีความเห็นใจเราบ้างเลย เราอธิบาย ชี้เเจงให้ทุกอย่างแต่เขากลับบอกว่า ก็ทุกอย่างมันชี้มาที่เรา เราก็คิดนะว่ายังไม่ได้พิสูจน์เลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงตัดสินกันแบบนี้ เราถามท่านคณบดีว่า "ถ้าหนูออกทุกอย่างจะจบเลยหรอค่ะ" นางตอบว่า "ใช่ มะนจะเป็นผลดีกับตัวเราเองและคณะและมหาวิทยาลัยด้วย แล้วเราจะออกโดยไม่มีประวัติด้วย "
เราเลยถามไปอีกว่า "ถ้าหนูสู้ล่ะคะ รอการพิสูจน์ไปเลย อยากสอบสวนหรืออะไรเราก็ยินดีทุกอย่าง " ท่านตอบกลับมาว่า "ต่อให้พิสูจน์ว่าถูกยังไงเราก็ออก โทษทานผิดร้ายแรงทำให้มหาวิทยาลัยแฃะคณะเสียงชื่อเสียง" ( ทางไหนกูก็ต้องออก ?? เรางงมากเอาจริง เราไม่ได้ทำ เรายอมรับผิดชอบ แต่ไม่มีการตรวจสอบด้วยซ้ำ เขาก็จะตัดปัญหาทิ้งง่ายๆแบบนี้เลยหรอ เรารู้ว่าการทำงานเราอาจผิดพลาดไป แต่โทษของเราลงฑัณบนเราไว้ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องออกเลย คำถามในใจเราตอนนั้นคือ เราจะทำอะไรต่อ ไหนจะค่าใช้จ่ายเยอะแยะ ไหนจะต้องส่งค่าขนมน้องเรียนอีก เราโคตรเครียดเลย เราจมอยู่กับเรื่องที่เราไม่ได้ทำแบบนี้มานานมาก ไม่มีใครยุ่งด้วยเพราะคิดว่าเราเป็นผู้ร้าย จะทำอะไรก็ถูกจับตาไปหมด ทำอะไรก็ผิดไปหมดอ่าเราเครียดมาก..ไม่มีใครอยากตกงานหรอกเนอะ เราเองก็เหมือนกัน 😭😭😭
จากนั้นก็มีการสอบเราอีกครั้งที่ 2 (สอบภายในคณะ) เราเลยยอมบอกว่าจะลาออกเอง แต่ท่านรองคณบดีบอกว่า ถึงจะออกก็ไมจบนะ มันมีลายเซ็นอาจารย์ แล้วใครเซ็น ?? ก็ยังวนมาเรื่องนี้ แต่ในใจเราเลยนะ โคตรสู้อ่า ไหนๆก็เสียเเล้ว จะมีประวัติก็ช่างมัน จะสอบจะเเจ้งความหรือจะทำอะไรก็เชิญเลย อันนี้เรายินดี >> แต่พออีกอาทิตย์ตัวท่านคณบดีมาคุยกะเราเองแล้วบอกว่า ให้ออกเองจะดีกว่า ให้ออกเลยนะ รีบเขียนใบลาออกได้เลย ความรู้สึกของเราคือ "เราเข้าใจนะว่าเขาไม่เอาเราแล้วอ่า แต่เห้ยมันง่ายไปไหมอ่า ปัญหาทุกอย่างต้องจบที่เราคนเดียวหรอ ? เราต้องรับผิดชอบทั้งหมดหรอ ?? คือจะตัดง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ?? คือไม่สงสารกันบ้างเลย งานไม่ได้หาง่ายๆ การเริ่มต้นใหม่ก็ไม่ได้ง่ายเลย 😭😭😭
ณ ตอนนี้ใจอยากสู้มาก เรายังออกไม่ได้เพราะเป็นหนี้สหกรณ์อยู่ นี่เราบอกท่านคณบดีเเล้ว แต่คำตอบคือ ให้ไปหาหรือกู้มาใช้ทางนี้จะได้จบๆทางนี้ อื้มหื้ม ในใจคือ ถ้ากูมีกูจะกู้มาไหมค่ะ เห้ย..ระดับผู้นำนะเว้ย เราเลือกเค้ามากะมือเราเลย แต่แบบ ไม่มีหนทางไหนเลย จะเอาออกอย่างเดียว ไม่ยุติธรรมจริงๆ ไม่มีการสอบอาจารย์พิเศษด้วย คือบอกเกรงใจเขา เห้ย เเล้วเราอ่า เราก็คนไหมอ่า ถึงเป็นเเค่เจ้าหน้าที่เราก็มีหัวใจนะ (พวกท่านๆคิดว่าระดับอาจารย์เขาไม่โกงหรอก เขาไม่มาเซ็นแทนกันหรอก คือใช้ตรรกะอะไรคิด คุณเล่นจะตัดปัญหาที่เราอย่างเดียว ทางออกของเราคือออกอย่างเดียวเลย ไม่มีฑัณบนด้วย นี่ 15000 เราก็ยอมชดใช้นะเว้ย แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย แถมยังโดนตราหน้าว่าเป็นคนทำอีก
ตอนนี้เราก็พยายามหางานใหม่อยู่ ไม่ง่ายเลยมีเวลาอีก 1 เดือน อยู่ๆก็ต้องมาตกงาน หมดทุกสิ่งทุกอย่าง นี่แหละค่ะงานที่บอกว่ามั่นคงนักหนา แท้จริงแล้วความมั่นคงก็คือความไม่แน่นอนนี่เอง เรื่องนี้ทำให้เรารู้จักใครหลายๆคนมากขึ้น รู้ว่าใครเห็นแก่ตัวไม่เห็นแก่ตัว รู้ว่าใครที่เชื่อใจเราและสู้อยู่กับเราเสมอ ขอบคุณพี่ตาโตมากๆนะคะ 🙏🏻🙏🏻
เรื่องนี้ยังสอนให้รู้ว่าโลก
😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭
#สู้ๆนะตัวกู