ในฐานะพ่อ พ่อเราเป็นพ่อที่ดีมากค่ะ รัก ดูแล เอาใจใส่ลูกๆทุกคน ความสัมพันธ์ของเรากับพ่อถือว่าอยู่ในขั้นที่สนิทพอสมควร มีปัญหาความรัก ปัญหาการเรียน ปัญหาชีวิต เราสามารถปรึกษาพ่อได้ทุกเรื่อง
รับรู้เรื่องพ่อมีคนนั้นคนนี้มาโดยตลอด แต่ไม่เคยบอกพ่อ เห็นแม่ช้ำใจ เราก็ช้ำใจไปด้วย รู้สึกเหมือนมีปมในชีวิต เก็บมา 18 ปี มาวันนี้ระเบิดเพราะพ่อไปมีชุ้กับลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ด้วยกัน เค้าเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด

วันนี้มันสุดที่คนคนนึงจะทนได้แล้ว เราพลาดไปทำร้ายลูกพี่ลูกน้องที่เรารักและเคารพ ตะลุมบอนกันทั้งสามคน พ่อโกรธเรามากที่เราทำแบบนั้น ที่เราไปยุ่งเรื่องของพ่อ พ่อไม่รู้สึกผิดกับการกระทำที่พ่อทำ เลย ไม่ยอมรับทั้งที่หลักฐานมัดตัวแน่นหนาทุกอย่าง แถมยังบอกว่าจะตัดพ่อตัดลูกกับเราด้วย (ตอนหลังไปยอมรับกับแม่ว่าทำจริง)

เราคิดอะไรไม่ออก คิดได้แต่จะทำยังไงก็ได้ให้พ่อหยุดพฤติกรรมเลวๆแบบนี้ (เราขอไม่สาธยายลงลึกความเลวใดใดนะคะ) เราอยากทำร้ายตัวเอง พ่อทำร้ายเราตบเรา100ครั้งก็ไม่เท่ากับทำให้เราช้ำใจมาตลอด18ปีที่ผ่านมา เราคิดแต่เพียงว่าถ้าพ่อเห็นเราเจ็บ ไม่ว่าทางไหน พ่อก็จะเจ็บด้วย และพ่อจะได้หยุดสักที เรายอมทรมานจนตายเพื่อให้บทเรียนแก่พ่อถึงพฤติกรรมเลวทรามแบบนี้ ความสุขชั่วครูของคนๆนึง ที่ต้องแลกมาด้วยความทุกข์ใจมหาศาลของคนที่เค้ารักทุกคน

เราจะทำยังไงดี เราจะประคองครอบครัวต่อไปยังไง เราจะมองหน้าลูกพี่ลูกน้องที่เรารักยังไง เราจะบอกแม่ให้ทำยังไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรารับรู้เรื่องพ่อแบบนี้แต่มันเกิดกับคนใกล้ตัวครั้งแรก เราไม่อยากเสียใครไป เราไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องแก่ตายโดยไม่มีคู่ชีวิตมาคอยซัพพอร์ตซึ่งกันและกัน แต่จะให้เราบอกแม่ให้ทนกับสันดานเสียๆของพ่อแบบนี้ต่อไปงั้นหรือ?

ปล. เรารู้ว่าเราผิดที่ไปทำร้ายลูกพี่ลูกน้องเรา เรารู้สึกผิดมาก เค้ายอมให้เราทำและมาบอกกับเราว่า สมควรแล้วที่เรื่องนี่เกิดขึ้น เค้าจะได้ไม่ต้องพัวพันกับอะไรแบบนี้อีก เพราะเค้าอึดอัดและลำบากใจมานาน

ปล.2 เราไม่เข้าใจตัวเอง เราเกลียดการกระทำของคนๆนี้ ในขณะเดียวกันเราก็รักเค้าในฐานะพ่อเหลือเกิน เราดีใจที่เกิดมาเป็นลูกพ่อแต่เสียใจเหลือเกินที่ต้องมารู้จักสามีแบบนี้ และ ผู้ชายประเภทนี้ !