เราชื่อ เอ็ม(นามสมมุติ)  เราเป็นห่ยหาตัวเอง ซึ่งหนึ่งมนนั้นก็มีฉันอยู่ด้วยากนะนเขาไม่ได้เป็นแบบนี้เลย เขาดูเป็นคนอบอุ่นไม่เกเรไม่ดื้อ แต่ตอนนี้มันต่างกันมากๆ อาจจะเพราะเขาได้เจอกับโลกกว้างที่ให้อิสระเขามากขึ้น เลยทำให้เขาเปลี่ยนไป เรากลัว กลัวเขาเรียนไม่จบ เราห่วงอนาคตของเขา เราอยากให้เขามีอนาคตที่ดี ไม่อยากให้เขาทำตัวเหลวไหล เราทำอะไรไม่ได้มากหรอก ทำได้มากสุดก็แค่ทักไปบอกให้ดูแลตัวเองดีๆนะ เป็นห่วงมาก เขาก็บอกขอบคุณนะ เขาก็ตอบแค่นั้นแหล่ะ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาหรอก ก็แค่ถามว่าทำอะไรอยู่ มันเป็นบทสนทนาที่ธรรมดาชะมัดเลย เราห่วงเขามากๆ // เหตุการณ์ใหม่..วันนี้เราเรียนวิชา ค. เสร็จ เราต้องไปเรียน ท. ต่อ แล้วห้องที่แฟนเก่าเราเรียนก็ข้างๆกัน เขาก็นั่งอยู่แถวๆบันได เขาน่าจะเห็นฉัน พอฉันเดินไปเขาก็เอาเสื้อคลุมหน้าตัวเองไว้เลย เหมือนเขาไม่อยากเห็นหน้าฉันเลย ตอนนั้นฉันเฟลมากนะรู้สึกเหมือนจะร้องได้เลย แต่ก็ต้องกลั้นไว้555 พอเลิกเรียนฉันไปส่องเฟสเขา ดูรูปดูข้อความในหน้าวอลเขา อยู่ดีๆฉันก็น้ำตาไหล ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ ฉันคิดว่าฉันเป็นห่วงเขาเพราะเราเคยรักกัน?? หรือฉันกลับไปรู้สึกเหมือนเดิมกับเขากันนะ?? เอาตรงๆเลยฉันไม่อยากเป็นเหมือนเดิมเพราะถ้าเป็นแบบนั้นมันเหมือนฉันมีสิทธิ์แค่มองและคอยห่วงเขาได้แค่ห่างๆ เขาจะฟังที่ฉันบอกเขาบ้างรึเปล่าคะว่าให้เขาตั้งใจเรียน ฉันควรทำอย่างไรดี ทำยังไงให้เขาฟังฉันบ้าง แล้วความรู้ฉันมันคืออะไรหรอคะ เพราะคนส่วนมากมักจะไม่เข้าใจในปัญหาตัวเอง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีฉันอยู่ด้วย. . .
   /// ฉันขอคำแนะนำดีๆหน่อยนะคะ แล้วปัญหาของเพื่อนๆเคยมีแบบนี้มั้ยคะหรือเป็นแบบไหน ถ้าสะดวกใจก็แชร์กันได้นะ