หัวกระทู้ออกจะแปลก ๆ ซักหน่อยนะครับ เพราะผมเองก็พึ่งจะรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

ผมรู้สึกชอบอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร สังคมทำงานก็มีทักทายพูดคุยผิวเผินบ้าง แต่ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษ

เสาร์อาทิตย์ส่วนใหญ่ก็อยู่กับบ้านนั่งอ่านหนังสือไม่ก็เล่นเกมไปเรื่อย

ซึ่งก่อนนี้มีบางเวลาที่เหงาบ้าง แต่ออกไปเจอเพื่อนทีเดียวก็หาย

มีเพื่อนสนิทจริง ๆ อยู่หนึ่งกลุ่มตอนสมัยเรียน และ อีกสองสามกลุ่มที่ความสนิทลดหลั่นลงมา

เคยมีแฟนที่จีบติดแบบฟลุค ๆ และสุดท้ายก็เลิกกันไปเพราะทะเลาะกันบ่อยเหลือเกิน

หลังจากเลิกกันก็ไม่คิดจะมีใครอีกเพราะรู้สึกว่าความโมโห มันทำร้ายสุขภาพจิตมากกว่าความเหงาเยอะเลย

ประเด็นก็คือ ตอนนี้ในวัย 30 ต้น ๆ เป็นวัยที่เพื่อนสนิทมีครอบครัวเรียบร้อยแล้วทุกคน

เวลาเหงา ไม่มีใครเหลือให้เจอเลย เจอคนไม่สนิทคุยไม่ถูกคอก็ไปรำคาญเค้า ยิ่งทำให้รู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

เคยคิดว่าการอยู่คนเดียวเป็นความสุขที่สุดแล้ว แต่พอต้องอยู่คนเดียวเข้าจริง ๆ กลับทรมานมาก

กิจกรรมที่เคยแก้เหงาได้อย่างการอ่านหนังสือหรือเล่นเกมไม่ช่วยอะไรเลย

วิ่งกับเล่นเวท เคยช่วยได้บ้าง แต่ตอนนี้ไม่ช่วยแล้ว ถึงจะเล่นหนักกว่าเดิมมากก็ตาม

จะไปจีบหญิงก็ทำตัวไม่ถูก ถ้าไม่ไปรำคาญเค้าเองก็ ทำตัวเงอะ ๆ งะ ๆ จนเค้าขี้เกียจคุยด้วย

เวลาก็ดูจะไม่ค่อยช่วยอะไรด้วย เพราะนี่ก็ครึ่งปีแล้วนับจากที่เริ่มรู้สึกแบบนี้

ใครเคยตกอยู่ในสภาวะแบบนี้บ้างมั้ยครับ แล้วสามารถหลุดออกมาได้อย่างไร ขอบคุณครับ