ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อนเราเป็นเด็กใหม่ ย้ายมาจากต่างจังหวัดตอนกลางเทอมม.ต้นค่ะ ตอนนั้นอาจารย์เห็นว่าเกรดเราค่อนข้างดีเลยจับเราไปอยู่ห้องต้นๆของชั้น พอเริ่มเข้าเรียนครั้งแรก ไม่มีใครยอมคุยกับเราเลยค่ะ มีคุยอยู่3-4คน(ตอนนั้นรู้ดีว่าเราย้ายไปแทรกกลางคันขณะที่ทุกคนสอบเข้า)และเราน่าจะเผลอทำใครสักคนไม่พอใจเรา จากนั้นไม่นานเราก็เริ่มถูกเพื่อนๆเมิน ปล่อยให้กินข้าวคนเดียว ทิ้งเราให้หลง(ตอนนั้นยังไม่รู้จักตึกเรียนดี)ต้องหาทางไปเรียนเอง พอๆนานเข้าจากเมินก็เริ่มนินทาเรา นินทาแบบให้เราได้ยินเลย แรกๆเราก็ทนไป หลังๆเริ่มมีของหาย สมุดหาย การบ้านหาย เอาเศษขี้ดินสอยัดใส่ขวดน้ำ เอาขยะยัดใส่กระเป๋า(เคยมีผลไม้เน่าด้วย)ด่าทอเวลาเราทำอะไรพลาดนิดหน่อยๆ บางทีก็กุเรื่องเสียๆหายๆให้เรา มีครั้งนึงเราติดธุระเพราะครูเรียกพบเราเลยเข้าไปเรียนสาย แล้วก็มีคนๆนึงพูดว่า เค้าเพิ่งเห็นเราไปหน้าห้องน้ำกับรุ่นพี่ผู้ชายมา ตอนนั้นแบบอธิบายก็ไม่มีใครฟังเราเลย ตอนนั้นแบบตัวสั่นมากเพราะกลัวว่าถ้าทุกคนเข้าใจผิดจริงๆเราจะเสียหายมากๆ ตอนนั้นถ้าหนีได้เราก็จะหนีไปนั่งที่ไกลๆ เราโดนรังแกอยู่เทอมนึง เทอมต่อมาโดนน้อยลง เพราะเรารู้จักเพื่อนๆมากขึ้น และมีเพื่อนคนนึงไปสร้างความไม่พอใจให้กับกลุ่มที่แกล้งเรา เค้าก็เลยโดนแทนเราแต่หนักกว่าค่ะ หายทั้งรองเท้า ทั้งกระเป๋าเลย จนตอนหลังเรื่องมันเข้าหูครู เพราะมีคนแอบเอาไปฟ้อง ครูก็เลยเข้ามาพูดในห้อง แต่คนฟ้องไม่ได้บอกว่าใครเป็นคนรังแก แต่การรังแกก็น้อยลง และก็มาสิ้นสุดตอนจบม.ต้นเพราะแยกย้ายกันไปต่อที่ต่างๆ