กรงในที่นี่คือ "พ่อ แม่" หลายๆคนตอนนี้คงคิดว่าถ้าไม่มีกรงนี้เราจะมีความสุขมากขึ้นในทุกๆวัน ทำอะไรก็ได้ตามที่ใจเราอยากจะทำ
แต่คิดในทางกลับกัน ถ้าเราโบยบินไปเรื่อยๆ อย่างเดียวดายหล่ะ เราจะทำยังไง เราจะรู้แย่กว่าตอนที่เราอยู่ที่เดิมไหม สิ่งที่ผมกำลังจะบอกคือ
"เราอย่าใช้แค่อารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินอะไรผิด" สิ่งที่พวกเขาทำในตอนนี้ผมเชื่อว่าทุกคนยังไม่เข้าใจ แต่เมื่ออายุเรามากขึ้นเราหันกลับมามองในวันนั้นเราจะเข้าใจสิ่งที่พวกเขาทำ พวกเขาทำด้วยความเป็นห่วง ทำด้วยความรัก มีคนๆนึงเคยบอกผม
                                          "โลกภายนอกที่แกโหยหา มันไม่ได้สนุกแบบที่แกคิดหรอกนะ"
     ชีวิตที่อยู่กับพ่อ แม่ กับคนที่เรารักดีที่สุดแล้ว เพราะความรักเหล่านี้มันคือความรักที่ไม่มีวันจางหาย เป็นความรักที่ใครๆบนโลกนี้ก็ไม่สามารถให้ได้
           "อย่าได้อายใครที่เราไม่สามารถทำอะไรหลายอย่างได้เหมือนพวกเขา   จงยิ้มอย่างภาคภูมิที่เรามีทีตรงนี้ ที่เรามีคนที่รักเราสุดหัวใจ"
แล้ว"กรง"นี้มันไม่ได้อยู่ตลอดไปหรอก สักวันทุกคนก็ต้องออกมาจากกรง มาเพื่อเจอโลกภายนอกจริงๆ

     ตอนนี้ผมก็เป็นนกในกรงที่รอวันออกมาเจอกับโลกภายนอก แต่ตอนนี้ ตอนที่ผมอยู่ในกรงผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเดียวดายเลย
ขอบคุณคนๆนึงที่ทำให้ผมคิดได้ ผมหวังว่าทุกๆคนที่เจอความรู้สึกแบบนี้ จะเข้าใจกับ"กรง"มากขึ้น สู้ๆคับ
----------------------------------------------------------------------------- วันพรุ่งนี้-------------------------------------------------------------------------